دلنوشته مسافر محسن از لژیون سوم با موضوع جهان‌بینی در ورزش

 سلام دوستان محسن هستم یک مسافر؛ آخرین آنتی ایکس مصرفی من تریاک کشیدنی بوده است، مدت سفرم هشت ماه است، به روش DST و با داروی درمان OT، راهنمای من آقای رضا توکلیان لژیون سوم شعبه بنیان مشهد، ورزش در کنگره شنا، TDS در حال حاضر ۰/۶ سی‌سی در هر وعده.

امروز در خصوص دستور جلسهٔ هفتگی فکر می‌کردم؛ اینکه منِ مسافر چطور شد در دوران مصرف به جایی رسیدم که برای انجام کوچک‌ترین کارهای روزمره توانایی در خود نمی‌دیدم. بیماری اعتیاد چنان بر من مسلط شده بود که دیگر هیچ نیرویی برای حرکت در من باقی نمانده بود. باید از نو خودم را می‌ساختم تا دوباره توان و انگیزهٔ حرکت در من زنده شود. این یکی از معضلات بزرگ زندگی من بود. خدا را شاکرم که آشنایی با کنگره ۶۰ روی دیگری از زندگی را دیدم. در کنار درمان اعتیاد پس از چند ماه کم‌کم نظم به زندگی‌ام بازگشت. برای من محسن که همیشه وقت کم می‌آوردم و روزهایم پر از آشفتگی بود، حالا جایی رسیده‌ام که برای پر کردن اوقات فراغت خود به دنبال برنامه‌ای مفید هستم؛ و چه چیزی بهتر از ورزش؟ البته در ابتدای مسیر نمی‌شد به یکباره سراغ ورزش‌های سنگین رفت. من سال‌ها ورزش بدنسازی انجام داده بودم؛ اما اعتیاد مرا از آن دور کرده بود. در آغاز تصمیم به ورزش با راهنمایی‌های استاد عزیزم آقا رضا ایشان به ما تأکید کردند که اگر از همان ابتدا ورزش سنگین انجام دهیم، بدن تاب نمی‌آورد و دچار آسیب می‌شود. ایشان فرمودند اگر می‌خواهید ورزشی را آغاز کنید نباید یک‌باره به دنبال فتح قلهٔ چندهزارمتری باشید؛ باید از پیاده‌روی و حرکات سبک شروع کنید. سپس کم‌کم به دوچرخه‌سواری و مراحل بالاتر برسید تا بدن به‌تدریج تقویت شود. همان‌طور که بدن ما در فرایند درمان و کاهش تدریجی شربت OT پله‌پله در حال بازسازی سیستم ایکس است، ورزش‌کردن نیز باید مرحله‌به‌مرحله پیش برود. به همین دلیل است که در قوانین کنگره ۶۰ مسافران سفر اول در پله‌های بالاتر نمی‌توانند در فعالیت‌های ورزشی سنگین شرکت کنند؛ این قانون نتیجهٔ تجربه و دانایی بزرگان کنگره است. در اوایل شکل‌گیری کنگره باوجود کمبود امکانات، جلسات در پارک‌ها برگزار می‌شد. همین امر باعث شد مسافران در کنار آموزش‌ها، ورزش را نیز آغاز کنند. به‌مرور، رشته‌های مختلف شکل گرفت و تیم‌های ورزشی کنگره پا گرفتند.

امروز شاهدیم که همین تیم‌ها با اعضا و مربیانی که همگی مسافرند در مسابقات کشوری مقام‌های قهرمانی کسب می‌کنند. و چه زیباست دیدن انسانی که روزی او را «معتاد» می‌نامیدند. اکنون با گردنی افراشته مدال قهرمانی بر سینه دارد. این نتیجهٔ چیست جز تغییر نگاه و دیدگاه او به زندگی؟ این تغییر جز با خواست و ارادهٔ شخصی و با غلبه بر نیروهای منفی ممکن نبود؛ نیرویی که او را از تاریکی اعتیاد بیرون آورد و به جایگاهی از عزت و افتخار رساند. اهمیت ورزش در زندگی امروز بر هیچ‌کس پوشیده نیست. منِ مسافر نیز اگر می‌خواهم زندگی سالم‌تری داشته باشم باید همان‌طور که جسم خود را در سال‌های اعتیاد تخریب کردم، اکنون به‌تدریج آن را بازسازی کنم. جناب مهندس می‌فرمایند: «کسانی که در کنگره ۶۰ هستند باید الگویی برای دیگران باشند و میانگین عمرشان از سایر افراد جامعه بالاتر باشد.» و این ممکن نیست مگر با داشتن جسمی سالم که یکی از مهم‌ترین پایه‌های آن ورزش است. امیدوارم در ادامهٔ مسیر خود در کنگره بتوانم به‌عنوان یک ورزشکار، افتخاری برای خود و برای کنگره باشم، تا به همهٔ دنیا نشان دهم که اعتیاد پایان زندگی نیست. از اینکه وقت گذاشتید و دل‌نوشته‌ام را خواندید سپاسگزارم.

مرزبان خبری: مسافر وحید
ویرایش و ارسال: مسافر نوید