روش DST در کنگره۶۰ خماری وجود ندارد

همه‌ انسان‌ها تصور می‌کنند بهترین راه، کوتاه‌ترین راه است؛ در نتیجه به درستی یا نادرستی این تفکر توجهی ندارند و مسیری را انتخاب می‌کنند که زودتر آن‌ها را به خواسته‌هایشان برساند، اما حاصل این انتخاب، مشق‌هایی ناتمام و بی‌محتوا است که ناچارند دوباره بنویسند. همان‌طور که غذای نیم‌پخته یا خام، قابل خوردن نیست، درمان ناتمام نیز نتیجه‌ای ندارد.

مقدمه:

با نگاهی گذرا به تاریخچه‌ ظهور و استفاده از داروها و روش‌های ترک اعتیاد، درمی‌یابیم که اغلب این روش‌ها بی‌نتیجه بوده‌اند و بسیاری از داروهای ترک اعتیاد خود موجب شکل‌گیری نوعی اعتیاد جدید شده‌اند؛ روش‌هایی مانند قطع ناگهانی مصرف، طب سوزنی، آب‌درمانی، شوک برقی، تعویض خون، ماتریکس، سم‌زدایی سریع، استفاده از داروهای شیمیایی، گیاهی و عطاری، همگی مصرف‌کننده را تنها برای مدتی کوتاه از مصرف دور نگه می‌دارند؛ آن‌هم با حالتی نامتعادل و شرایطی ناپایدار که هر لحظه ممکن است به مصرف بازگردد.
این نتایج باعث شده است برخی متخصصان صراحتاً اعلام کنند که اعتیاد درمان مشخص و شناخته‌شده‌ای ندارد؛ اعتیاد بیماری‌ لاعلاج، عودکننده و پیش‌رونده است که پس از قطع مصرف، فرد باید همواره تحت نظر و کنترل باشد و هیچ‌گاه از پیگیری درمان بی‌نیاز نخواهد بود. مانند بیماری‌هایی چون فشار خون یا دیابت که تنها قابل کنترل‌اند و درمان قطعی ندارند.
امروزه هرگاه صحبت از ترک یا درمان اعتیاد به میان می‌آید، بلافاصله گفته می‌شود که تنوع روش‌های درمانی امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است و باید برای هر فرد، با توجه به شرایطش روشی مناسب وجود داشته باشد. کنگره۶۰ با این دیدگاه مخالف نیست و معتقد است قرار نیست همه‌ مصرف‌کنندگان با یک روش واحد به درمان برسند؛ اما از نظر علمی، کنگره۶۰ اعتقادی به تنوع روش‌های درمان اعتیاد ندارد، اگر مخالفتی با برخی روش‌ها مطرح می‌شود، این مخالفت در قالب یک بحث علمی و چالش پژوهشی است و موضوع از منظر علمی مورد بررسی قرار می‌گیرد.
اکنون با دلایل علمی و مستند می‌گوییم که دوران آن دیدگاه‌ها به سر آمده است. آن تعابیر مربوط به زمانی بود که صورت‌مسئله‌ اعتیاد کشف نشده بود، زمانی که مثلث درمان اعتیاد تشریح نشده بود، زمانی که سیستم تولیدکننده‌ مخدرهای طبیعی بدن، یعنی سیستم ایکس، شناخته نشده بود، زمانی که پروتکل DST با استفاده از داروی اپیوم تینکچر (OT) تدوین نشده بود، زمانی که کنگره۶۰ وجود نداشت و زمانی که آقای مهندس روش درمانی خود را ابداع نکرده بود.
