گل‌ریزان نماد بخشیدن، قدردانی وعشق ناب انسانی است

گل‌ریزان تنها بخشیدن مال نیست؛ بلکه نمادی است از بخشیدنِ خویشتن، از محبت، دانایی و آرامشی که در این مسیر مقدس به دست آورده‌ایم. در همین راستا گفتگویی صمیمی و آموزنده با اسیستانت همسفر منصوره داشتیم؛ همسفری خدمتگزار، پرتلاش و سرشار از عشق، ایمان و عمل سالم که نقشی مؤثر در رشد و پویایی بخش همسفران ایفا می‌کنند. امید است این مصاحبه تلنگری باشد برای یادآوری این حقیقت که بخشش، هنر عاشقان است و در کنگره۶۰ هر عمل از سرچشمه‌ عشق و ایمان جاری می‌شود.

همسفر منصوره و مسافر محمد با آنتی‌ایکس مصرفی تریاک وارد کنگره۶۰ شدند. با راهنمایی مسافر احسان به روش DST و با داروی OT به مدت ۱۴ ماه سفر کردیم. اکنون به لطف خداوند و با دستان پرمهر آقای مهندس دژاکام به مدت ۹ سال و ۲ ماه است که آزاد و رها هستند. از زمان ورودم به کنگره۶۰ تاکنون توفیق حضور در جایگاه‌های خدمتی مختلفی را داشته‌ام؛ از جمله مسئول سایت، دبیر لژیون سردار، دبیر کارگاه آموزشی، مرزبان، راهنمای تازه‌واردین، راهنمای DST و دو دوره ایجنتی در حال حاضر نیز با راهنمایی خانم آنی، در جایگاه اسیستانت رابط در حال خدمت هستم.

از دیدگاه شما چه عواملی باعث رشدوپویایی بخش همسفران به‌ویژه در شعبه بروجرد می‌شود؟

هر شعبه و هر ساختاری برای قدرتمند شدن به چند عامل نیاز دارد: علم، نیروی متخصص و پایه‌های مالی. بخش اعظم رشد انسان‌ها و هر سیستمی به آموزش صحیح و کاربردی بستگی دارد؛ این‌که اعضاء شعبه، آموزش‌هایی را که در اختیارشان قرار می‌گیرد به‌درستی و به‌طور کامل به کار بگیرند. وقتی افراد از طریق آموزش، جهان‌بینی و نگرش خود را تغییر دهند و آموزش‌ها را به عرصه عمل بیاورند، رشد واقعی اتفاق می‌افتد. هر همسفر با رشد فردی خود، زمینه‌ساز پیشرفت کلی شعبه می‌شود. شخصی که آموزش درست می‌بیند، به نیروی متخصص آینده و در نتیجه به خدمتگزاری عاشق تبدیل می‌گردد. چنین همسفری به‌راحتی ضلع مالی را نیز پوشش می‌دهد و از مال خود می‌بخشد؛ همان‌گونه که از جان و وقت خویش بخشیده است. در واقع این سه عامل آموزش، تخصص و بخشش ارکان اصلی رشد و پویایی شعبه‌ هستند.

در شرایطی که یکی از همسفران در مسیر آموزش دچار یأس و ناامیدی شود، شما چه راهکارهایی برای بیدار کردن انگیزه او پیشنهاد می‌دهید؟

وقتی همسفری به من مراجعه می‌کند، نخست با گوشی شنوا و بدون هیچ قضاوتی او را می‌شنوم و آن را درک می‌کنم. در بسیاری از مواقع همین دیده و شنیده شدن موجب آرامش و امید دوباره در وجود او می‌شود؛ گویی نوری در دلش تابیده است. سپس با یادآوری تجربیات خود و دیگران و مرور آموزش‌های کنگره۶۰، امید را در او زنده می‌کنم و یادآور می‌شوم: «حال که در کنگره‌۶۰ حضور داری و تا اینجای راه را آمده‌ای، نگاه خداوند همراهت بوده است؛ پس ادامه بده، حرکت کن و ناامید نشو. مسیر در آینده برایت نمایان خواهد شد».

