دلنوشته

گاهی مه تاریک اعتیاد در مسیر زندگی،
آسمان وجودمان را تار و تیره میکند. اینجا است که امید، رویائی دور به نظر می‌رسد اما در همین مه‌ تاریک، کنگره‌۶۰ چون چراغی استوار راه‌رهایی را نشان می‌دهد.
اینجا فقط یک مرکز درمان نیست خانه‌دوم کسانی‌ است که تصمیم گرفته‌اند دوباره پرواز کنند.
هر قدم در این مسیر، قدمی‌ است به سوی زندگی دوباره.
در این زندگی‌، «من» گمشده آرام آرام خود را باز می‌یابد.
اینجا آغاز آفرینش دوباره‌ است.
وقتی که زخمها زبان باز می‌کنند و دردها روایت می‌شوند تا شاید دیگری همان راه را نرود.
کنگره آینه‌ای‌‌ است که در آن چهره واقعی خود را میبینی. نه قضاوتی و نه ترسی، فقط و فقط شنیدن است و فهمیدن.
کنگره قصه «تو» نیست، قصه ما است. قصه دستهائی‌ است که به هم قوت می‌دهند و قلب‌هائی که برای هم می‌تپند. اینجا وابستگی جایش را به اراده می‌دهد و تاریکی جای خود را به روشنایی می‌‌سپارد.
برای همه مسافران این مسیر راهی‌ است که با امید آغاز می‌شود و با حرکت به رهائی ختم می‌شود.

دلنوشته: مسافر اکبر لژیون۱۹
ویراستاری و بارگذاری: مسافر مجید لژیون۷