جسم قفس نیست بلکه خانه‌ای برای روح ماست

از نظر من، تغییر یعنی زنده بودن. وقتی انسان در مسیر اصلاح و رشد گام برمی‌دارد، در واقع دارد به خودش حیات تازه‌ای می‌بخشد. هر قدم مثبتی که برداشته می‌شود باید با نگاه شکرگزاری و رضایت همراه باشد، چون همین نگاه مثبت، انرژی و سلامتی ما را زیاد می‌کند؛ اما اگر مدام خودمان را سرزنش کنیم، انرژی تغییر از بین می‌رود و درجا می‌زنیم. قضاوت بر خود یعنی اینکه بتوانیم نقاط قوت و ضعف خودمان را درست ببینیم، نه برای محکوم کردن، بلکه برای رشد کردن. مثلاً مسافری که روزی مصرف‌کننده بوده و امروز در آرامش است، باید به این تغییر آگاه باشد و از خودش راضی باشد.
مهندس دژاکام می‌فرمایند: اصلاح همیشه از بالا شروع می‌شود؛ یعنی قبل از اینکه بخواهیم به دیگران کمک کنیم، باید اول خودمان را اصلاح کنیم. چون راهنما زمانی مؤثر است که خودش راه را طی کرده باشد.
در کنگره یاد می‌گیریم که روان ما از دو بخش تشکیل شده است: جسم و جهان‌بینی. اگر جسم یا افکار ما از تعادل خارج شوند، روان هم نامتعادل می‌شود. مثلاً درد جسمی یا کار نکردن سیستم خمر بدن می‌تواند باعث افسردگی یا ناامیدی شود. از طرف دیگر، افکار منفی مثل حسادت، کینه و ناامیدی هم روی جسم و ژن‌ها تأثیر می‌گذارند و انسان را بیمار می‌کنند. برای همین است که گفته می‌شود جسم، قفس نیست بلکه خانه‌‌ای برای روح ماست. باید با ورزش، پیاده‌روی و تغذیه‌ درست از آن مراقبت کنیم.

در مسیر تغییر، تکرار و کوشش خیلی مهم است. مثل دوچرخه‌سواری که اگر رکاب نزند، زمین می‌خورد، ما هم اگر تلاش نکنیم سقوط می‌کنیم. در نهایت، روان انسان مثل یک ترازو است که یک کفه آن جسم و فیزیولوژی و کفه دیگرش جهان‌بینی و افکار است. اگر هر دو در تعادل باشند، انسان به آرامش، امید و سلامتی می‌رسد. به قول مهندس دژاکام، هیچ موجودی بیهوده آفریده نشده و هیچ مشکلی بدون راه‌حل نیست. ما فقط باید حرکت کنیم، قضاوت درست داشته باشیم، و در مسیر تغییر باقی بمانیم.

منبع: اپلیکیشن دژاکام سی‌دی مثال
نویسنده: مسافر حجت‌الله (لژیون ششم)
تنظیم و ارسال: مسافر علی

نمایندگی ساوه