هنر موج‌سواری در اقیانوس هستی

برای دیدن و درک عظمت جهان باید خوب دقت کنیم؛ ببینیم ما که هستیم. ذره‌ای از وجود باری‌تعالی، قطره‌ای کوچک در اقیانوس بی‌کران هستی؛ در میان کهکشان‌ها، بر روی سنگی صیقلی به نام زمین زندگی می‌کنیم؛ زمینی که در حال چرخش است، درحالی‌که هرلحظه هزاران حادثه در جهان رخ می‌دهد و ما بی‌خبر، آرام نفس می‌کشیم. به این نمی‌اندیشیم که شاید این سنگ بیفتد، چون قدرت خداوند آن‌چنان عظیم است که همه‌چیز در توازن و نظم کامل پیش می‌رود. شیوه تسلیم یعنی باور قلبی به این قدرت، باور قلبی و عملی به خداوند؛ وقتی این ایمان در دل جاری شود، ترس از میان می‌رود، نگرانی‌ها فروکش می‌کنند و انسان در لحظه زندگی می‌کند. جهان آکنده از امواج است؛ امواج مثبت و منفی و ما گیرنده‌ایم. بسته به فرکانس ذهن و احساس خود، یکی از این امواج را دریافت می‌کنیم. گاهی با امواج مثبت رشد می‌کنیم و بالا می‌رویم و گاهی با امواج منفی فرو می‌رویم و راه را گم می‌کنیم.

جهان مانند اقیانوسی بزرگ است؛ امواجش همان فراز و نشیب‌های زندگی‌اند. اگر هنر موج‌سواری را بلد نباشیم، ممکن است زیر امواج خرد شویم و در خود فرو رویم، اما اگر موج‌سواری را بیاموزیم، با هر موج بالا می‌آییم و از حرکت و تلاطم لذت می‌بریم. زندگی میان دو موج است؛ میان فرازوفرود، میان حرکت و سکون؛ اگر قوانین زندگی را ندانیم، در طوفان مشکلات غرق می‌شویم، اما اگر راه را بشناسیم، همان امواج ما را به اوج می‌برند. قوانین زندگی همان قوانین ثابت الهی‌اند؛ همان صراط مستقیم که اگر از آن دور شویم، بی‌تردید از مسیر آرامش بیرون می‌افتیم. انسان گاهی می‌کوشد جریان زندگی را ثابت نگه دارد یا همه‌چیز را کنترل کند، اما این بزرگ‌ترین اشتباه اوست، زیرا زندگی همیشه درحرکت است و تنها راه رهایی، هماهنگی با این جریان است. شناخت این قوانین نیازمند آموزش است، همان‌گونه که در درس‌های جهان‌بینی کنگره می‌آموزیم چگونه با شناخت خود و قوانین هستی، هنر درست زیستن را فراگیریم.

مشکلات و سختی‌ها بخشی از مسیرند. گاهی انسان در برابر آن‌ها فرو می‌ریزد، اما اگر بیاموزد از منفی‌ترین شرایط نیز درس بگیرد، رشد می‌کند. مشکلات لعنت خداوند نیستند، بلکه ابزار آموزش هستند. کافی است جهت نگاهمان را تغییر دهیم تا از تاریکی، نور بسازیم. این جهان، مهد آموزش است و ما آمده‌ایم تا در آن یاد بگیریم و کامل‌تر شویم. شاید سال‌ها باورهای غلط در ذهن خود پرورانده باشیم، اما انسان موجودی تغییرپذیر است و می‌تواند هر باوری را دگرگون کند. برای داشتن زندگی آرام باید عقل را معیار قرار داد. تا زمانی که عقل در فرمان نفس پایین است، تصمیم‌ها اشتباه و رنج‌آورند. باید به صدای درون و عقل گوش داد و با تفکر و صبر، راه درست را پیدا کرد. درواقع، انسان زمانی رشد می‌کند که یاد بگیرد در جهت رودخانه هستی حرکت کند. هر کاری که از انجامش احساس رضایت و آرامش می‌کنیم، نشانه حرکت در مسیر درست است و هر جا حالمان خراب است، یعنی خلاف جهت در حرکتیم. در این مسیر، فروتنی و ظرفیت بسیار مهم است.

اگر انسان در جایگاه یا موفقیتی دچار غرور شود، از مدار رشد خارج می‌گردد. در گردباد زندگی، اگر هماهنگ باشیم صعود می‌کنیم و اگر ناسازگار باشیم، خرد می‌شویم. این قانون در همه‌جا جاری است؛ در خانواده، در کار و در کنگره. هماهنگی با مسیر و سازگاری با محیط، ما را به رشد و آگاهی می‌رساند. زندگی شبیه باد و بادبادک است. باد، همان مسیر الهی و فرمان خداست و ما بادبادک‌بازانی هستیم که باید بادبادک زندگی‌مان را آگاهانه هدایت کنیم. اگر باد مناسب باشد و ما مهارت داشته باشیم، بادبادکمان اوج می‌گیرد و به آسمان می‌رود. ذهن قدرت بازسازی دارد و حس‌های انسانی مانند عشق، نوع‌دوستی و خدمت به دیگران، از جسم فراتر می‌روند و در جهان‌های دیگر باقی می‌مانند، چون تنها حس است که جاودانه می‌ماند.

درنهایت، جهان اقیانوسی بی‌پایان است و ما بر امواج آن درحرکتیم. گاهی آرام و گاهی طوفانی، اما همیشه در جریان. اگر با ایمان، عقل و عشق همراه شویم، دیگر از هیچ موجی نخواهیم ترسید. هنر زندگی، نه فرار از امواج، بلکه یادگرفتن موج‌سواری است؛ همان راهی که ما را از تاریکی به‌سوی نور می‌برد.

منبع: سی‌دی بادبادک‌باز
نویسنده: همسفر رها رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم)
رابط خبری و ویرایش: همسفر سارا رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم)
ارسال: همسفر رها رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر