عدالت را خودم می‌سازم

جلسه‌ی نهم  از دوره‌ی ششم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه‌ی آقایان مسافر نمایندگی پردیس با استادی راهنمای  محترم مسافر امیرحسین، نگهبانی مسافرغلام و دبیری مسافر هادی با دستورجلسه‌ی «عدالت، آیا همه افراد در کنگره با هم برابرند؟» در روز دوشنبه 20 مرداد ماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۷آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:
از نگهبان ارجمند سپاسگزارم که این فرصت را در اختیارم گذاشت تا در این جایگاه قرار بگیرم، خدمت کنم و از مشارکت‌های شما آموزش بگیرم.
همان‌طور که می‌دانید، دو هفته تعطیلات کنگره ۶۰ را پشت سر گذاشتیم. این تعطیلات نیز مانند بسیاری از تصمیمات مهندس، هدفمند و حساب‌شده است. اعتیاد یک مسئله مهندسی‌شده است و برای درمان آن نیز باید از روش مهندسی استفاده کرد. این دو هفته تعطیلی هم به‌نوعی مثل یک غربال عمل می‌کند؛ کسانی که قبل از تعطیلات از آموزش‌ها و کارگاه‌های کنگره به‌درستی بهره برده‌اند، همچنان در مسیر می‌مانند، اما افرادی که صرفاً وقت‌گذرانی می‌کردند، به حاشیه رانده می‌شوند و از چرخه خارج خواهند شد.
این موضوع کاملاً طبیعی است. تعطیلات نوروز یا تابستان همیشه چنین کارکردی دارد؛ کسانی که ناخالصی بیشتری دارند، پشت الک می‌مانند و افراد خالص و مصمم از آن عبور می‌کنند و در جلسات حاضر می‌شوند.
در مورد دستور جلسه، می‌خواهم تجربه شخصی‌ام را بگویم. در طبیعت، موجودات و گیاهان گوناگونی زندگی می‌کنند، اما جایگاه همه یکسان نیست. تفاوت آن‌ها بستگی دارد به این‌که تولیدکننده باشند یا مصرف‌کننده. مثلاً یک گاو شیر و گوشت می‌دهد و برای انسان تولید دارد، اما یک شیر حیوان درنده هرچند فوایدی در طبیعت دارد، ولی برای انسان مستقیماً تولیدی ندارد. درخت گردو میوه و چوب ارزشمند می‌دهد، اما یک درخت غیرمثمر فقط سایه یا چوبش استفاده می‌شود.
کنگره شبیه خورشید است؛ وقتی می‌تابد، برای همه یکسان می‌تابد. مهم این است که هر فرد، بسته به خواسته و تلاش خودش، از این نور و گرما چگونه استفاده کند. کنگره شعارش این است: «هر کس از این در وارد شد، نانش دهید و از ایمانش نپرسید.» یعنی همه افراد، صرف‌نظر از جایگاه اجتماعی، به‌طور برابر پذیرش می‌شوند؛ چه فردی که کارتن‌خواب بوده، چه پزشکی با سابقه، همه روی یک صندلی می‌نشینند و از آموزش‌ها و خدمات بهره می‌برند.

اما این خواسته و عملکرد فرد است که تفاوت ایجاد می‌کند. یک نفر با فرمان‌برداری، سپاسگزاری و خدمت، از آموزش‌ها نهایت استفاده را می‌برد و جایگاهش رشد می‌کند؛ دیگری شاید با همان شرایط وارد شود، ولی چرت می‌زند، داروی OT را به‌موقع نمی‌گیرد و ناسپاسی می‌کند. این تفاوت‌ها در چهره و رفتار افراد نیز مشخص است.
آیا یک مرزبان که از صبح درِ شعبه را باز می‌کند، با فردی که فقط می‌آید و حتی درست استفاده نمی‌کند، برابر است؟ آیا یک راهنما که سال‌ها وقت می‌گذارد تا آموزش دهد، با کسی که فرمان‌برداری نمی‌کند، برابر است؟ مسلماً نه.
در نهایت باید گفت که تنها کسی که می‌تواند عدالت را برای خودش برقرار کند، خود فرد است. جایگاه ما را میزان فرمان‌برداری و خدمت‌مان مشخص می‌کند؛ چه در سفر اول، چه در سفر دوم، چه پس از رهایی. کسانی که حال خوش و انرژی فوق‌العاده‌ای دارند، همان‌هایی هستند که سال‌هاست بی‌وقفه خدمت می‌کنند.
پس اگر می‌خواهیم جایگاه‌مان را چه در کنگره و چه در بیرون ارتقا دهیم، باید خدمت‌گزار باشیم. این، کلید اجرای عدالت برای خودمان است.

در ادامه رهایی مسافر دانیال از لژیون یکم را مشاهده می‌کنید.

سایت نمایندگی پردیس