بی‌ایمانی، ریشهٔ تمام بیماری‌ها

ایمان تجلی نور خدا در انسان است؛ یعنی مشخص و نمایان شدن صفات خداوند در انسان‌هاست و کسی که ایمان دارد؛ یعنی صفات خداوند در او نهفته است. خداوند بخشنده، مهربان، علیم و تواناست و کسی که ایمان دارد تمام این خصوصیات در او متبلور می‌شود. ایمان آن چیزی است که شما از عصارهٔ جانتان بدهید و کسی که ایمان دارد، سعی می‌کند تمام خوبی‌ها و زیبایی‌ها را به انسان‌های دیگر نیز منتقل کند.

کسی که عصاره جانش را بدهد ایمان دارد و عاشق است و همیشه ظرفش پر و پرتر می‌شود. در هستی نمی‌توانی طوری باشی که ندهی ولی دریافت کنی. کسی نمی‌تواند بگوید: من ایمان و عشق دارم ولی از عصارهٔ جانم نمی‌دهم این ایمان نیست، عشق نیست؛ حتیٰ اگر هزار رکعت شب تا صبح نماز بخواند و بالاترین عبادت‌ها را انجام بدهد. عبادت به‌جز خدمت خلق نیست/ به تسبیح سجاده و دلق نیست.

آقای مهندس می‌فرمایند: «کدام یک از شما ایمان دارید؟ از مالتان و عصارهٔ جانتان می‌گذرید؟ هیچ کدام. به قول دوستی که می‌گفت: ریشهٔ تمام بیماری‌ها از بی‌ایمانی است. کسی که همه چیز را برای خود و خانواده‌اش می‌خواهد اگر یک سیب سرخ و قشنگ را داشته باشد، برای خانوادهٔ خودش نگه می‌دارد و سیب پلاسیده و کثیف را به دوستش می‌دهد و می‌گوید؛ در راه رضایت خدا این عمل را انجام دادم». کسی که ایمان داشته باشد وارد عمل می‌شود.

در حرف‌زدن همه ایمان دارند؛ ولی در عمل خیر. ایمان از امنیت می‌آید و کسی که ایمان دارد در آرامش، آسایش و امنیت است و کاری را که انجام می‌دهد، بلاعوض است و انتظار از هیچ کس ندارد و وقتی انتظار نداشته باشد به نتیجه می‌رسد.

منبع: سی‌دی «ایمان»
نویسنده: همسفر عذرا رهجوی راهنما همسفر پریا (لژیون چهارم)
رابط خبری: همسفر اکرم (ص) رهجوی راهنما همسفر پریا (لژیون چهارم)
عکاس: همسفر مهلا رهجوی راهنما همسفر پریا (لژیون چهارم)
ارسال: همسفر حانیه رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون دوم) دبیرسایت
نمایندگی همسفران بیهقی سبزوار