ورزش میدان عمل جهان‌بینی است

عنوان مقاله: جهان‌بینی در ورزش

در کنگره ۶۰، ورزش تنها فعالیتی برای تقویت جسم نیست، بلکه یکی از پایه‌های مهم تعادل در مثلث درمان اعتیاد یعنی جسم، روان و جهان‌بینی است. همان‌طور که مهندس دژاکام می‌فرمایند:
«ورزش مکمل درمان است و باعث می‌شود جسم، روان و جهان‌بینی انسان در مسیر تعادل و هماهنگی حرکت کنند.» بنابراین، نگاه ما به ورزش در کنگره، نگاهی صرفاً فیزیکی نیست بلکه ورزشی است که با آگاهی، نظم، عشق و خدمت درهم‌ تنیده است.

جهان‌بینی یعنی نوع نگرش و برداشت انسان از هستی، از خود و از پیرامون خویش. زمانی که این نگرش را وارد عرصه‌ی ورزش کنیم، «جهان‌بینی ورزش» شکل می‌گیرد یعنی شناخت ما از هدف، روش و اثرات ورزش در مسیر تکامل انسان. در این دیدگاه، ورزش فقط دویدن، شنا یا کار با وزنه نیست، بلکه فرصتی است برای: آموزش ادب، احترام و انضباط، تمرین تحمل، صبر و بردباری، رهایی از منیت، خشم و ایجاد روحیه‌ی همکاری و عشق. به‌عبارتی دیگر، ورزش در کنگره ۶۰ تمرین زندگی است.

ارتباط ورزش با درمان:
یکی از اصول طلایی کنگره ۶۰ این است که «جسم باید به تعادل برسد تا روان به آرامش برسد و سپس جهان‌بینی تغییر کند.» در این مسیر، ورزش نقش حیاتی دارد. ورزش باعث می‌شود: سیستم‌های فیزیولوژیک بدن (خصوصاً تولید اندورفین و دوپامین) فعال شوند، ذخایر حیاتی بدن که در اثر مصرف مواد تخریب شده، دوباره بازسازی شوند و حس‌های منفی مانند تنبلی، بی‌حوصلگی و خشم، جای خود را به حس‌های مثبت بدهند. به همین دلیل است که مهندس دژاکام تأکید دارند: «ورزش درمانی است که در کنگره بدون دارو انجام می‌شود.» ورزش در واقع پلی است میان جسم بازسازی‌شده و روان در حال ترمیم.

اخلاق ورزشی در کنگره ۶۰:
یکی از زیباترین جلوه‌های ورزش در کنگره، اخلاق ورزشی است.
در زمین ورزش، اعضا نه برای بردن، بلکه برای تعادل و دوستی رقابت می‌کنند. در ورزش کنگره، کسی بر دیگری فخر نمی‌فروشد، کسی تحقیر نمی‌کند و همه آمده‌اند تا یاد بگیرند چگونه ببازند و چگونه پیروز شوند. در واقع، ورزشگاه کنگره ۶۰ کلاس درس جهان‌بینی است. در آن جا یاد می‌گیریم که: پیروزی بدون فروتنی ارزشی ندارد و شکست بدون ناامیدی، خود نوعی پیروزی است و مهم‌تر از نتیجه، حال خوش جمعی و خدمت است.

ورزش مکمل جهان‌بینی:
جهان‌بینی یعنی «نوع نگاه انسان به هستی» و ورزش در کنگره ابزار عملی این نگاه است. کسی که در جهان‌بینی می‌آموزد باید در مسیر خیر حرکت کند، در ورزش آن را عملی تمرین می‌کند. اگر در وادی‌ها می‌خوانیم: «تفکر، حرکت می‌آفریند» در ورزش آن را به‌صورت واقعی تجربه می‌کنیم؛ چون بدون تفکر و حرکت هماهنگ، هیچ تیمی موفق نمی‌شود. به بیان دیگر، ورزش میدان عمل جهان‌بینی است.

نقش ورزش در پویایی جمعی:
کنگره ۶۰ با برگزاری مسابقات ورزشی بین شعب، زمین‌های ورزشی مجهز و روزهای جمعه‌ی پرشور، نشان داده است که ورزش، پیونددهنده‌ی انسان‌ها و ریشه‌دارکننده‌ی محبت است. در این میدان‌ها، تازه‌وارد و پیشکسوت، راهنما و رهجو، همگی در کنار هم می‌دوند، عرق می‌ریزند و لبخند می‌زنند. این روح جمعی، انرژی مضاعفی به روند درمان می‌دهد و حس تعلق و عشق به مجموعه را تقویت می‌کند.

نتیجه‌گیری
ورزش در کنگره ۶۰ فراتر از حرکت‌های بدنی است ورزش نوعی تفکر در حرکت، خدمت به جسم و روان، و تجلی ایمان در عمل است. ورزشگاه جایی است که آموزش‌های نظری جهان‌بینی به شکل عینی و زنده در رفتار و کردار اعضا نمود پیدا می‌کند. در نهایت، همان‌گونه که مهندس دژاکام می‌فرمایند: «کسی که ورزش نکند نمی‌تواند به حال خوش برسد  چون حال خوش در حرکت است» بنابراین، جهان‌بینی ورزش یعنی دیدن ورزش به‌عنوان مسیری برای رشد، آرامش و رسیدن به تعادل درونی و بیرونی.

  کلام آخر:
ورزش در کنگره ۶۰ نه برای قهرمانی، بلکه برای تعادل، عشق و رهایی است. در ورزش، همانند زندگی، اگر با تفکر، انضباط و احترام حرکت کنیم، نه‌تنها جسم‌مان سالم می‌ماند، بلکه روح‌مان نیز تعالی می‌یابد.

نویسنده:مسافر حجت‌الله (لژیون ششم)
تنظیم وارسال: مرزبان خبری مسافر علی

مسافران نمایندگی ساوه