اگر بخواهید نوری در دل همسفران تازه‌وارد بیافروزید تا در مسیر رشد و آگاهی قدم اول خود را محکم‌تر بردارند آن نور در قالب چه جمله یا پیامی نمایان می‌شود؟

پیامی که به آن‌ها می‌دهم، پیام آرامش، امید و اطمینان در مسیر کنگره۶۰ است. برایشان پیام سفر اول را می‌خوانم: «همسفر، تو بر مرکبی نشسته‌ای که گرچه دیر به مقصد می‌رسی؛ اما سالم و کامیاب خواهی رسید؛ پس عجله نکن و در جای خود بنشین و تا مقصد به آنچه علاقه داری مشغول باش تا با کمک خودت و یاری همسفران به پایان نقطه برسی و بیندیش وقتی این سفر تمام شد آنگاه پاداشی نیکو خواهد بود و آن پاداش بند عشقی است میان تو و قدرت مطلق الله».

هفته گل‌ریزان نماد بخشش و عطا کردن است. تعریف شما از گل‌ریزان در کنگره۶۰ چیست؟

گل‌ریزان عید کنگره۶۰ است؛ روزی که اعضاء با عشق و از صمیم قلب، آنچه در توان دارند در سبد اخلاص می‌گذارند تا بهای رهایی و حال خوش خود را بپردازند. گل‌ریزان نماد بخشش، قدردانی و عشق ناب انسانی است؛ روزی که انسان‌ها از منیت‌ و ترس‌های خود عبور می‌کنند، خود را صیقل می‌دهند و آماده‌ رشد و ارتقاء می‌شوند.

وقتی کسی فقط از روی وظیفه می‌بخشد، آیا واقعاً از رنج و خشم درون خود رها می‌شود؟ چه کارهایی می‌تواند به ما کمک کند تا از دل آگاهی و پذیرش به بخششی واقعی و آرامش‌بخش برسیم؟

خیر چنین فردی واقعاً رها نمی‌شود. انسان برای بخشیدن باید فهمِ بخشش را به‌دست آورد و به آگاهی و دانایی برسد. بخشیدن از مال یا هر چیز اگر بدون پشتوانه‌ دانایی باشد تأثیری در رهایی از درد و رنج نخواهد داشت. وقتی فرد در صور پنهان خود معنای واقعی بخشش را درک کند و بداند که هنگام بخشیدن چه درهای بسته‌ای به رویش گشوده می‌شود، آنگاه به‌راحتی از بخشش وظیفه‌ محور به بخشش آگاهانه و آرامش‌بخش می‌رسد. در این مسیر تنها دانایی و دانایی مؤثر می‌تواند راه‌گشا باشد.

چه چیزی در جشن گل‌ریزان که آزمون ایمان جمعی است باعث می‌شود کلام بنیان کنگره۶۰ در دل اعضاء چنان بتابد که ایمانشان از تردید به یقین تبدیل شود؟

در جشن گل‌ریزان، افراد با مهر و عشق گام برمی‌دارند. هر کس به اندازه توان خود می‌بخشد و پهلوانِ دل خویش می‌شود. وقتی می‌بینیم اعضاء با تمام وجود و از صمیم قلب، سهم خود را در این جشن می‌گذارند نور ایمان در دل زنده می‌شود و وعده الهی تحقق می‌یابد: «اگر شما یک قدم به‌سوی من بردارید من صد قدم به‌سوی شما خواهم آمد». در این لحظه است که شک و تردید جای خود را به یقین می‌دهد و عشق و ایمان را در دل‌ها استوار می‌سازد.

برای همسفرانی که تازه وارد کنگره شده‌اند و هنوز درگیر سختی‌های سفر هستند چه پیامی برای تشویق آن‌ها به مشارکت در گل‌ریزان حتی با کمترین میزان ممکن دارید؟

به آن‌ها یادآوری می‌کنم زمانی را که حاضر بودیم همه‌ زندگی و دارایی خود را بدهیم تا مسافرمان دوباره حال خوب را تجربه کند. اکنون که لطف خداوند شامل حال ما شده و درهای کنگره۶۰ به رویمان گشوده شده است و در این مسیر زیبا قدم گذاشته‌ایم، باید قدردان این فرصت الهی باشیم. قدردانی در کنگره۶۰ شکل‌های گوناگونی دارد و یکی از آن‌ها قدردانی عملی است. ما با مشارکت مالی خود، این سیستم را یاری می‌کنیم تا همچنان پابرجا بماند و چراغ رهایی دیگران را نیز روشن نگاه دارد. در کنگره۶۰ مبلغ هیچگاه اعلام نمی‌شود؛ هر کس به‌اندازه‌ توان خود کمک می‌کند. از کسی که توان مالی ندارد هرگز انتظاری نیست؛ اما آگاهی‌ بخشی می‌شود تا بداند بخشیدن، راه را برای خودش هموارتر می‌کند و مسیر را به روی او می‌گشاید.

