دلنوشته مسافر محمدعلی از لژیون پنجم با موضوع عشق به راهنما

 سلام دوستان محمدعلی هستم یک مسافر؛ لژیون ۵، نمایندگی بنیان مشهد.

سلام من به شما بهترین آموزگار و رفیق زندگی‌ام. خدا را هزاران بار شکر می‌کنم که شما را در مسیرم قرار داد تا بفهمم هنوز هم انسان‌هایی هستند که بودنشان آرامش می‌آورد. بفهمم که با نگاه و لبخندشان، دلِ آدم را گرم می‌کنند. لبخند شما برای من مثل طلوع خورشید از پشت ابرهاست. نیمی از آن که دیده می‌شود، تمام جهان در زیبایی‌اش غرق می‌شود. من هم در لبخند شما غرق می‌شوم، لبخندی که روشنی زندگی‌ام شده است. شما نه‌تنها شادی خود را حفظ می‌کنید؛ بلکه آن را بی‌دریغ با دیگران قسمت می‌کنید. انرژی مثبت و آرامشتان به اندازهٔ تمام زمین گسترده است، و برای من، قدیسی هستید که خداوند برای آرام کردن قلب خسته‌ام فرستاده است. آموختم که اگر از چیزهای ارزشمند زندگی‌مان به‌درستی مراقبت کنیم و با عزیزانمان بامحبت و دانایی رفتار کنیم، از دردها و رنج‌های بیهوده رها می‌شویم و فهمیدم که تقدیر، تقویم انسان‌های عادی است؛ اما تغییر، تدبیر انسان‌های دانا و کاردرست. ای کاش زودتر با شما آشنا می‌شدم تا خوشبختی را زودتر لمس کنم. آرامشی که از نگاه مهربانتان می‌گیرم، برای من مثل گهواره‌ای است در آغوش محبت شما. و در پایان، زندگی زیباست؛ اما زیباتر از آن، زندگی‌کردن در کنار آموزگاری چون شماست؛ کسی که امید را یاد می‌دهد، عشق را پخش می‌کند، و با مهربانی و ایمان، چراغ راه دیگران می‌شود. دوستت دارم راهنمای عزیز و نازنینم، سلطان مهربانی‌ها. از اینکه مشارکت مکتوب من را خواندید، سپاسگزارم.

مرزبان خبری: مسافر وحید
ویرایش و ارسال: مسافر نوید