از همان زمان که نخستین فرد توانست با استفاده از داروی اپیوم و متد DST اعتیاد خود را درمان کند، معادلات درمان اعتیاد دگرگون شد. اکنون سال‌ها است که ما درمان قطعی اعتیاد را تجربه کرده‌ایم؛ خودمان با این روش درمان شده‌ایم، صدها و هزاران نفر نیز با همین روش درمان شده‌اند و بازگشتی نداشته‌اند.
برای ما، اعتیاد دیگر مرموز، لاعلاج، پیش‌رونده و عودکننده نیست. برای ما وسوسه معنا ندارد، فراری بودن معنا ندارد ما تحت کنترل و مراقبت نیستیم، کسی مراقب ما نیست، در اندیشه‌ بازگشت به مصرف نیستیم، آن دوران تمام شده است.
به‌قول آقای مهندس، اگر یک فرد هروئینی که در کنگره۶۰ درمان شده است در آزمایشگاه تولید هروئین مشغول به‌کار شود، هیچ حسی نسبت به آن ماده نخواهد داشت. همین حالا اعضاء کنگره۶۰ که در کلینیک‌های درمان اعتیاد به‌عنوان مبصر و نماینده‌ کنگره خدمت می‌کنند در کنارشان مقدار زیادی شربت تریاک وجود دارد، اما هیچ حسی نسبت به آن ندارند جز اینکه آن را دارویی ارزشمند و آفریده‌ای شگفت‌انگیز از سوی خداوند می‌دانند که در درمان انواع اعتیاد و بیماری‌های دیگر مؤثر است.
در همه‌جا گفته می‌شود که اعتیاد درمان ندارد و بیماری‌ پیش‌رونده‌ای است، حتی در کشورهای پیشرفته نیز چنین دیدگاهی وجود دارد، اما برای نخستین بار، فردی آمد و صورت‌مسئله‌ اعتیاد را کشف کرد؛  آن فرد کسی نبود جزء آقای مهندس دژاکام، دانشمندی بزرگ و تأثیرگذار.
برای نخستین بار، درمان قطعی این بیماری توسط ایشان ارائه شد. متد DST برای درمان هر نوع ماده‌ مخدر کاربرد دارد و فرد پس از گذشت ۱۰ تا ۱۱ ماه، هیچ‌گونه نشانه‌ای از اعتیاد در خود ندارد؛ نه در گفتار، نه در چهره و نه در رفتار. این نتیجه‌ آموزش‌ها و متد علمی کنگره۶۰ است.
همه می‌دانند که درمان، بر پایه‌ مثلث جسم، روان و جهان‌بینی بنا شده است. طی ۱۱ ماه، با استفاده از شربت اپیوم، جسم، فیزیولوژی و سیستم ایکس بدن راه‌اندازی می‌شود و مخدرهای طبیعی بدن فعال می‌گردند، به‌طوری‌که بدن خود ماده‌ مورد نیازش را تولید می‌کند. متد DST؛ عملیات درمانی و کاهش پله‌ای مصرف را به‌گونه‌ای پیش می‌برد که فرد نه‌تنها با مشکلی مواجه نمی‌شود، بلکه بدون نیاز به استراحت، می‌تواند به امور روزمره‌ زندگی خود رسیدگی کند.

