بزرگترین دشمن ما جهل و ناآگاهی خودمان است

سفر اولی که وارد سفر می‌شود؛ چون آموزش‌های لازم را ندیده است و حال خوبی ندارد، همیشه در حال شکایت کردن است و شاید این به دلیل مشکلاتی باشد که سر راهش قرار می‌گیرد و نمی‌داند مشکلات را چگونه حل کند و همیشه فکر می‌کند که مشکلاتش تقصیر دیگران است و بیخودی به دنیا آمده و یک موجود اضافی است و همیشه در حال تلاش کردن در مسیر اشتباه است؛ چون در راه صراط مستقیم حرکت می‌کند از نامردمی‌ها و نامردی‌ها شکایت دارد که همه بد هستند و آدم خوبی وجود ندارد؛ اما بزرگ‌ترین دشمن ما جهل و ناآگاهی خودمان است. شاید در واقع نامردی وجود نداشته باشد؛ اما تصور او این است، چیزی است که او می‌گوید، پیش هر کس که می‌رود از خوبی‌های خودش سخن می‌گوید.

هیچ‌کس نمی‌داند جهان هستی یا سلول مغز یا افکار و اندیشه یا ساختمان جسم کجا و چگونه قرار دارند و به طور کلی جهان هستی بیکران است و پایان ندارد. انسان همیشه به همه چیز نیاز دارد به غذا، به هوا، به اکسیژن و غیره.... انسان همیشه ترس از دست دادن این چیزها را دارد؛ چون اگر این‌ها در واقع نباشند دچار مرگ او می‌شوند و غم از دست دادن برای همین به وجود می‌آید. غم همیشه عمق دارد شادی‌ها گذرا است، لبخند شاید برای دقایقی بر روی لبانمان جا خوش کند؛ ولی غم در دل ادامه‌دار و عمیق می‌شود. درد و رنج بشر به خاطر دانش‌های کشف نشده است، مسئله اصلی انسان‌ها اعتیاد، چاقی و سرطان است  که هنوز جهان پزشکی نتوانسته‌اند آن را درمان کنند و تنها آن را کنترل می‌نمایند و این‌ها باعث درج و رنج بشر هستند. مسئله اعتیاد که پرونده آن را کنگره۶۰ بسته و آن را درمان کرده است؛ حتی مسئله سیگار، انواع سرطان‌ها، چاقی که باعث می‌شود انسان با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کند؛ ولی در کشورهای دیگر می‌گویند تو معتاد به دنیا آمده‌ای و معتاد هم از دنیا خواهی رفت. بیشتر انسان‌ها اعتیاد را یک عادت می‌دانند؛ ولی در واقع اعتیاد یک بیماری قابل درمان است.

ما باید زبان بدن خود را بدانیم تا ۴۰ هزار سلول خود را راضی نگه داریم و سلامتی خود را حفظ کنیم ما اگر از علم و دانش کنگره۶۰ درست استفاده کنیم هم مسئله اعتیاد، چاقی، سرطان و سیگار و خیلی مسائل دیگر ما حل می‌شود. گاهی اوقات از احوالات خود غافل هستیم و دچار روزمرگی گذشته یا آینده می‌شویم؛ ولی باید از درس‌های گذشته استفاده کنیم تا به مشکلات آینده بر نخوریم.  به کسانی مرغ باغ ملکوت می‌گویند که مرگ را آغاز زندگی کردن دوباره می‌دانند نه پایان زندگی، باید همیشه به خداوند توکل کنیم. و در کنار توکل باید از تلاش هم دست بر نداریم، گاهی اوقات نتیجه شاید به نفع ما نباشد، باید همه چیز را در کنار تلاش به خداوند بسپاریم، ترس را از خود دور کنیم تا راحت به زندگی خود ادامه بدهیم؛ چون ترس باعث می‌شود که راه مستقیم را گم کنیم و سرگردان شویم. در پایان جناب مهندس فرمودند: «دل‌هایمان را به آسمان گره بزنیم و همیشه امید داشته باشیم و به خداوند توکل کنیم و از تلاش و کوشش دست برنداریم.»

منبع: سی‌دی پرواز از مهندس حسین دژاکام
نویسنده: همسفر افسانه رهجوی راهنما همسفر شبنم (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر اکرم رهجوی راهنما همسفر شبنم (لژیون اول)
ارسال: همسفر زهره نگهبان سایت
همسفران نمایندگی الیگودرز