وادی ششم و بخشش

حکم عقل را باید در قالب فرمانده به‌طور کامل اجرا کنیم.
موضوع این وادی درباره‌ی عقل و اهمیت آن است؛ یعنی همان فرماندهی که باید بر اساس تفکر سالم و تجربه، مسیر درست را انتخاب کند.
در اینجا به وادی اول رجوع می‌کنیم؛ جایی که گفته می‌شود «با تفکر، ساختارها آغاز می‌گردد و بدون تفکر، آنچه هست رو به زوال می‌رود». اگر تفکر درست نباشد، مسیر هم درست نخواهد بود و انسان به کژی می‌رود. بنابراین، تفکر صحیح انسان را به صراط مستقیم هدایت می‌کند و همین صراط مستقیم است که عقل جزئی را به عقل کلی پیوند می‌دهد.
عقل و بخشش پیوندی درونی و عمیق با یکدیگر دارند. تصمیم‌گیری درست و آگاهانه می‌تواند بستر مناسبی برای بخشش ایجاد کند. بخشش یک عمل صرفاً احساسی نیست، بلکه نیازمند تعقل است تا بتوان شرایط را درک نمود.
این عقل است که به انسان کمک می‌کند از احساسات منفی مانند کینه و انتقام فاصله بگیرد و با دیدی عمیق و وسیع، بخشش را انتخاب نماید. با بخشش می‌توان بندهای ذهنی را پایان داد و به رهایی رسید. ذهن آزاد، امکان تصمیم‌گیری درست را برای عقل فراهم می‌کند و در این حالت، فرماندهی عقل به بهترین شکل عمل می‌کند.
وقتی فرمانده عقل فعال می‌شود، انسان درک می‌کند که نگه‌داشتن خشم و نفرت، بیش از آنکه به دیگران آسیب برساند، به خود فرد لطمه می‌زند و او را در بندها اسیر می‌سازد. بخشش یعنی آزاد کردن خود، و سرچشمه این آزادی از عقل ناشی می‌شود.
در چنین حالتی، جایگاه انسان، خطاها و ثواب‌ها مشخص می‌گردد. عقل کمک می‌کند تا خطاها درک شوند و با ثواب‌ها جایگزین گردند. این درک صحیح زمینه‌ای برای بخشش فراهم می‌آورد. زمانی که انسان به این مرحله برسد، می‌تواند خود را نیز ببخشد و از بندهای ذهنی رها شود. یکی از مهم‌ترین جلوه‌های عقل، توانایی بخشیدن به خویشتن است.
عقل سالم درک می‌کند که مانع رشد، خودِ انسان است؛ و تنها با بخشیدن خود است که می‌توان راه اصلاح، پیشرفت و حرکت به سوی روشنایی را پیدا کرد. اگر بخشش بدون حضور عقل انجام شود، ممکن است ناپایدار و گذرا باشد، اما با ورود عقل، بخشش به انتخابی آگاهانه، قدرتمند و پایدار تبدیل می‌شود. این انتخاب، آرامش فردی و درونی را به همراه داشته و مسیر رشد معنوی را روشن می‌کند. تنها در این حالت، انسان می‌تواند بدون توقع ببخشد، عشق بورزد و محبت را جاری سازد.

نویسنده: مسافر محمد لژیون دوم

خدمتگزار سایت: همسفر مهران