کسی که تلاش بیشتری دارد، دریافت و ثمره‌ی بیشتری نیز خواهد داشت. (نمایندگی ارکیده کرمان)

دوازدهمین جلسه از دوره نهم کارگاه‌های آموزشی_ خصوصی خانم‌های مسافر و همسفر نمایندگی ارکیده کرمان، با استادی راهنما همسفر سولماز، نگهبانی مسافر الهام و دبیری همسفر حدیث، با دستور جلسه «عدالت، آیا همه افراد در کنگره ۶۰ با هم برابرند؟» روز چهارشنبه ۲۲ مردادماه ۱۴۰۴، رأس ساعت ۱۱:۳۰ آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

سلام دوستان، سولماز هستم یک همسفر.

خداوند را شاکرم که بار دیگر توفیق خدمت در نمایندگی ارکیده کرمان نصیبم شد. از ایجنت محترم و گروه مرزبانی سپاسگزارم که اجازه دادند در این جایگاه باارزش خدمت کنم.

دستور جلسه‌ی امروز درباره‌ی موضوع «عدالت، آیا همه افراد در کنگره ۶۰ با هم برابرند؟» است. اولین کلمه‌ای که در این دستورجلسه آمده، «عدالت» است.

قبل از ورود به کنگره، عدالت را به معنای برابری می‌دانستم؛ مثلاً در خانواده، پدر و مادر باید برای همه‌ی اعضای خانواده به یک اندازه وقت و انرژی صرف کنند و امکانات و هزینه‌ها را به‌طور یکسان در نظر بگیرند.

اما عدالت در کنگره چگونه برقرار می‌گردد؟ در پاسخ باید گفت: همه افرادی که وارد این مکان می‌شوند، می‌توانند از امکانات یکسان بهره‌مند شوند، همه حق دارند راهنما انتخاب کنند، با داشتن کارت عضویت کنگره، در انتخابات مرزبانی، نگهبانی و... شرکت کرده و رأی بدهند. بنابراین، عدالت در اینجا نیز برقرار است.

اما سؤال مهم‌تر این است که: آیا همه‌ی افراد با هم برابرند؟ در این‌جا موضوع متفاوت است. احساس من این است که همه در اصل برابرند، اما جایگاه آن‌ها بسته به تلاش و حرکتشان متفاوت است.

گاهی برای من سؤال پیش می‌آمد که چرا در قوانین کشور، دختر نصف پسر از میراث خانوادگی سهم می‌برد؟ چرا چنین قانونی وضع شده؟ این بی‌عدالتی نیست؟ اما کنگره نگرش ما را نسبت به عدالت تغییر می‌دهد. در کنگره گفته می‌شود: هر کس با توجه به رشد، آگاهی و تلاشی که دارد، جایگاه خود را تعیین می‌کند.

تصور کنید فردی که ساعت شش صبح می‌آید و درِ شعبه را باز می‌کند، امور شعبه را انجام می‌دهد و همه‌ی امکانات را برای برگزاری جلسه فراهم می‌کند، با فردی که پنج دقیقه مانده به شروع کارگاه می‌آید، آیا این دو برابرند؟ قطعاً خیر. کسی که تلاش بیشتری دارد، دریافت و ثمره‌ی بیشتری نیز خواهد داشت.

برای مثال، فردی که منظم و در زمان مشخص در کنگره حضور پیدا می‌کند، سی‌دی‌های آموزشی را می‌نویسد، فرمان‌بردار است، به موقع برای تهیه دارو به کلینیک مراجعه می‌کند، طبق دستور راهنما دارو مصرف می‌نماید و در نوبت صبح بعد از مصرف دارو به‌جای خوابیدن به پیاده‌روی می‌رود و فعالیت بیشتری دارد، قطعاً حال بهتری در طول سفر دارد.

چنین شخصی پس از رهایی، درگیر حاشیه نمی‌شود، گله و شکایتی ندارد، چرا که تلاش بیشتری کرده و ثمره‌اش را دیده است.

پس عدالت به معنای برابری نیست، بلکه به این معناست که هر کس به میزان سعی و تلاشی که دارد، دریافت می‌کند.

در کنگره افراد زیادی عضو لژیون سردار هستند که از دارایی‌های خود، چه زیاد و چه کم، می‌بخشند. استاد امین می‌فرمایند: وقتی چیزی را می‌بخشی، باید درد آن را حس کنی. اگر از آنچه مازاد داری ببخشی و دردش را حس نکنی، کار خاصی نکرده‌ای.

