انسان‌ها در هر جایگاهی که قرار دارند عین عدالت است

سلام دوستان حسین هستم یک مسافر.
خداوند را بابت نعمت‌های زیبایی هم‌چون کنگره ۶۰ شکر می‌کنم، همچنین از آقای مهندس، استاد امین، اساتید بزرگوارشان، خانواده محترمشان و همین‌طور راهنمای خودم بابت آموزش‌‌هایی که در اختیار من قرار می‌دهند تشکر می‌کنم.
قبل از ورود به کنگره خیال می‌کردم که اصلا عدالت هیچ کجا اجرا نمی‌شود و هر کسی هرگونه که می‌خواهد رفتار می‌کند. تا این‌که با آموزش در کنگره معنی عدالت را فهمیدم،
عدالت؛ از عدل و تعادل می‌آید، یک نقطه تکیه‌گاه است که وقتی آن را پیدا نماییم، می‌توانیم از هر مسیر که وجود دارد با آرامش گذر کنیم، درست مثل بندبازی که روی یک طناب حرکت می‌کند.
در جهان همه‌ موجودات و انسان، دو شکل یا دو چهره دارند مثل؛ روز و شب، بدی و خوبی، تعادل و بی‌تعادلی، زشت و زیبا، صلح و جنگ، نیروی الهی و اهریمنی و...
به‌عبارت دیگر هستی بر مبنای اضداد بنا شده است، که هر کدام بدون دیگری معنا ندارد؛ بنابراین برای این‌که هستی به کار خود ادامه بدهد به اضداد نیاز دارد.
تمایز انسان با دیگر موجودات، قدرت انتخاب می‌باشد، ابتدا بر اساس تشخیص، سپس در تفکر، بعد با زبان جاری و در آخر با اعمال و رفتار جایگاه خودش را تعیین می‌نماید.
با این تفاسیر هر یک از انسان‌ها در هر جایگاهی که قرار دارند عین عدالت است. یک‌مرتبه به یاد جمله‌ای در کتاب شصت درجه زیر صفر افتادم که عدالت را این‌گونه بیان می‌کند: « آنچه در تقدیر است، آن به انجام می‌رسد. اما اعمال ما در خطوط تقدیر نقش بسیار مهمی دارند که به آن شکل دیگری می‌دهند».
مثال: شخصی یک فقره چک (تقدیر) برای تسویه حساب کشیده که اگر آن را به هر دلیلی پاس نکند، عکس‌العملی که از خود بروز می‌دهد، نشان این است که چگونه مورد بازخواست قرار بگیرد یا عدالت در حقش جاری شود؛ چه‌بسا انسان با کلام و رفتار خودش جایگاه لحظه‌ی بعد را مشخص می‌کند.
در کنگره این موضوع به خوبی قابل مشاهده می‌باشد، شخصی که سفر خودش را بدون فرمانبرداری از راهنما گذرانده و مدام از مسیر درمان خارج می‌شود، در پایان نباید انتظار حال‌خوش و دریافت نشان رهایی داشته باشد.
شاید انسان‌ها در داخل و خارج کنگره از لحاظ ظاهری با یکدیگر برابر یا چندان تفاوتی نداشته باشند یا همگی از یک نوع پوشش و خوراک استفاده کنند، اما تفاوت انسان‌ها از درون یا صور پنهان‌شان نشأت می‌گیرد، هر کسی که تعادل را روی خودش به نقطه عمل رسانده باشد، طبیعتاً از حال خوبی برخوردار خواهد بود؛ به قول معروف؛ هر شخصی نان دل خودش را می‌خورد.
کلام الله این چنین بیان می‌کند: «و اِنَّ لَیْسَ لِلْاِنسٰانَ اِلّاٰ ما سَعیٰ»؛ انسان هیچ چیزی جز سعی و تلاش خودش نیست.
از این‌که به صحبت‌های من توجه نمودید از همه شما سپاسگزارم.

تنظیم و ارسال:مسافر نوید لژیون بیست و یکم

نمایندگی خواجو