مسیر رشد

ما اگر بخواهیم فرمانده خوبی باشیم؛ ابتدا باید فرمانبردار خوبی باشیم. اول باید آموزش ببینیم، تفکر و تجربه کسب کنیم تا به فرمانده خوب و یا به فرمان عقل برسیم. این سه ضلع مثلث دانایی مؤثر است که باید با هم رشد کنند. دانایی مؤثر یعنی کاربردی کردن فرمان‌های کنگره ۶۰؛ اما وقتی ما اسیر نفس اماره باشیم، دیگر حتی فرمانده جسم خود هم نمی‌توانیم باشیم. یکی از مسائلی که باعث ضعیف شدن فرمان عقل می‌شود، منیت است که نقطه مقابل آموزش است و اجازه نمی‌دهد دانایی ما رشد کند. برای رسیدن به فرمان عقل لازم نیست کار خارق‌العاده‌ای انجام دهیم؛ می‌توانیم از همین کارهای کوچک شروع کنیم، مثل مسواک زدن، حمام کردن و غیره.

از فرمانبرداری تا رسیدن به فرماندهی یک سفر است که همه انسان‌ها باید در طول زندگی خود آن را طی کنند. فرمانبرداری به معنای ذلت و کوچکی نیست؛ بلکه یک تمرین است که ظرفیت را برای رشد در وجودت آماده کنی. فرمانبرداری یعنی تواضع؛ بگویی هیچ چیز نمی‌دانم و باید از کسی که از من جلوتر است یاد بگیرم. کسی که خود را کامل بداند، هیچ‌وقت کامل نخواهد شد. وقتی فرمانبرداری می‌کنیم، در حقیقت خودمان را تربیت می‌نماییم. فرمانده واقعی کسی است که خود طعم فرمانبرداری را چشیده باشد. مسیر فرمانبرداری، مسیر رشد انسان است. فرماندهی بدون فرمانبرداری اصلاً معنایی ندارد، مانند درخت بدون ریشه است.

نویسنده: همسفر تهمینه، رهجوی راهنما همسفر افسانه (لژیون ششم)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر افسانه (لژیون ششم)
عکاس: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر الهه (لژیون دهم)
ویرایش: همسفر سمانه رهجوی راهنما همسفر هدی (لژیون پانزدهم) دبیر دوم
ویراستار و ارسال: همسفر مرضیه رهجوی راهنما همسفر بهاره (لژیون دوازدهم) نگهبان
همسفران نمایندگی ایمان