لژیون های ویلیام وایت (درمان اعتیاد به سیگار)

لژیون ویلیام وایت، به استادی راهنمای محترم، مسافر مهدی، با دستور جلسه «DST , OT» در روز یکشنبه ۸ آبان‌ماه ۱۴۰۴، رأس ساعت ۱۵:۳۰ تشکیل شد.

سلام دوستان، مهدی هستم، یک مسافر.

در ابتدا هفته‌ی OT را به تمام خدمتگزاران در این بخش تبریک می‌گویم و برای این عزیزان آرزوی توفیق و سربلندی دارم.

این دستور جلسه در سال‌های قبل فقط «OT» بود، ولی امسال «DST» هم به آن اضافه شده است.
اما چرا؟
چون یک داروی مصرفی، با دستورالعمل خاص خودش، می‌تواند شفابخش باشد. داروی OT که سفر اولی‌ها استفاده می‌کنند در کلینیک‌ها وجود دارد و در بیرون از کنگره در دسترس می‌باشد. حتی برخی از افراد از OT به عنوان ماده‌ی مخدر استفاده می‌کنند، در حالی که همان ماده، در کنگره به عنوان دارویی شفابخش مورد استفاده قرار می‌گیرد.
دستور جلسه OT و DST یکی شده است، زیرا OT باید حتما با دستوری خاص که توسط راهنما و بر اساس پروتکل تجویز می‌شود، مصرف شود تا درمان اتفاق بیفتد.

در لژیون‌های سیگار نیز آدامس نیکوتین با روش DST مورد استفاده قرار می‌گیرد تا درمان حاصل شود. در صورتی که همین آدامس در داروخانه‌ها موجود است و همه می‌توانند آن را تهیه کنند.
من قبل از اینکه وارد لژیون درمان سیگار شوم، چند بسته آدامس نیکوتین از داروخانه خریدم اما از آنجایی که با روش DST آشنا نبودم هنگام استفاده از آدامس‌ها دچار مشکل شدم و تصور کردم که آدامس‌ها خوب نیستند یا به قول معروف انگار آنطور که باید نمی‌گیرند!! بنابراین دوباره مصرف سیگار را شروع کردم.

این دستور جلسه به ما می‌گوید که ماده‌ی مصرفی باید در مسیری درست و با روشی صحیح استفاده شود تا نتیجه مطلوب حاصل گردد.

در سال‌های گذشته داروی OT به فراوانی یافت نمی‌شد و مسافران کنگره از تریاک به صورت خوراکی یا دودی استفاده می‌کردند اما استفاده از تریاک مشکلات خودش را داشت؛ مثلا درصد خلوص در هربار تهیه متفاوت بود، از طرفی قطعه کردن و مصرف به اندازه نیز دشوار بود و مشکلات دیگری که قدیمی‌ها به خوبی با خاطر دارند. پس انتخاب OT به عنوان داروی درمانی کنگره، بسیار کار هوشمندانه‌ای بود.

شاید برایتان جالب باشد که از شربت OT به عنوان «نوش‌دارو» نیز یاد می‌شد؛ همان نوش‌دارویی که پس از مرگ سهراب در داستان‌ها ذکر شده است.

در یکی از فیلم‌های سینمایی دیدم که شاهزاده‌ای بیمار شده بود و برای کاهش درد او از اکسیری استفاده می‌کردند که به آن «پادزهر» می‌گفتند که ترکیبی از شراب و تریاک بود.

شربت تریاک از زمان‌های قدیم وجود داشته و قدمت زیادی دارد، اما مصرف آن به شکل یک داروی درمانی، اولین بار در کنگره مرسوم شد. پیش از آن، تنها برخی از پزشکان به افرادی که سرفه‌ی شدید، خلط سینه زیاد یا گرفتگی گوش داشتند، مقدار محدودی از این شربت را تجویز می‌کردند، چون ضدسرفه است و مخاط را باز و خشک می‌کند.

جناب آقای مهندس، مخترع شربت OT یا آدامس نیکوتین نبوده‌اند، بلکه ایشان روش درست استفاده از این مواد را با آزمایش و تجربه کشف کردند و آن را به ما آموزش دادند. روشی که امروز، آن را با متد DST می‌شناسیم.

از اینکه به صحبت‌های من توجه نمودید، از همه شما سپاسگزارم.

عکس‌برداری: مسافر میلاد لژیون هشتم
نگارش: مسافر کاظم لژیون پنجم
ویرایش و ارسال: مسافر حمید لژیون نوزدهم