به عنوان یک اسیستانت شما در ارتباط مستقیم با همسفران هستید. بزرگ‌ترین چالش همسفران در درک فلسفه‌ خدمت و بخشش چیست؟

به‌نظر من ترس یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های همسفران است. بسیاری از ما ترس از دست دادن را در دل خود حمل می‌کنیم؛ ترسی که مانع حرکت ما می‌شود، چه در خدمت و چه در بخشش. وقتی می‌خواهیم بخشی از مال خود را ببخشیم، افکاری به سراغمان می‌آید مانند «نکند اتفاقی بیفتد؟» یا «شاید خودم بعدها به آن نیاز پیدا کنم.» همین افکار دیواری از شک و تردید میان ما و بخشش واقعی می‌سازد. همچنین زمانی که فرصتی برای خدمت پیش می‌آید همین ترس با چهره‌ای دیگر ظاهر می‌شود: «نکند از عهده‌اش برنیایم؟» یا «دیگران بهتر از من انجام می‌دهند.» در حالی‌که هر دعوتی که از سوی کنگره۶۰ انجام می‌شود نشانه‌ لیاقت و توانایی ما است. کافی است حرکت کنیم، چراکه با حرکت، راه نمایان می‌شود، باید دانست خدمت، در ظاهر یاری به دیگران است تا کار سیستم پیش برود؛ اما در صور پنهان خدمتی است به خودِ انسان برای رشد، آرامش و تعالی درونی‌اش.

سخن پایانی شما با تمامی اعضاء کنگره۶۰ به‌ویژه همسفران چیست؟

ابتدا فرا رسیدن هفته‌ گل‌ریزان را به همه‌ اعضاء کنگره۶۰، مسافران و همسفران تبریک عرض می‌کنم. یادآور می‌شوم که اگر روزی آقای مهندس با بخشیدنِ جان، مال و وقت خود باری از دوش ما برداشتند و درد و رنجمان را کاهش دادند، امروز نوبت ما است که ادامه‌دهنده‌ این مسیر نورانی باشیم و چراغ راه ایشان را برای آیندگان روشن نگاه داریم. هر مبلغی که در گل‌ریزان می‌بخشیم فقط یک عدد نیست؛ نوری است که از دل ما برمی‌خیزد، روشنی می‌بخشد و گرما را در وجودمان جاری می‌کند. آرزو دارم همه‌ همسفران بتوانند با تمام توان و عشق خود در این جشن بزرگ شرکت کنند و توشه‌ای پربار برای بعدهای بعدی زندگی خویش فراهم سازند.

سخن پایانی:

پایان هر کلام آغازی دیگر است. به امید آن‌که پرتو مهر اسیستانت همسفر منصوره چراغِ راهِ تازه‌واردان و یاران دیرینه باشد و ما را بیش از پیش به سرچشمه‌ بخشندگی در کنگره۶۰ پیوند دهد. گل‌ریزان، جشنِ جاری شدنِ نور در رگ‌های زندگی‌ است. با هر بخشش نه‌تنها انسانی را رها می‌سازیم؛ بلکه خویشتنِ حقیقی‌ خود را در آینه‌ عشق روشن‌تر می‌بینیم. باشد که این هفته سرشار از عطرِ بخشش و فروتنی باشد و همه‌ ما، هر یک به اندازه‌ توان خویش، سهمی در این دریای بیکران محبت داشته باشیم. ادامه‌ این سفر نورانی، تنها با ایمان، عشق و عمل سالم میسر است. با عشق و احترام، راهی این مسیر روشن هستیم.

طراحی سوالات: همسفر سارا و همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
عکاس: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
ارسال: همسفر سمیرا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی بروجرد