اخبار لژیون سردار (نمایندگی ارکیده کرمان)

چهارمین جلسه از دوره سوم لژیون سردار خانم‌های مسافر و همسفر نمایندگی ارکیده کرمان، با استادی مسافر سعیده، نگهبانی مسافر فاطمه و دبیری مسافر اعظم، با دستور جلسه: «عدالت، آیا همه افراد در کنگره با هم برابرند؟»، روز چهارشنبه ۲۲ مردادماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۰:۰۰ آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

سلام دوستان سعیده هستم یک مسافر.

خداوند را شکر می‌کنم که در جمع شما عزیزان هستم و لیاقت یافتم تا در جایگاه استادی لژیون سردار خدمت کنم. همچنین از ایجنت محترم، خانم فاطمه و نگهبان جلسه سپاسگزارم که این فرصت ارزشمند را در اختیار من قرار دادند.

موضوع جلسه امروز، عدالت و بررسی این مسئله است که آیا همه افراد در کنگره با هم برابرند و ارتباط آن با لژیون سردار چیست؟ در حقیقت، عدالت یکی از صفات پروردگار است. همه انسان‌ها، در هر دین و آیینی، عدالت را دوست دارند. اما عدالت به معنای برابری مطلق نیست، بلکه به معنای قرار گرفتن هر چیز و هر کس در جایگاه شایسته خویش است. کسی که سال‌ها در حال تحصیل و تلاش بوده، طبیعتاً با کسی که آن زمان را در غفلت یا تاریکی اعتیاد گذرانده، در یک نقطه قرار ندارد. پس اگر فردی بخواهد خود را با دیگران مقایسه کند، باید به گذشته‌ خود و تلاش‌هایی که (یا نکرده) توجه کند.

در لژیون سردار، وقتی من متعهد می‌شوم که مبلغی را پرداخت کنم، باید برای آن تعهد و جایگاه، تلاش کنم. بین کسی که در لژیون سردار عضویت دارد و کسی که حتی برای ورود به لژیون اقدام نکرده، تفاوت وجود دارد. من زمانی که می‌بخشم و از دارایی خود در اختیار دیگران قرار می‌دهم، حس خوبی را تجربه می‌کنم. این همان عدالتی است که خداوند وعده داده؛ زیرا از همان دستی که می‌بخشم، بازپس خواهم گرفت.

در لژیون سردار، من می‌آموزم که چگونه با نظم و برنامه‌ریزی، پول خود را مدیریت کرده و به تعهدات مالی‌ام عمل کنم. این کمک نه‌تنها برای کنگره، بلکه برای رشد و ارتقاء شخصی خود من است.

حضرت علی (ع) اسوه‌ عدالت بودند. در نهج‌البلاغه بارها تأکید می‌کنند که بی‌عدالتی را به آگاهی تبدیل کنیم، نه رنجی مضاعف. این تجربه‌ها پله‌هایی می‌شوند برای ارتقاء ما. وقتی بی‌عدالتی را می‌بینم، باید از آن درس بگیرم و همان ظلم را در حق دیگران تکرار نکنم.

همان‌طور که خانم فاطمه فرمودند، آقای مهندس موضوع عدالت را سرلوحه کنگره قرار داده‌اند تا ما در این مسیر خواهان عدالت حقیقی باشیم. کسی که وقت‌شناس است، لژیون سردار را حمایت می‌کند و در مسیر صراط مستقیم قدم برمی‌دارد، قطعاً با فردی که نسبت به این مسائل بی‌تفاوت است، برابر نیست.

درک عدالت نیازمند آگاهی است. نادانی سرچشمه‌ بی‌عدالتی است. هر کاری که ما در کنگره و به‌ویژه در لژیون سردار انجام می‌دهیم، دستان یکدیگر را می‌گیریم تا آن‌گونه که روزی دیگران برای ما پله شدند، ما نیز برای دیگران پل و تکیه‌گاهی شویم.

آقای مهندس فرمودند که ما وسایل آزمایشگاهی خریداری کرده‌ایم تا در درمان بیماری‌هایی چون سرطان مؤثر باشیم. پس هر مبلغی که من در لژیون سردار می‌پردازم، قدمی در مسیر نجات جان‌ها و ساختن دنیایی بهتر است. این عمل در کائنات ماندگار خواهد بود.

امیدوارم بتوانیم انصاف را رعایت کنیم؛ زیرا نهایت بی‌انصافی آن است که خود را کنار بکشیم و دارایی‌مان را جای دیگری مصرف کنیم.

مشارکت دبیر محترم شورا، اسیستانت مسافر مونا:

از استاد و نگهبان جلسه سپاسگزارم که وقت مشارکت را در اختیار من قرار دادند.

دستور جلسه این هفته درباره عدالت است. بخشی از صحبت‌های آقای مهندس در لایو امروز، به شهر کرمان اختصاص داشت. همان‌طور که می‌دانید، ساختمان قائم‌آباد برای مسافران و همسفران در حال ساخت است. هزینه‌های این پروژه بسیار بالاست، اما منابع مالی کرمان بسیار محدود است. این در حالی‌ست که در کرمان افراد مرفه زیادی زندگی می‌کنند. پس مشکل، نبود پول نیست؛ بلکه مشکل، نبود آموزش صحیح در این زمینه است.

ما که به بیداری رسیده‌ایم، وظیفه داریم این آموزش را انتقال دهیم؛ چه راهنما باشیم، چه سفر دومی، چه خدمتی ساده انجام دهیم. گاهی باید خود را با گذشته‌مان مقایسه کنیم و ببینیم چه داشتیم و امروز به چه چیزی دست یافته‌ایم. حضور ما در کنگره و امکان خدمت، نعمتی بی‌نظیر از سوی خداوند است.

وقتی می‌دانیم که امکان خدمت در کنگره به ما داده شده، نباید دریغ کنیم؛ چه از لحاظ مالی، چه معنوی. کنگره روی کمک افراد بیرون حساب نمی‌کند. کمک و بخشش، فقط از اعضای خودش باید صورت گیرد. و اگر ما این کار را نکنیم، نباید توقع آرامش، رشد و حال خوش داشته باشیم.

این اموال، خانه، خودرو و ملک، هیچ‌کدام متعلق به ما نیست. ما فقط امانت‌دار هستیم. باید با ذهنی باز و قلبی بخشنده، بدانیم که همه‌چیز روزی از دست ما خواهد رفت. بیاییم تا زمانی که در اختیار ماست، به‌درستی از آن بهره بگیریم، ببخشیم و رشد کنیم.

ما جان خود را بازپس گرفته‌ایم. اگر نتوانیم بخشش را تمرین کنیم، اگر قدر خدمتی که به ما داده شده را ندانیم، اگر کمک مالی را به تعویق بیندازیم، وارد چرخه‌ای از تردید، فقر، بیماری و ناآرامی خواهیم شد.

در نهایت، بیاییم از خود بپرسیم: آیا قلبمان آرام است؟ اگر نیست، شاید علتش این باشد که به وظیفه‌ خود، به اندازه‌ وسع و توان‌مان عمل نکرده‌ایم.

تایپ: مسافر اعظم – لژیون اول نمایندگی ارکیده کرمان
ویرایش: مسافر فرزانه – لژیون چهارم نمایندگی ارکیده کرمان
بازبینی و ارسال: راهنما همسفر سولماز