انسان در مسیر زندگی، برای حل مسائل و عبور از مشکلاتش باید تمام تلاش و کوشش خود را به کار گیرد و در راه صراط مستقیم، قدم بردارد. رسیدن یا نرسیدن به نتیجه موضوعی ثانویه است و اصل همان حرکت و تلاش در مسیر صحیح است.
جهان هستی، جهانی بیکران بوده و غم و اندوه انسان نیز در آن عمیق و گسترده است. درمقابل، شادیها معمولاً کوتاهمدت و گذرا هستند. انسان موجودی نیازمند است و زمانیکه دیگر نیازی نداشته باشد، درواقع به پایان زندگیاش رسیده است.
علت اصلی درد و رنج بشر، دانشهای کشفنشده است. برای مثال هنوز برای سه مشکل بزرگ اعتیاد، چاقی و سرطان درمان قطعی وجود ندارد. جسم ما در این دنیای خاکی، قفسی برای نفس است که مانع از پرواز ما بهسوی ابدیت و معبود میشود.
لحظه مرگ و جدایی جسم از نفس، آغاز پرواز و حرکت نفس به سمت خالق خود خواهد بود. مرگ پایان هستی و زندگی نیست؛ زیرا ما با مرگ فنا نمیشویم؛ بلکه به جایگاه اصلی خود باز میگردیم.
جهان هستی بر پایه اضداد بنا شده است و همچنین باید دانست جدال همیشگی میان تاریکی و روشنایی، خوبی و بدی وجود دارد. هر پدیدهای در جهان همچون یک نقطه آغاز شده، رشد کرده، پررنگ میشود، شعاع اضافه میکند و گسترش مییابد تا سرانجام جهانی شود.
درنهایت باید دانست که فکر انسان همیشه با تقدیرش یکسان نیست. گاهی در ذهن چیزی داریم که در تقدیر ما جای ندارد؛ زیرا تقدیر بر اساس «نامه پیشین» شکل گرفته است. محور زندگی ما بر سه عنصر استوار است که عبارتند از: اختیار یا خواست، تقدیر یا نامه پیشین و فرمان الهی.
منبع:
سیدی پرواز، مهندس حسین دژاکام
نویسنده: همسفر محیا رهجوی راهنما همسفر هدی (لژیون هشتم)
رابط خبری: همسفر آذین رهجوی راهنما همسفر هدی (لژیون هشتم)
ویرایش و ارسال: همسفر نصیبه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم) دبیر دوم سایت
همسفران نمایندگی آکادمی
- تعداد بازدید از این مطلب :
63