به‌عبارتی، وقتی مبلغی مثل شش میلیون تومان را می‌بخشیم، باید جای خالی آن را احساس کنیم. اما ما اغلب چرتکه می‌اندازیم و حساب‌وکتاب می‌کنیم تا آن جای خالی را احساس نکنیم و سپس ببخشیم. آیا کسی که واقعاً جای خالی را احساس می‌کند با کسی که فقط حساب‌وکتاب کرده یکسان است؟ قطعاً خیر.

شخصی که می‌بخشد و درد آن را نیز حس می‌کند، قطعاً دریافت بیشتری خواهد داشت. و این دریافت‌ها همیشه در صور آشکار نیست. بسیاری از اتفاقات زندگی ما حاصل حکمت‌هایی است که ما به آن آگاه نیستیم. ما نمی‌دانیم که تحت حمایت چه نیرویی هستیم.

وقتی درب کنگره در شهر کرمان به روی ما باز شد و خداوند به ما نگاه کرد و نور خود را برای ما فرستاد تا از آن بهره‌مند شویم، وظیفه‌ی من چیست؟ من باید متوجه باشم که افرادی بخشندگی کردند تا این مکان تأسیس شد، هزینه‌هایی پرداخت شد و راهنمایانی از شهرهای مختلف در خدمت ما قرار گرفتند. آیا قرار است فقط من رها شوم و تمام؟ قطعاً نه! ما باید بازدهی داشته باشیم. قدردانی تنها در گفتار کافی نیست، بلکه باید در عمل بروز کند.

همه‌ی ما دوست داریم بهترین‌ها در زندگی‌مان رقم بخورد، اما این به شانس وابسته نیست. باید اعمال نیک انجام داده باشیم تا نتایج خوب، در مسیر زندگی ما قرار گیرد.

برای مثال: یک ازدواج موفق، قبولی در دانشگاه، باز شدن راه کنگره برای یک فرد مصرف‌کننده و ورود او به مسیر درمان... همه‌ی این‌ها بخشی از چرخه‌ی عدالت هستند. اگر بازدهی داشته باشیم، عدالت الهی درباره‌مان اجرا خواهد شد.

خداوند می‌فرماید: نزدیک‌ترین افراد به من، پرهیزکارترین افرادند. در وادی پنجم دو نکته‌ی مهم خودداری و دوری از ضد ارزش‌ها را می‌آموزیم. آیا ما پرهیزکار هستیم؟ آیا از ضد ارزش‌ها فاصله گرفته‌ایم تا عدالت شامل حال‌مان شود و به نزدیک‌ترین افراد به خداوند تبدیل شویم؟

همه‌ی این آموزش‌ها برای آن است که ما بیدار و آگاه شویم تا با دریافت‌های الهی، قدم‌به‌قدم مسیر زندگی‌مان را روشن کنیم؛ همچون مشعلی در سایه‌ی آموزش‌های کنگره.

نکته‌ای دیگر که می‌توان درباره‌ی لژیون جونز و ارتباط آن با دستور جلسه‌ی امروز گفت: در این لژیون گفته می‌شود افرادی که قصد کاهش وزن دارند، باید صبح زود بیدار شوند، صبحانه بخورند، پیاده‌روی کنند، قبل از صبحانه یک لیوان آب بنوشند، نیم‌ساعت قبل از ناهار و شام سالاد میل کنند و شب‌ها زود بخوابند.

آیا کسی که این دستورالعمل‌ها را اجرا می‌کند، با فردی که رعایت نمی‌کند و شب‌ها دیر می‌خوابد برابر است؟ قطعاً خیر.

برابری و عدالت زمانی محقق می‌شود که اعمال ما در مسیر صراط مستقیم باشد. نتیجه نیز به خود ما بازمی‌گردد. وقتی ما از انجام ضد ارزش‌هایی مثل دروغ گفتن، غیبت کردن، تهمت زدن، دیر خوابیدن، زود بیدار نشدن، بی‌تحرکی، عدم اجرای فرمان عقل، دوش نگرفتن و... دوری می‌کنیم و رفتار خود را درست تنظیم می‌کنیم، عدالت الهی درباره‌ی ما اجرا خواهد شد.

تایپ: همسفر مهرناز، و راهنما همسفر حکیمه_ لژیون سوم، نمایندگی ارکیده کرمان
ویرایش: مسافر فرزانه، لژیون چهارم، نمایندگی ارکیده کرمان
بازبینی و ارسال: راهنما همسفر سولماز