نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود

هفتمین جلسه از دوره هفدهم از سری کارگاههای آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران نمایندگی دلیجان با استادی مرزبان پارک مسافر رضا ، نگهبانی موقت مسافر عباس و دبیری موقت مسافر مجتبی، با دستورجلسه : " عدالت آیا همه افراد در کنگره ۶۰ با هم برابرند؟ "، درروز دوشنبه ۲۰ مرداد ۱۴۰۴، ساعت۱۷ آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

سپاسگزارم از لژیون مرزبانی و ایجنت محترم، از نگهبان محترم جلسه عباس آقا که اداره جلسه را به من سپردند، و از راهنمای گرانقدرم آقای محمد بهروز که اجازه دادند امروز در این جایگاه آموزش بگیرم.  

دستورجلسه امروز ما عدالت است: آیا در کنگره همه با هم برابریم؟ وقتی پا به کنگره می‌گذاریم، همگی تنها یک چیزیم: "فرد مصرف‌کننده". این نقطه اشتراک همه ماست. همان‌طور که مهندس دژاکام در سی‌دی اول تأکید می‌کنند، تفاوتی ندارد با چه پیشینه‌ای آمده باشیم؛ دکتر باشیم یا کارگر، ثروتمند یا نیازمند. همه در اینجا برابریم. تنها چیزی که جایگاه ما را مشخص می‌کند، تلاش خودمان است.  

پنج‌، شش ماه سفر می‌کنیم. آن‌که این مسیر را درست برود، بی‌شک به رهایی می‌رسد. خودم بهترین گواهم: پس از بن‌بست در همه روش‌های دیگر، تنها کنگره راه نجاتم بود. اگر استوار بمانیم، پس از ۱۰-۱۱ ماه با تأیید راهنما، رهایی آغاز می‌شود. آن‌گاه در سفر دوم، انتخاب با خودمان است: می‌خواهیم در کنگره بمانیم یا به زندگی بازگردیم؟  

من ماندن را انتخاب کردم. چرا؟ پیش از هر چیز برای دوستانم. باور کنید بهترین رفیقان زندگی‌ام را اینجا یافته‌ام. همه ما زیر یک سقف، در "مسیر سبز" کنگره - که مهندس بنیانش نهاد - همراه هم گام برمی‌داریم. این آموزش‌ها زندگی‌مان را دگرگون می‌کند.  

جایگاه ما حاصل تلاش خودمان است، اما تعیین‌کننده نهایی، کنگره است. مرزبان بودن یا سفر دومی بودن، مجوز دخالت در کار راهنماها نیست. وظیفه من در مرزبانی تنها یک چیز است: یاری رساندن. از مرزبانان پیشین بسیار آموختم و همواره قدردانشان خواهم بود.   

هر حمایتی - سرداری باشد یا دنوری یا نقدی - مانند رودی جاری به زندگی خودمان بازمی‌گردد. اما مراقب باشیم! هرگز "دو دو تا چهارتا" نکنیم. کمک ما نباید توقع پاداش فوری ایجاد کند. من خود بارها تجربه کرده‌ام: هرچه به کنگره دادم، به شکلی زیباتر به زندگیم بازگشته است.  

در پایان بگذارید صادقانه بگویم:برای پربار شدن شعبه‌مان، از هیچ کوششی دریغ نخواهم کرد. و یادمان باشد آن‌چه رهایی را ممکن می‌سازد، در این بیت خلاصه می‌شود:  

"نا برده رنج، گنج میسر نمی‌شود  

مزد آن گرفت که جان بر کار کرد"

عکس: مسافر محمد- لژیون یکم 

تایپ، ویرایش و بارگذاری خبر: همسفر مسعود- لژیون یکم 

نمایندگی دلیجان