اگر رویدادهای تاریخی کنگره۶۰ را از بدو تأسیس تا امروز بررسی کنیم، یکی از مهم‌ترین اتفاقات، ورود شربت تریاک به پروسه‌ درمان است. ان‌شاءالله که افراد سفر اولی قدر سفرشان، متد DST و شرایط فعلی را بدانند؛ چراکه در بسیاری از مراکز دیگر چنین شرایطی برقرار نیست در مکان‌های دیگر، مصرف‌کننده را ۱۰ تا ۱۵ روز با خماری‌های شدید، هزینه‌های سنگین، بی‌احترامی، خشونت و رفتارهای غیرانسانی نگه می‌دارند تا صرفاً مصرف مواد را قطع کنند، اما در کنگره۶۰ این‌گونه نیست این مکان کلاس ادب، احترام و آموزش است و اصلاً شبیه مراکز درمانی نیست.
کنگره۶۰ بیشتر شبیه یک دانشگاه، کالج یا مدرسه است تا یک مرکز ترک اعتیاد. شما در فضای آموزشی قرار می‌گیرید و محتوای درسی‌تان در سطح دانشگاهی و حتی فراتر از آن است، اگر بخواهیم از سیستم ایکس صحبت کنیم، باید بگوییم که یک دانشجو دکتری به‌اندازه‌ یک فرد سفر اولی در کنگره۶۰ از این سیستم آگاهی ندارد. دانشجو کارشناسی ارشد یا روان‌شناس بالینی که برای تحقیق به کنگره مراجعه می‌کند، اگر از او امتحان بگیریم، حتی نمی‌تواند واژه‌ «انکفالین» را درست بنویسد یا «دینورفین» را بشناسد. سیستم تولیدکننده‌ مخدرهای طبیعی بدن برایش نامفهوم است، در حالی‌که یک سفر اولی در کنگره۶۰ از این مفاهیم آگاهی کامل دارد.
وقتی می‌گوییم محتوای آموزشی کنگره۶۰ از منابع دانشگاهی نیز بالاتر است، اغراق نمی‌کنیم. سی‌دی‌های آموزشی، منابع علمی، مباحث خودشناسی و انسان‌شناسی در کنگره۶۰ بی‌نظیر هستند. کنگره این منابع را در اختیار ما قرار داده است وظیفه‌ ما نیز قدردانی از آن‌ها است. بهترین شیوه‌ قدردانی این است که هر فرد، مسئولیت خود را در جایگاهش به‌درستی انجام دهد. سفر اولی باید فردی منظم و مرتب باشد که هیچ‌کس نتواند ایرادی از او بگیرد، سپس باید آموخته‌هایش را در عمل نشان دهد، سفر دومی نیز باید همین‌طور باشد.
در سال ۱۳۸۰ داروی OT یا شربت تریاک وجود نداشت، کنگره۶۰ به شکل امروزی نبود، راهنمای تازه‌واردین، جلسه‌ مشاوره، مرزبان، ایجنت و بسیاری از ساختارهای فعلی وجود نداشتند. نگهبان جلسه پیام می‌داد که تازه‌واردین تا زمان انتخاب راهنما، مواد مصرفی خود را به سه قسمت تقسیم کرده و یک‌پنجم آن را کاهش دهند. پس از انتخاب راهنما، هر فرد با توجه به نوع ماده‌ مصرفی‌اش، آن را تیپر یا کم می‌کرد. اگر فردی هروئین مصرف می‌کرد، باید مصرفش را کاهش می‌داد، اگر شیره، تریاک، حشیش، قرص یا هر ماده‌ دیگری مصرف می‌کرد، همان را کم می‌کرد. در آن زمان، هیچ ماده‌ای به تریاک تبدیل نمی‌شد. پروتکل DST هنوز تدوین نشده بود و درمان ۱۰ تا ۱۱ ماه جا نیفتاده بود. دو سال از تأسیس کنگره گذشته بود و سیستم در حال شکل‌گیری و تکامل بود، بنابراین وجود این مشکلات کاملاً طبیعی بود.
وقتی سفر اولی‌های آن زمان را با سفر اولی‌های امروز مقایسه می‌کنیم، شرایط بسیار متفاوت است، آن زمان، سفر اولی مانند کسی بود که در جاده‌ای خاکی و سنگلاخ حرکت می‌کرد، اما امروز، سفر اولی در اتوبانی فوق‌استاندارد و علامت‌گذاری‌شده سفر می‌کند. آن زمان، مسافران باید خودشان از ساقی تریاک تهیه می‌کردند، کیفیت و کمیت مواد متفاوت بود و مشکلات خاص خودش را داشت. این موضوع دغدغه‌های زیادی برای سفر اولی‌ها ایجاد می‌کرد.
اما از زمانی که داروی OT وارد پروسه‌ درمانی کنگره شد، شرایط کاملاً تغییر کرد. اکنون فرد سفر اولی با در دست داشتن نامه‌ رسمی به کلینیک مراجعه می‌کند. کلینیک‌ها زیر نظر وزارت بهداشت هستند و فرآورده‌ای دارویی، محصول کارخانه‌ای معتبر و کاملاً استاندارد را تحویل می‌دهند. فرد بدون هیچ‌گونه مشکل یا ناخالصی، با سهولت از آن استفاده می‌کند. این‌ها نعمت‌های بزرگی هستند که در اختیار سفر اولی‌های امروزی قرار دارد.
به‌سبب موفقیت کنگره۶۰ در درمان اعتیاد با تریاک یا اپیوم، دولت و وزارت بهداشت به درخواست کنگره و آقای مهندس دژاکام تصمیم گرفتند شربت تریاک را در لیست داروهای ژنریک کشور قرار دهند. تا پیش از این، کسی جرأت نمی‌کرد نام شربت تریاک یا خود تریاک را بر زبان بیاورد. در گذشته، تریاک ماده‌ای مجرمانه تلقی می‌شد و فرد مصرف‌کننده، مجرم محسوب می‌گردید. طرح‌هایی مانند «والعادیات»، «شورآباد» و «جزیره» در همین راستا اجرا می‌شدند. اما به‌واسطه‌ موفقیت چشمگیر کنگره۶۰ این نگاه تغییر کرد.

