عدالت؛ از معرفت تا عمل سالم

چهارمین جلسه از دوره پنجاه و دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی مسافران کنگره ۶۰ نمایندگی شفا مشهد، با استادی راهنمای محترم مسافر عباس، نگهبانی مسافر ابراهیم و دبیری مسافر قدیر با دستور جلسه "عدالت، آیا همه افراد در کنگره با هم برابرند؟ " یکشنبه  19 مرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان عباس هستم یک مسافر

خدا را شکر می‌کنم که بار دیگر در این جایگاه قرار گرفتم و می‌توانم خدمت کنم. از ایجنت محترم، نگهبانی جلسه، گروه مرزبانی و همه خدمتگزارانی که این فرصت را در اختیار من گذاشتند، سپاسگزارم.

امروز افرادی روی صندلی‌ها نشسته‌اند که فرمان دریافت کرده‌اند و گل رهایی را تجربه می‌کنند. به همه همکارانم خدا قوت می‌گویم. دستور جلسه «عدالت» است؛ اینکه عدالت در کنگره چه جایگاهی دارد و آیا همه با هم برابر هستند یا نه.

واژه عدالت، طبق جست‌وجویی که انجام دادم، تعاریف و سرفصل‌های مختلفی دارد. بعضی‌ها آن را «برابری» می‌دانند، اما این برابری زمانی معنا پیدا می‌کند که گروهی از یک نقطه و با شرایط و امکانات یکسان شروع کنند و به هدفی مشترک برسند. معنای اصلی عدالت این است که هر فرد، به اندازه آگاهی، تجربه و زحمتی که کشیده، از نتایج و شرایط بهره‌مند شود. کنگره نیز بیشتر روی همین نکته تمرکز دارد.

همه ما با آموزش‌های یکسان وارد کنگره می‌شویم و از راهنما، ایجنت، مرزبان و خدمتگزار، آموزش و خدمت می‌گیریم. اما تفاوت از جایی آغاز می‌شود که بعضی‌ها گل رهایی می‌گیرند و به جایگاه‌های خدمت می‌رسند و برخی دیگر سفرشان را نیمه‌کاره رها می‌کنند و بهره‌ای نمی‌برند. این تفاوت همان جایی است که عدالت بر مبنای آگاهی معنا پیدا می‌کند.

مثلث اصلی کنگره—معرفت، عدالت و عمل سالم—بر همین پایه استوار است. وقتی کسی بر اساس شناخت و آگاهی در مسیر عدالت حرکت می‌کند، به عمل سالم می‌رسد. عمل سالم یعنی عملی که با آگاهی انجام می‌شود و نتیجه‌اش صلح و آرامش برای خودت است. اگر عدالت را درست بفهمی و اجرا کنی، محال است پایانش استرس یا بی‌خوابی باشد.

من از سفر دوم همیشه به دنبال این بودم که حال خوب را پیدا کنم. فهمیدم آنجایی که بی‌دریغ برای حال خوب دیگران خدمت می‌کنم، بدون چشم‌داشت، همان‌جا و از برکت همان خدمت، حال خودم هم خوب می‌شود.

مرزبانی که از ساعت یازده صبح تا ده یا یازده شب بی‌منت خدمت می‌کند، قطعاً حالش خوب است. این جایگاه با کسی که فقط می‌آید، شربتش را می‌گیرد، نهایتاً مشارکتی کوتاه می‌کند و می‌رود، متفاوت است. عدالت این نیست که همه یکسان از اینجا بهره ببرند.

در زندگی هم همین‌طور است؛ فرد باسواد و بی‌سواد بهره یکسانی نمی‌برند، یا کسی که برای پول حلال زحمت کشیده و آن را در مسیر درست خرج می‌کند، حال بهتری دارد نسبت به کسی که تلاشی نکرده.

خیلی از ما عادت کرده‌ایم که روی صندلی بنشینیم، چیزی ندهیم و فقط انتظار گرفتن داشته باشیم. مثل داستان پسر ملانصرالدین که پدرش گفت بعد از چهل روز فقر، دیگر به آن عادت می‌کنی.

در تجربه هفت ساله‌ام فهمیدم وقتی فقط برای گرفتن انرژی می‌آیم، اثرش موقتی است. اما وقتی تبادل واقعی—دادن و گرفتن—رخ می‌دهد، نتیجه پایدار است.

کنگره برای من مانند نهالی است که دیگران کاشته‌اند و امروز من از سایه و هوای مطبوعش بهره می‌برم. اگر درست سفر کنم و ادامه دهم، برای حال خوب خودم و دیگران تلاش کرده‌ام. اما اگر بخواهم چیزی را به زور بگیرم، امکان‌پذیر نیست. آنچه را بی‌حساب و کتاب می‌دهم، لایق بازگشتش هستم.

امیدوارم که همه ما در مسیر تحقق واقعی مثلث کنگره—عدالت، معرفت و عمل سالم—گام برداریم. عدالت یعنی نگوییم «چرا برای دیگری شد و برای من نشد»، بلکه بپرسیم «دیگری چه بهایی داده که امروز دریافت کرده و من حریص باشم که بهای بیشتری بدهم نه این‌که منفعت بیشتری دریافت کنم.

امروز که آغاز دوباره بعد از تعطیلات است، آرزو می‌کنم سفر اولی‌ها رهایی را تجربه کنند، سفر دومی‌ها در علم و آگاهی پیشرو باشند و تلاش کنند. و من هم قدر این فرصت را که خداوند داده تا از شما بیاموزم، بدانم و به بهترین شکل از آن بهره ببرم. از اینکه با سکوت به حرف‌هایم گوش کردید سپاسگزارم.

مرزبان خبری: مسافر علی‌اصغر
صوت: مسافرین علی‌رضا ل7، مهرداد ل18
عکاس: مسافر مجتبی ل16
تایپ: مسافران مهراد ل11، حسین و رضا ل1، مهدی ل14
ارسال خبر: مسافر ابراهیم ل19