جهان بر پایه اضداد بنا شده است

نهمین جلسه از دوره‌ بیست و دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره۶۰ نمایندگی گنجعلی‌خان کرمان،به استادی مسافر علی، نگهبانی مسافر منصور و دبیری مسافر ایمان با دستور جلسه"رابطه یادگیری و معرکه‌گیری" سه‌شنبه ۴ آبان‌ماه ۱۴۰۴ راس ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

 سخنان استاد:

خداوند بزرگ را شاکرم که این توفیق را نصیبم فرمود تا تجربه‌ی حضور در این جایگاه را داشته باشم. به رسم ادب، از جناب مهندس دژاکام، خانواده‌ی محترم ایشان، راهنمای عزیزم آقای علی کریمی، و همه‌ی خدمتگزاران صدیق کنگره ۶۰ صمیمانه سپاسگزارم.

دستور جلسه‌ی امروز، «رابطه‌ی یادگیری و معرکه‌گیری» است.

ما هر پدیده‌ای را بر مبنای ضدّ آن می‌شناسیم؛ زیرا جهان بر پایه‌ی اضداد بنا شده است. همان‌گونه که روز در برابر شب معنا می‌یابد و خوبی در سایه‌ی وجود بدی شناخته می‌شود، شناخت و دانایی نیز در تقابل با نادانی جلوه‌گر می‌گردد.

در کنگره دو مثلث مهم داریم: مثلث دانایی و مثلث جهالت.

مثلث دانایی شامل سه ضلع تفکر، تجربه و آموزش است و در مقابل آن، مثلث جهالت با اضلاع ناامیدی، ترس و منیت قرار دارد.

در برابر تفکر، ناامیدی جای می‌گیرد؛ زیرا زمانی که ذهن درگیر ناامیدی شود، توان اندیشیدن از ما سلب می‌گردد. ترس نیز مانع تجربه است؛ چرا که انسانِ ترسان هرگز قدم در راه تجربه نمی‌گذارد و همواره در ذهن خود شکست را پیش‌بینی می‌کند.

اگر امروز سخت است و فردا سخت‌تر، پس بدانیم که پس‌فردا بسیار زیبا خواهد بود. اما بیشتر انسان‌ها در همان فردا عصر، شکست را می‌پذیرند و از ادامه‌ی مسیر بازمی‌مانند.

ضلع سوم مثلث دانایی، آموزش است. کسی که گرفتار منیت باشد و بگوید «من همه چیز را می‌دانم»، هرگز به دنبال یادگیری نمی‌رود. نخستین پیام نشریات کنگره چنین آغاز می‌شود:

«ندانی را بدان تا بدانی را بدانی.»

به بیان دیگر، زمانی می‌توانم آموزش بگیرم که ظرف وجودم خالی باشد؛ زیرا ندانستن، اولین مرحله‌ی یادگیری است.

اما پیوند یادگیری با معرکه‌گیری چگونه است؟

هنگامی که انسان با شکست روبه‌رو می‌شود، دو راه پیش رو دارد:

یا از شکست خود درس می‌گیرد و رشد می‌کند، یا وارد حاشیه و معرکه‌گیری می‌شود.

افرادی که حال خوش و آرام دارند، مسیر یادگیری را برمی‌گزینند؛ اما کسانی که حال خوشی ندارند، معمولاً دیگران را مقصر می‌دانند و به معرکه‌گیری رو می‌آورند.

شخصی که در مسیر آموزش قرار دارد، برای زمان خود ارزش قائل است. او می‌داند که وقت، گوهری گران‌بهاست و نباید به بطالت بگذرد. در مقابل، انسان معرکه‌گیر بی‌اعتنا به ارزش لحظه‌هاست و از عمر خود هیچ بهره‌ای نمی‌برد.

یکی از ویژگی‌های مهمِ اهل آموزش، پذیرش است؛ در حالی‌که معرکه‌گیر روحیه‌ی پذیرش ندارد. کنگره همچون زمین بازی است؛ تا زمانی که قوانین بازی را رعایت کنیم، از آموزش‌ها لذت می‌بریم، رشد می‌کنیم و پیشرفت حاصل می‌شود. اما اگر تنها تماشاگر باشیم، نه رشدی خواهیم داشت و نه دستاوردی ارزشمند.

یادگیری واقعی زمانی معنا پیدا می‌کند که در رفتار و زندگی‌مان جاری شود و در جهت کاستن دردِ دردمندان و خدمت به دیگران به کار گرفته شود. آن‌گاه است که دانایی ما به دانایی مؤثر تبدیل می‌شود.

در پیام «بهترین راه» آمده است:

«همه‌ی انسان‌ها تصور می‌کنند بهترین راه، کوتاه‌ترین راه است.»

انسان‌ها اغلب مسیری را برمی‌گزینند که زودتر به خواسته‌هایشان برسند، بی‌آنکه به درستی یا نادرستی آن بیندیشند. این سخن می‌تواند اشاره‌ای به پایان سفر اول در کنگره نیز باشد، چراکه برای رهایی از اعتیاد، طی دو سفر الزامی است تا به درمان قطعی برسیم و طعم حقیقی زندگی را بچشیم.

در پایان، از اینکه با سکوت زیبا و نگاه پُرمهر خود به سخنان من گوش سپردید، صمیمانه سپاسگزارم.

عکس:راهنما مسافر حسین 

تایپ و ویرایش:مسافر علی

بارگذاری مطالب:مرزبان خبری مسافر مجید