منیت از جایی شروع می‌شود که انسان جایگاه خود را بالاتر از چیزی که هست تصور کند. در واقع شرط لازم برای به وجود آمدن منیت این است که انسان یک سری استعدادها را در خود شکوفا کند و بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد، اما دانایی و ظرفیت لازم در او ایجاد نشده باشد. کسی که هیچ توانایی ندارد نمی‌تواند دچار منیت شود.
هنگامی که ما در یک زمینه‌ای مهارت کسب کردیم و مورد تشویق اطرافیان قرار گرفتیم، ناخودآگاه قیاس کردن را آغاز می‌کنیم که من این کار را بلدم، هیچکس مثل من نیست و... اما اگر دانایی من در راستای آن مهارت بالا رفته باشد، این را خوب می‌دانم که انسان صور پنهان و وجوه بی‌شماری دارد و با مقایسه یک پارامتر نمی‌توان دچار منیت شد و گفت از همه بهتر هستم. شاید من در یک کاری بسیار خوب باشم، اما همیشه امکان دارد کسی بهتر از من هم بتواند آن کار را انجام دهد. همچنین می‌پذیرم که حتماً در موارد دیگر، بقیه از من بهتر هستند و خیلی چیزها هست که من نمی‌دانم و با دانش محدودی که دارم نمی‌توانم شروع به قیاس کنم. پس منیتی به وجود نمی‌آید.
هنگامی که دچار منیت بشویم، جایگاه خود را در هستی گم می‌کنیم؛ به عبارت دیگر، مبدا را گم می‌کنیم. در نتیجه محاسبات ما اشتباه می‌شود و به مقصدی که مد نظر داشته‌ایم نمی‌رسیم، چرا که برای رسیدن به مقصد دانستن مبدا به اندازه خود مقصد مهم می‌باشد. اینجاست که مشکلات ناشی از منیت آغاز می‌شود؛ خود را در بالاترین درجه از آن توانایی که داریم می‌بینیم، پس آموزش ما متوقف می‌شود و هیچ رشدی صورت نمی‌گیرد، چون منیت مانع آموزش است.
همچنین از دیگران توقع داریم به جایگاه ما که در تصور خود بالاترین جایگاه در آن رشته (علمی، هنری و ...) می‌باشد احترام بگذارند و چون این تصور ماست که جایگاه بالایی داریم و دیگران دقیقاً به اندازه قابلیتی که داریم ما را تحویل می‌گیرند، دچار خشم و نفرت یا به اصطلاح تنافر می‌شویم. تنفر، کینه، خشونت، حسادت، نیرنگ و تزویر از زیرشاخه‌های منیت هستند که به خاطر عدم دانایی ما به وجود می‌آیند؛ زیرا اگر ما جایگاه خود را با دانایی که داریم بشناسیم، حتی اگر این جایگاه نادیده گرفته شود، ممکن است ناراحت شویم، ولی دچار تنفر نمی‌شویم.
برای شخصی که دچار منیت و در ادامه تنفر شده، دو حالت به وجود می‌آید: یا خودش را جمع می‌کند یعنی به انزوا می‌رود و از عواطف، احساسات و دریافت‌ها محروم می‌شود، یعنی امکان ارتباط درست یا تبادل انرژی با طبیعت را از دست می‌دهد. یک دیوار نامرئی دور خود می‌کشد و امواجی که جزو خوراک انسان هستند و هستی به سمت او می‌فرستد، نمی‌تواند دریافت کند و یا شروع به حمله به حریم دیگران می‌کند. زیرا جایگاه خود را بالاتر از چیزی که هست می‌بیند و به خودش اجازه می‌دهد در کار دیگران دخالت کند.
منیت روی چاکرای سوم (خورشیدی) اثر می‌گذارد و باعث سرگردانی شده و اتصال با هستی را از دست می‌دهیم. انسان‌ها برای حرکت به انرژی نیاز دارند. می‌توان این انرژی را با ورود به حریم دیگران از آنها دزدید و یا به مرحله تولید یا جوشش برسیم. اگر در حالت اول، شخصی هستیم که انرژی را از دیگران می‌گیریم، اگر دیگران از ما تعریف و تمجید نکنند ناراحت می‌شویم و همیشه در تلاش هستیم جایگاه خود را به هر نحوی حفظ کنیم و همیشه در حال قیاس، کینه، حسد و دشمنی هستیم. اما اگر موجود خود جوشی باشیم و شادی را از درون خود تولید کنیم، تمام این مسائل برطرف می‌شود و نیازی به دریافت انرژی از دیگران نخواهیم داشت.
بهترین راه برای جلوگیری از به وجود آمدن منیت، این است که همراه با مهارتی که کسب می‌کنیم، دانایی خود را نیز ارتقاء دهیم و بدانیم که هرچقدر هم در کاری توانایی داریم، کارهای بسیار زیادی هست که ما هنوز از آنها هیچ چیزی نمیدانیم.
منبع: سی‌دی منیت
نویسنده:همسفر الهه رهجوی راهنما همسفر مهتاب (لژیون دوم)
رابط خبری: همسفر سمیه ( لژیون دوم)
ارسال: همسفر فهیمه رهجوی راهنما همسفر مهتاب ( لژیون دوم) نگهبان سایت
- تعداد بازدید از این مطلب :
80