منیت مانع ورود به مرحله‌ی یادگیری و دروازه‌ی ورود به معرکه گیری می‌باشد

جلسه‌ی چهاردهم از دوره‌ی هشتم از سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ نمایندگی طارم با استادی مسافر راهنما مهدی، با نگهبانی مسافر مرتضی و دبیری مسافر محسن با دستور جلسه‌ی < رابطه‌ی یادگیری و معرکه گیری > در تاریخ دوم  آذر ماه ۱۴۰۴ راس ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان مهدی هستم یک مسافر، قبل از همه چیز خدای خودم را شکر می‌کنم که توفیقی نصیب بنده شد تا دوباره در این جایگاه قرار بگیرم تا خدمت کنم و آموزش بگیرم. ابتدا از فرصت استفاده می‌کنم و رهایی مسافر کامران را خدمت ایشان و خدمت راهنمای محترمشان آقا عادل راهنمای لژیون دوم تبریک و تهنیت عرض  می‌کنم. در واقع هدف تمام کسانی که در اینجا خدمت می‌‌کنند و هدف کل اعضای کنگره‌ ۶۰ این است که همه‌ی رهجوها به رهایی برسند و درمان شوند.

و البته درمان اعتیاد هم به شرطی اتفاق می‌افتد که شخص خواسته‌ی درمان داشته باشد. خواسته‌ی درمان داشتن هم فقط به حرف نیست، بلکه مسافر باید در عمل ثابت کند، و باید از یکسری گذرگاه‌ها عبور نماید. دستور جلسه‌ی امروز رابطه‌ی یادگیری و معرکه گیری می‌باشد. برای اینکه انسان یاد بگیرد باید سه مولفه را رعایت کند: اول باید قبول کند که چیزی نمی‌داند تا وارد مرحله‌ی یادگیری شود.

دوم اینکه به این باور برسد راهنما در موضوع درمان اعتیاد از او بیشتر می‌داند و سوم اینکه تسلیم گفته‌ها و اوامر راهنمای خودش شود. کسی که تسلیم گفته‌های راهنمای خودش نیست و تکالیفش را درست انجام نمی‌دهد و پله‌های خودش را درست کم نمی‌کند و  خودش برای خودش برنامه می‌دهد، و به این صورت وارد مرحله‌ی معرکه گیری می‌شود، که در نتیجه از مرزبان شاکی می‌شود ،از راهنما شاکی  می‌شود، از کنگره ۶۰ شاکی می‌شود و در پایان از کنگره ۶۰ خارج می‌شود.

هدف اصلی در کنگره ۶۰ این است که شخص اینجا حضور یابد و اعتیاد خود را درمان کند. من بعد از اینکه رهایی مواد خودم را گرفتم، سفر سیگارم را چند ماه دیرتر شروع کرده بودم راهنمای بنده به من سفارش کردند، هر چیزی که باعث می‌شود درمان سیگارت آسیب ببیند آن را کنار بگذار. چون بعضی مواقع ما وارد حاشیه می‌شویم و اصلا یادمان می‌رود که هدفمان از حضور در کنگره‌ ۶۰ چیست.

من در سفر اول ابتدا باید مواد و سیگار خودم را درمان نمایم تا اینجا خدمت کنم. در غیر این صورت خدمت من به هیچ دردی نمی‌خورد. انسان ابتدا باید به جسم و روان خودش خدمت کند تا بتواند به انسان‌های دیگر خدمت نماید.استاد سردار یک پیامی دارند که می‌فرمایند: ما به این هستی آمدیم برای آموزش دیدن و خدمت کردن. یک مسافر بعد از پایان سفر اول تازه مانند غذای نیمه پخته می‌شود، و باید یک سال در کنگره ۶۰ مانده و خدمت کند تا به یک غذای پخته تبدیل شود.

چون رسیدن به خود در سفر دوم اتفاق می‌افتد. کسانی که در کنگره ۶۰ خدمت می‌‌کنند و سفر دوم را می‌گذرانند، فقط برای این نیست که از مواد مخدر دور بمانند. بلکه اینجا حضور دارند تا خودشان را بهتر بشناسند و خیلی از مسائل را متوجه شوند. در واقع نواقص زیادی که انسان دارد در سفر دوم برطرف می‌شود. شخص شاید بتواند با پول برای خودش آسایش بخرد ولی آرامش فقط در سفر دوم با خدمت کردن در کنگره ۶۰ به دست می‌آید.

ما برای اینکه آموزش ببینیم و دانایی کسب کنیم باید منیت را هم در سفر اول و هم در سفر دوم کنار بگذاریم، چون منیت مانع آموزش دیدن ما می‌شود. باید ناامیدی را کنار بگذاریم، چون ناامیدی نمی‌گذارد ما تجربه کنیم. باید ترس را کنار بگذاریم،چون ترس اجازه نمی‌دهد تفکر اتفاق بیافتد. از اینکه سکوت کردید و به صحبت‌های من توجه نمودید، از همه‌ی شما ممنون و سپاسگزارم.
سایت خبری نمایندگی طارم