در آن زمان، دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر، مهندس طاهری اعلام کردند که ساخت داروی OT تنها به‌دلیل موفقیت آقای مهندس دژاکام و شاگردان ایشان در درمان اعتیاد صورت گرفت. زمانی که خبر ساخت این دارو اعلام شد، آقای مهندس دژاکام زمین را سجده کردند و خداوند را بابت این نعمت بزرگ شکر گفتند. ساخت دارو OT جهشی بزرگ در مسیر درمان اعتیاد و پیشرفت کنگره۶۰ ایجاد کرد.
با تلاش‌های پی در پی و بی‌دریغ آقای مهندس دژاکام، موضوع شربت تریاک مطرح شد و در آغاز، هزار نفر در پایلوت درمان با این دارو انتخاب شدند. درمان موفقیت‌آمیز تعداد زیادی از این افراد و عدم بازگشت آن‌ها به مصرف مواد، موجب شد این پایلوت مورد تأیید مراجع دولتی قرار گیرد. اکنون، در کشوری که مصرف تریاک جرم محسوب می‌شود، شربت OT به‌صورت قانونی تولید و عرضه می‌گردد.
آقای مهندس در تشریح تفاوت تریاک و شربت تریاک بیان کردند: بخش اعظم تریاک در افغانستان کشت می‌شود و توسط قاچاقچیان به کشورهای دیگر از جمله ایران، وارد می‌گردد. این ماده پس از افزودن ناخالصی‌ها، دست‌به‌دست می‌شود تا به مصرف‌کننده برسد، ماده‌ای ممنوعه و غیرقابل اعتماد است، اما همین تریاک، پس از انتقال به کارخانه داروسازی، تصفیه شده و ناخالصی‌های آن گرفته می‌شود و به‌صورت شربت استاندارد درآمده و در کلینیک‌ها به افراد متقاضی درمان عرضه می‌گردد.
کنگره۶۰ و در رأس آن آقای مهندس دژاکام، تلاش‌های بسیاری برای ایجاد این روش درمانی انجام داده‌اند که شایسته‌ تقدیر است. با آغاز توزیع OT، نقش دارو متادون کم‌رنگ شد. با این حال، مخالفان این طرح همچنان در تلاش‌اند تا متادون را به جایگاه قبلی خود بازگردانند و OT را کنار بزنند.
در این شرایط، ضروری است که اعضاء کنگره، به‌ویژه مسافران از این موضوعات آگاهی داشته باشند و قدردان کنگره۶۰ و روش درمانی با شربت OT باشند، باید بدانند که برای کنگره بسیار مهم است که هر مسافر، با نظم و طبق شرایط تعیین‌شده، برای دریافت دارو سهمیه‌بندی‌ شده‌ خود به کلینیک‌ها مراجعه کنند. در صورت مشاهده‌ بی‌انضباطی، کنگره این اختیار را به راهنما داده است که از ادامه‌ سفر مسافر جلوگیری کرده و نامه‌ی شربت او را قطع نماید.
همچنین دیده شده که برخی مسافران از خماری در طول درمان گله‌ دارند؛ این در حالی‌ است که خودشان می‌دانند کمی بی‌حالی را نمی‌توان خماری نامید. تقریباً هر معتادی سقوط آزاد را تجربه کرده و می‌داند که در روش DST خماری وجود ندارد؛ به‌طور مثال: اگر ده میلیون تومان وام گرفته باشیم، باید آن را بازپرداخت کنیم حالا یا یک‌جا یا به‌صورت اقساط ماهانه. در این‌جا نیز پله‌های ۲۱ روزه و ساعات مصرف دارو، همان اقساط ما هستند که باید با جدیت رعایت شوند. باید خدا را شکر کنیم که کنگره۶۰ و این روش درمانی را داریم.

نویسنده: همسفر فهیمه رهجو راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم )
رابط خبری: راهنما همسفر فاطمه(لژیون چهارم)
ویرایش: همسفر زینب رهجو راهنما همسفر فاطمه(لژیون چهارم)دبیر سایت 
ارسال: همسفر زهرا نگهبان سایت
همسفران نمایندگی اسبیکو خرم‌آباد

منابع:
- کتاب «۶۰ درجه زیر صفر» 
- مقالات علی خدامی 
- سخنان آقای مهندس حسین دژاکام