سیدی «رَبّ ۲»، ادامهٔ سخنان استاد دربارهٔ مفهوم ربّ یا پروردگار است. واژهٔ «ربّ» در زبان عربی به معنای پرورشدهنده، ساماندهنده و مربی است؛ یعنی کسی که موجود را مرحلهبهمرحله از نقص به کمال میرساند و مسیر رشد و تربیت او را هدایت میکند. در این سیدی، مهندس توضیح میدهند که خداوند تنها خالق نیست، بلکه پروردگار و مربی تمام موجودات است. او انسان را آفرید و سپس در مسیر رشد، آگاهی و تکامل قرارداد تا با اختیار، تجربه و شناخت، از تاریکی به روشنایی برسد. این تربیت تدریجی، همان مفهوم ربوبیت است. در مسیر زندگی، انسان با سختیها، اشتباهات و تجربههای گوناگون روبهرو میشود و همهٔ اینها بخشی از برنامهٔ تربیتی پروردگار است.
هر دشواری یا خطا، در واقع فرصتی برای آموختن، پالایش و اصلاح است. خداوند ما را رها نکرده، بلکه با نظمی دقیق، شرایطی را فراهم کرده تا از نادانی، خودخواهی و ضعف عبور کنیم و به تعادل برسیم. در کنگره ۶۰ نیز همین مسیر تربیتی جریان دارد؛ جایی که انسانها با آموزش، خدمت و محبت، از تاریکی اعتیاد و ناامیدی بهسوی روشنایی، آرامش و تعادل گام برمیدارند. مهندس در ادامه به نقش نفس اشاره میکنند. در درون هر انسان دونیرو فعال است: نیروهای منفی و بازدارنده که به آن نفس امّاره گفته میشود، و نیروهای مثبت و الهی مانند «نفس لوّامه» و «نفس مطمئنه». انسان با شناخت و کنترل این نیروها، به تزکیه و پالایش درون میرسد.
هر کس باید این مسیر را شخصاً طی کند، زیرا هیچکس نمیتواند بهجای دیگری تزکیه شود. تربیت ربّ یعنی خودآگاهی، مسئولیتپذیری و حرکت آگاهانه در مسیر رشد. در بخش دیگری از سیدی، مهندس دژاکام بر اهمیت علم و ایمان در شناخت پروردگار تأکید میکنند. ایشان میفرمایند: برای درک ربّ، باید هم علم داشت و هم ایمان؛ زیرا علم بدون ایمان خشک و بیروح است و ایمان بدون علم کور و خطرناک. انسان زمانی میتواند حضور خداوند را در همهٔ لحظات زندگی درک کند که این دو بال را در کنار هم رشد دهد. همانگونه که درمان اعتیاد در کنگره با علم، تجربه و ایمان ممکن شد، شناخت پروردگار نیز نیازمند آموزش، تفکر و عمل است. کنگره ۶۰، نمونهای از تربیت ربّانی در سطح انسانی و اجتماعی است.
در این مجموعه، انسانها در مسیر آموزش، خدمت و محبت قرار میگیرند و در حقیقت در مدرسهٔ خداوند رشد میکنند. هر آموزش، هر خدمت و هر مشارکت در کنگره بخشی از برنامهٔ تربیت الهی است که انسان را به آرامش، تعادل و معرفت نزدیکتر میکند. در پایان، پیام اصلی سیدی ربّ ۲ این است که خداوند نهتنها خالق، بلکه مربی و پرورشدهندهٔ همهٔ ماست. او بانظم و برنامه، ما را از تاریکیها عبور میدهد تا به نور برسیم. هیچ رویدادی در زندگی بیحساب نیست؛ هر تجربه، بخشی از مسیر تربیت ماست. شناخت نفس، آموختن علم و ایمان، و حرکت در مسیر درست زندگی ابزارهایی هستند که پروردگار در اختیار ما قرار داده تا به کمال و آرامش برسیم. در حقیقت، ما شاگردان مدرسهٔ خداوند هستیم و اگر این حقیقت را درک کنیم، هر اتفاق زندگی برایمان معنا، رشد و آرامش به همراه خواهد داشت.
نویسنده: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر اکرم (لژیون هفدهم)
رابط خبری: همسفر اشرف رهجوی راهنما همسفر اکرم (لژیون هفدهم)
ویراستاری و ارسال: همسفر مونا نگهبان سایت
- تعداد بازدید از این مطلب :
237