عبادت واقعی خدمت به خلق است

در سی‌دی «ایمان»، مهندس می‌فرمایند: «نظم موجود در کنگره ۶۰ به‌خاطر این است که اعضاء آن با نوعی بیماری خاص درگیر بوده‌اند، بیماری که باعث آشفتگی در افکار و اندیشه‌هایشان شده است». یکی از ویژگی‌های افراد مصرف‌کننده مواد، دوقطبی بودن یا همان بایپولار است یعنی: وقتی مصرف می‌کنند یک شخصیت دارند و وقتی خماری می‌کشند، شخصیتی کاملاً متفاوت. به همین دلیل، نظم در این گروه باید بسیار بالاتر از دانشگاه‌ها باشد تا به نتیجه مطلوب برسد.

 پشت این نظم و حرکت، چیزی وجود دارد که ما را از وابستگی‌ها، خواسته‌ها و علایقمان دور می‌کند و باعث می‌شود وقت خود را صرف کمک به دیگران کنیم و آن، عشق است. عشقی که راهنماها را به حرکت وامی‌دارد، عشقی که از ایمان سرچشمه می‌گیرد و باعث این جنبش شده است. «ایمان یعنی: تجلی نور خدا در انسان». یعنی صفات خداوند مثل بخشندگی، رحمت و محبت در انسان ظاهر شود. کسی که ایمان دارد، بخشنده است، مهربان است و محبت دارد.

صفات خداوند در انسان نهفته‌اند. اگر خداوند را به یک اقیانوس تشبیه کنیم انسان یک قطره از آن است. ایمان یعنی باورداشتن؛ باور به خود، انسان‌ها، خانواده و زندگی. در سیستم هستی کسی که در حال حرکت و بخشش است مثل آب روان و زلالی است که همه از آن بهره می‌برند و از آن کم نمی‌شود؛ ولی کسی که نمی‌بخشد مثل برکه‌ای راکد است که آبش می‌گندد.

 مهندس می‌فرمایند: «ایمان یعنی: حاضر باشید از جانتان بگذرید». کسی که ایمان دارد خوبی‌ها و زیبایی‌ها درونش را به دیگران می‌بخشد. وقتی از ظرف وجودت می‌بخشی آن ظرف پرتر می‌شود. در هستی نمی‌شود فقط گرفت و چیزی نداد؛ حتی اگر هزار رکعت نماز بخوانید بدون بخشش واقعی، ایمان ندارید. عبادت واقعی خدمت به خلق است نه فقط تسبیح و سجاده.

مهندس می‌فرمایند: «ریشه بسیاری از بیماری‌ها بی‌ایمانی است. اگر ایمان داشته باشید؛ حتی وقتی مالی می‌بخشید، انتظار برگشت ندارید». اگر منتظر جبران باشی این دیگر ایمان نیست؛ بلکه نوعی معامله است. اگر در مسیر منفی حرکت کنیم هرچه داریم از دست می‌دهیم.

منبع: سی‌دی «ایمان»
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون چهارم)
رابط خبری: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون چهارم)
ویرایش و ارسال: همسفر مهین رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم)
همسفران نمایندگی خیام نیشابوری