امید، موتور حرکت انسان است

وادی دهم یکی از عمیق‌ترین و کاربردی‌ترین وادی‌ها در کنگره۶۰ است و شاید بتوان گفت نقطه‌ای‌ است که انسان برای اولین‌ بار مفهوم «جاری بودن» را نه در کلمات، بلکه در عمق وجود خود لمس می‌کند. این وادی به ما یادآوری می‌کند که انسان، موجودی ثابت و مُهرخورده نیست؛ بلکه رودخانه‌ای در حرکت است.

همان‌طور که آب رودخانه هر لحظه تازه می‌شود، انسان نیز لحظه‌ به‌ لحظه در حال تغییر، رشد و تبدیل است. وقتی گفته می‌شود «صفت گذشته در انسان صادق نیست» یعنی هیچ‌کس محکوم گذشته‌ خود نیست؛ مگر آنکه خود تصمیم بگیرد در گذشته بماند.

آنچه ما امروز هستیم، نتیجه‌ انتخاب‌های جاری ما است، نه برچسب‌های قدیمی که روی خودمان چسبانده‌ایم یا دیگران به ما زده‌اند. اگر گذشته‌ ما تاریک بوده، این تاریکی فقط زمانی ادامه پیدا می‌کند که ما حرکت نکنیم.

اما وقتی جریان پیدا کنیم، همان تاریکی تبدیل به تجربه، آگاهی و چراغ راه آینده می‌شود. این وادی به ما می‌آموزد که بزرگ‌ترین مانع حرکت انسان، قضاوت اشتباه او درباره‌ خودش است. کسی که به خودش می‌گوید «من همینم و نمی‌تونم تغییر کنم» در واقع قبل از آغاز شکست خورده است.

در مقابل، کسی که باور دارد قابل تبدیل است، حتی اگر آرام حرکت کند، مسیرش روشن می‌شود. زیرا هستی همیشه به کسی کمک می‌کند که خودش را جاری بدانند، نه متوقف. در کنگره ۶۰، جاری بودن انسان به وضوح دیده می‌شود.

مسافری که روزی در تاریک‌ترین نقطه بوده، امروز به نقطه‌ای می‌رسد که چراغ راه دیگران می‌شود. این تغییرات عظیم، شاهدی روشن بر این حقیقت است که صفات گذشته، فقط «سابقه» هستند، نه «سرنوشت» آنچه سرنوشت را می‌سازد، قدم‌های امروز ماست.

وادی دهم همچنین مسئولیت انسان را پررنگ می‌کند. اگر من جاری هستم، پس قدرت تغییر دارم و اگر قدرت تغییر دارم، بنابراین مسئول نتیجه‌ زندگی‌ام هستم. نمی‌توانیم هم جاری باشیم و هم انگشت اتهام به سمت دیگران بگیریم.

جاری بودن یعنی بپذیریم که امروز می‌توانیم بهتر از دیروز باشیم، حتی اگر مسیر سخت باشد. درک این وادی باعث می‌شود نگاه ما به خود و دیگران مهربان‌تر شود. کسی که می‌فهمد انسان در تغییر است، دیگر هیچ‌کس را با گذشته‌اش قضاوت نمی‌کند.

به جای دیدن خطای دیروز، توانایی فرد را برای فردا می‌بیند. این نگاه، هم آرامش می‌آورد و هم امید؛ و همین امید موتور حرکت انسان است. در نهایت، وادی دهم ما را دعوت می‌کند که از «ایستایی» به «جریان» برسیم.

ایستایی یعنی تکرار اشتباهات، ترسیدن، نخواستن و در گذشته ماندن. اما جریان یعنی قدم برداشتن، یاد گرفتن، ساختن و تبدیل شدن. وادی دهم می‌گوید: اگر در حرکت باشی، هرگز همان آدم قبلی نخواهی بود. این پیام، نه‌ تنها امید بخش است، بلکه مسئولیت‌آور نیز است.

زیرا هر روز، هر ساعت و هر لحظه می‌تواند آغاز تازه‌ای باشد. تنها شرط آن، پذیرش جاری بودن و قدم برداشتن است. در کتاب آسمانی قرآن نیز به این امر بسیار اشاره شده است و آیات زیادی مبنی بر تغییر انسان در قرآن وجود دارد.

آیه ۳۴ سوره فصلت می‌خوانیم که (خواهی دید، همان کسی که میان تو و او دشمن است گویی دوست صمیمی و قدیمی تو است.) این آیه به خوبی نشان می‌دهد که دشمنی شاید در عمق وجود انسان ریشه کرده باشد اما با تغییر تبدیل به دوستی‌های ریشه‌دار می‌گردد. اگر اخلاق تغییر نمی‌کرد این امر امکان نداشت، پس صفت گذشته در انسان صادق نیست چون جاری است.

منابع: کتاب عشق، سی دی وادی دهم بخش ۱،۲،۳، کتاب قرآن
نویسنده و تایپ: همسفر خدیجه رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون نهم)
ویرایش و ارسال: همسفر فرنوش رهجوی راهنما همسفر مهین (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی حکیم هیدجی