مرا از تعلیم خود به جاودانگی میرسانی

روز جهانی معلم، روزی‌ست برای تعظیم در برابر آنان که روشنی را از جان خود برمی‌گیرند تا چراغی در تاریکی راه دیگران شوند؛ و چه زیباتر که این روز، با نام مردی گره خورده که نه‌فقط معلم، بلکه کاشف نوری تازه در ژرفای ظلمت است… مهندس حسین دژاکام.

او آن‌گاه که جهان در نادانیِ درمان اعتیاد غرق بود، با شجاعت یک محقق و ایمان یک عارف، راهی را گشود که از دل تاریکی، به روشنایی می‌رسد. او درس را از کتاب‌های خاک‌خورده بیرون آورد و بر تن زندگی پوشاند. واژه‌ها در دهان او جان گرفتند، مفاهیم دوباره معنا یافتند و علم با عشق دست در آغوش حقیقت نهاد.

او معلمی‌ست که مدرسه‌اش نه در چهاردیواری کلاس، که در قلب انسان‌هاست؛ دانشی که می‌دهد از جنس تجربه و اشک و امید است. او نشان داد که علم، بی‌عشق خشک می‌شود و عشق، بی‌علم کور.

مهندس دژاکام نه‌فقط یک راهنما، که یک پژوهشگر بزرگ است؛ دانشمندی که راز درمان را از عمق جان انسان استخراج کرد، با روش علمی دی‌اس‌تی جهانی نو ساخت و هزاران جانِ شکسته را دوباره از خاکستر برخیزاند.

او به ما آموخت که تاریکی پایان راه نیست، بلکه فرصتی‌ست برای شناخت نور. آموخت که انسان، اگر خود را بشناسد، جهان را خواهد شناخت.

او با گام‌های آرام اما استوارش نشان داد که پژوهش فقط در آزمایشگاه‌ها نیست؛ گاهی در قلب انسان‌هاست، در رنجی که فهم می‌شود، در نوری که از دل تاریکی زاده می‌شود. مهندس دژاکام، معلمی‌ست که درسش زندگی‌ست، و تخته‌سیاهش دلِ آدمی.

او از علم، چراغ ساخت و از ایمان، مسیر. در هر جمله‌اش حکمتی نهفته است و در هر نگاهش آرامشی. ما شاگردانی هستیم که از او آموختیم چگونه درونِ خویش را بشکافیم و از خرابه‌ی ناامیدی، شهری بسازیم به نام امید

در روز جهانی معلم، سر تعظیم فرود می‌آوریم در برابر مردی که قلمش شبیه مشعل است، اندیشه‌اش همچون خورشید، و حضورش آرامش‌بخش جان‌های خسته.
ای مهندس دژاکام، تو نه‌فقط معلم ما، که معمار نجات و معنا در این جهانِ بی‌پناهی.
باشد که نامت، تا همیشه با واژه «روشنایی» درهم‌تنیده بماند. 

مسافران و همسفران کنگره ۶٠ ، نمایندگی زاهدان