سروده ای از مسافر ساسان

بنام قدرت مطلق الله
با تفکر ساختار آغاز شد
بی تفکر بود هم بر باد شد
هیچ مخلوقی به این دنیا نیامد بهر هیچ
گر چه حتی بشمرد او هیچ خویش
این همه مخلوق در عالم،دوصد رنگُ زبانُ شکلُ کیش
هیچیک مانند انسان خود نیندیشد به خویش
در جهان تنها تفکر قدرت مطلق نباشد بهر حل مشکلات
توأمان با حرکتُ ، رفتن ،رسیدن میشود راه نجات
هر که تکلیف خود از سَر وانهاد
عاقبت راهش به تاریکی فُتاد
هر کسی کو عقل را فرمانروای کشور جان کرد،بُرد
باخت هر که دست امّاره عنانش را سپرد
گر به دنبال حقیقت میروی این را بدان
راه را چون یافتی باید بیندیشی به آن
گرچه تاریک است رَه در ابتدا
یک قدم بردار ، روشن میشود تا انتها
آب ساکن یا شود مرداب یا تبخیر یا میبلعدش آخر زمین
آب جاری میرسد روزی به اُقیانوس بی شک با یقین
بی گمان گویی که آب هر جا رود آب است،آب
آب چاهُ،آب اقیانوس؟ تا کِی میزنی خود را به خواب؟
گرچه تا امروز تاریکی تورا فرسوده است
گر همین امروز برگردی بدان فردای تو آسوده است
زیر نورِ شمس کِی عاقل بَرَد فانوس را
در حضور دلبر زیبا کجا بیند کسی زیبایی طاووس را
قلب پر مهرت کجا و با کدامین وِردُ جادو سنگ شد؟
عاشق یکرنگ ما ،کِی این همه صد رنگ شُد؟
آدمِ عاقل!اگر خواهی شود جایت بهشت
نقشه ی جادوییِ راهش،فقط عشقست ،عشق