در فرآیند درمان اعتیاد، تنها قطع مصرف کافی نیست؛ بلکه رسیدن به تعادل جسمی، روحی و ذهنی هدف نهایی محسوب می‌شود. کنگره ۶۰ با نگاه جامع به انسان، درمان را در سه ضلع جسم، روان و جهان‌بینی تعریف می‌کند. در این مسیر، ورزش نه‌تنها به‌عنوان یک فعالیت جانبی، بلکه به‌مثابه ابزاری بنیادی در بازسازی انسان به‌کار گرفته می‌شود.
در مصاحبه پیش‌رو، یکی از مسافران رهاشده‌ی کنگره ۶۰، با زبان تجربه و مشاهده، نقش ورزش را در بهبود کیفیت درمان، افزایش انگیزه و ساختن روحیه بررسی می‌کند. صحبت‌های او نگاهی‌ست از درون به اتفاقاتی که در پارک باهنر، مقر ورزشی کنگره، جریان دارد؛ جایی که آموزش‌ها از سطح تئوری به صحنه عمل منتقل می‌شوند و جسم و روان به‌طور هم‌زمان در مسیر رهایی تقویت می‌گردند.
این مصاحبه، هم روایت فردی‌ست و هم تجربه‌ای جمعی از نقش ورزش در ساختن یک انسان متعادل و امیدوار.
لطفاً خودتان را به روش کنگره 60 معرفی کنید:
سلام دوستان، حامد هستم، مسافر.آنتی‌ایکس من: تریاک و هروئین. مدت ۱۰ ماه و ۲۱ روز سفر کردم.مدت رهایی: ۶ سال و ۴ ماه.راهنما: آقای رضا.رشته ورزشی: فوتبال.
در ادامه سفر، درمان سیگار نیز داشتم؛ مدت رهایی: ۶ سال و ۱ ماه.
به نظر شما، ورزش چه نقشی در بهبود روند درمان در کنگره 60 دارد؟
با توجه به اتفاقی که در کنگره برای ما می‌افتد که همان درمان و در نهایت رسیدن به تعادل است، ورزش به‌عنوان یک چاشنی عمل می‌کند که کیفیت درمان را بالا و بالاتر می‌برد و باعث می‌شود مسیر هموارتر شود.
چه نوع ورزش‌هایی در پارک باهنر برای مسافران کنگره 60 پیشنهاد می‌شود؟
بسته به شرایط فیزیکی و روحی افراد، انواع ورزش‌ها می‌تواند مفید باشد و افراد در انتخاب رشته ورزشی مورد نظر خود مختار هستند. مستعد بودن و علاقه‌مندی به یک رشته ورزشی در انتخاب رشته کمک می‌کند.
چگونه حضور در پارک باهنر می‌تواند کیفیت درمان را در کنگره 60 بهبود بخشد؟
وقتی که در پارک حضور پیدا می‌کنیم و افراد را می‌بینیم که درگیر اعتیاد بوده‌اند و اکنون همانند افراد عادی و شاید بهتر از افراد معمولی که اعتیاد را تجربه نکرده‌اند به سلامتی کامل جسمی رسیده‌اند، باعث می‌شود که الگو برداری کنیم و ما هم برای بهتر شدن حال‌مان ورزش را جدی‌تر دنبال کنیم.
آیا عدم حضور در پارک می‌تواند تأثیری منفی بر روند درمان داشته باشد؟ چرا؟
بله، قطعاً همین‌طور است. ما در داخل شعب کنگره آموزش می‌گیریم ولی در مقر ورزشی بستری وجود دارد که بتوانیم آموزش‌ها را عملیاتی کنیم و به کار ببندیم. در صورت عدم حضور، درصد زیادی از آموزش‌ها بالفعل در درون ما می‌ماند و به قوه تبدیل نمی‌شود.
چه تفاوتی بین مسافرانی که در پارک شرکت می‌کنند و آن‌هایی که شرکت نمی‌کنند وجود دارد؟
تفاوت حضور و عدم حضور به نظر من مثل کسی است که در آزمون رانندگی شرکت کرده و آزمون کتبی را قبول شده ولی هیچ وقت برای آزمون شهری اقدام نمی‌کند. قطعاً این شخص هیچ وقت راننده خوب و قابلی نخواهد شد.
چه توصیه‌ای برای مسافرانی که هنوز در پارک شرکت نکرده‌اند دارید؟
توصیه من این است که برای یک بار هم که شده در پارک حضور پیدا کنند و از شرایط و امکانات استفاده کنند. در ادامه، قطعاً متوجه خواهند شد که حال‌شان بهتر خواهد شد.
چگونه می‌توان مسافران بیشتری را به حضور در پارک تشویق کرد؟
برگزاری مسابقات، انتشار تصاویر ورزشی در صفحهٔ نمایندگی و... و البته مهم‌تر از همه، آگاه کردن افراد نسبت به اهمیت ورزش در ساخته شدن جسم و قوی شدن روحیه می‌تواند مؤثر باشد.
به نظر شما، حضور در پارک چه تأثیری بر روحیه و انگیزهٔ مسافران دارد؟
انسان‌ها با قرار گرفتن در کنار یکدیگر و انجام کارهای گروهی، تجربیات ارزشمندی به دست می‌آورند که این تجربیات و آموزش‌ها تأثیر زیادی به‌صورت پنهان بر هر فرد دارد و باعث می‌شود حال روحی افراد بهتر شود و انگیزه برای ادامه بیشتر و بیشتر شود.
صحبت‌های مسافر حامد نشان می‌دهد که ورزش در کنگره ۶۰، تنها یک فعالیت مکمل نیست، بلکه یکی از ارکان اصلی درمان و بازسازی انسان است. پارک باهنر، به‌عنوان بستر عملی آموزش‌ها، نقش مهمی در تبدیل آموزه‌های نظری به رفتارهای پایدار دارد. دیدن افراد رهاشده، تجربهٔ فعالیت گروهی و مشارکت در محیطی سلامت‌محور، همه و همه باعث تقویت انگیزه، ساختن حال بهتر و شکل‌گیری تعادل پایدار در وجود مسافران می‌شوند.
بنابراین، ورزش در کنگره نه‌فقط راهی برای تقویت جسم، بلکه ابزاری برای پایداری رهایی، کاهش اضطراب و ارتقاء سلامت روانی افراد است. برای کسانی که هنوز در مسیر درمان قرار دارند یا تازه قدم برداشته‌اند، حضور در فضای ورزشی کنگره می‌تواند نقطهٔ عطفی در حرکت‌شان به‌سوی زندگی سالم و متعادل باشد.
عکاس:مسافر امیر
تهیه و تنظیم:همسفر میلاد
- تعداد بازدید از این مطلب :
19