کسی که مدام بدگویی می‌کند دلش تاریک است

آدم‌های عیب‌جو هیچ‌گاه نقاط مثبت را نمی‌بینند و نگاهشان همیشه منفی است. کسی که مدام بدگویی می‌کند نشان می‌دهد که دلش تاریک و بدبین است؛ زیرا اگر دل انسان روشن باشد سخن بد، آلوده و منفی بر زبان نمی‌آورد. کسی که خودستا و مغرور است نیز عیب‌های خود را نمی‌بیند و فقط ایرادهای دیگران را بزرگ می‌کند. در واقع، کسی که عیب‌جو است خودش ویران است. عیب‌جویی و غیبت کردن پیش از آنکه حال دیگران را خراب کند، حال خود انسان را به هم می‌زند. در هر جمعی انسان‌های مختلف حضور دارند؛ اما افراد عیب‌جو همواره ضعف‌های کوچک دیگران را بزرگ جلوه می‌دهند؛ در حالی که در کنگره همه‌چیز مکمل یکدیگر است: مسافر و همسفر، راهنما و رهجو؛ هیچ‌کدام به تنهایی کامل نیستند؛ بنابراین اگر خداوند نعمتی به کسی داده است، باید شکرگزار بود و نه عیب‌جو.

آقای مهندس تأکید می‌کنند که ما به ناامیدی نیازی نداریم. آنچه نیاز داریم، انسان‌هایی هستند که به ما درس امید، عشق، محبت و آموزش بدهند. افراد خودخواه چشمشان فقط به عیب دیگران است و عیب‌های خود را نمی‌بینند. در این سی‌دی، آقای مهندس حکایتی از نخ و سوزن بیان می‌کنند: سوزن خود را همه‌کاره می‌داند و نخ را بی‌اهمیت می‌شمارد؛ در حالی که سوزن بدون نخ کاری از پیش نمی‌برد و نخ هم بدون سوزن بی‌اثر است. این حکایت نشان می‌دهد که در جهان هستی همه موجودات و انسان‌ها به هم وابسته‌اند و هیچ‌کس به تنهایی کامل نیست. مثل پزشک و بیمار که وجود یکی بدون دیگری معنا ندارد. کسی که فکر کند به تنهایی می‌تواند همه کار انجام دهد گرفتار منیت است و زمانی که نیاز به کمک پیدا کند، ناتوان خواهد بود.

در ادامه، آقای مهندس سه شعر از پروین اعتصامی را یادآوری می‌کنند: ۱- حکایت زاغ و طاووس: زاغ که زشت است نمی‌خواهد زشتی خود را بپذیرد و به پای طاووس خرده می‌گیرد؛ در حالی که طاووس هم زیبایی خود را می‌داند و هم زشتی پایش را قبول دارد. این شعر نشان می‌دهد که وقتی ما زشتی یا عیبی را در دیگری می‌بینیم، در حقیقت آن زشتی در وجود خودمان است که به چشممان می‌آید. پس باید یاد بگیریم همیشه خوبی دیگران را ببینیم.

۲. شعری درباره ارتباط انسان‌ها: در جهان همه با هم در ارتباط هستند. هیچ‌کس به تنهایی کامل نیست. همان‌طور که پزشک بدون بیمار معنایی ندارد، انسان‌ها هم بدون یکدیگر ناقص‌اند. هر کسی که گمان کند به تنهایی می‌تواند همه کار انجام دهد، دچار منیت است و این منیت او را از کمک کردن و کمک گرفتن محروم می‌سازد. ۳- شعر «هیچ قاضی مددکار نیست و هیچ مجرمی تبهکار»: هیچ انسانی مطلقاً پاک یا مطلقاً خطاکار نیست. نباید به خاطر یک اشتباه، کسی را سرزنش یا طرد کرد. انسان‌هایی که به ما عشق می‌دهند، در حقیقت به ما قدرت می‌دهند و نقطه تحمل ما را بالا می‌برند؛ بنابراین، باید از عیب‌جویی و بدگویی دوری کنیم، خوبی‌های دیگران را ببینیم، شکرگزار نعمت‌های خدا باشیم و با امید، عشق و محبت در کنار یکدیگر حرکت کنیم.

منبع: سی‌دی نخ‌ و سوزن
نویسنده: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر مژده رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
عکاس: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ارگ کرمان