وادی پنجم؛ آغاز حرکت از تفکر تا عمل

جلسه‌‌‌ی نهم از دوره‌ی ششم کارگاه‌های آموزشی عمومی نمایندگی پردیس با استادی مسافر غلام، نگهبانی مسافر اصغر و دبیری مسافر میثم با دستور جلسه‌ی «وادی پنجم و تاثیر آن روی من» چهارشنبه 1 مرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
ابتدا تشکر می‌کنم که این فرصت در اختیار من قرار گرفت تا آموزش ببینم و خدمت کنم. در وادی پنجم می‌آموزیم که در جهان ما، تفکر به‌تنهایی کافی نیست؛ بلکه تواناییِ حرکت و رسیدن، تفکر را کامل می‌کند.
در این وادی، ما در سه جهان به‌طور هم‌زمان زندگی می‌کنیم:
۱. جهان خاکی (مادی)
۲. جهان خواب
۳. جهان ذهن
در جهان خاکی، عنصر زمان در اختیار ماست و می‌توانیم برای رسیدن به جایگاه مطلوب تلاش کنیم. اما در جهان خواب، شرایط متفاوت است و کنترل و اختیار ما بر زمان و امور کاهش می‌یابد. در جهان ذهن اما، ما اختیار داریم و می‌توانیم ذهن خود را برنامه‌ریزی و هدایت کنیم.
برای رسیدن به آرامش، سه مقوله‌ی مهم باید رعایت شود: پندار سالم، گفتار سالم، کردار سالم
پندار سالم همان تفکر درست است. یعنی پیش از انجام هر کاری باید اندیشید که آیا این فکر و نیت باارزش است یا خیر. حتی در اعمال ضد ارزشی نیز ممکن است تفکر صورت گیرد، اما مسیر آن فرد را به اعماق تاریکی خواهد برد.
به‌صورت ساده، باید بپذیریم:هر آنچه را برای خود می‌پسندی، برای دیگران نیز بپسند.
مثلاً اگر نمی‌خواهی از تو دزدی شود، خودت نیز نباید دزدی کنی. اگر غیبت کردن ناراحتت می‌کند، نباید پشت سر دیگران غیبت کنی.

در این وادی، هفت پله‌ی اساسی به ما آموزش داده می‌شود:
1. برگشت از ضد ارزش‌ها: این مرحله همان «توبه» است؛ یعنی بازگشت از مسیرهای غلط. اما توبه صرفاً با گفتار نیست. اگر کسی حقی را ضایع کرده، باید آن را جبران کند. توبه واقعی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد به جبران واقعی اعمال گذشته‌اش بپردازد و آن‌گاه به نقطه‌ی صفر بازگردد؛ یعنی جایی که نه طلب‌کار است و نه بدهکار.
2.خودداری: یعنی در برابر وسوسه‌ها و فرصت‌های ضد ارزشی، خود را نگه داریم. مثلاً اگر توان دزدی یا غیبت داریم، خودداری کنیم. تغییر از مسائل کوچک آغاز می‌شود.
3.قناعت: یعنی استفاده‌ی درست از داشته‌ها. کسی که ۲۰ میلیون درآمد دارد، باید زندگی خود را بر اساس همان تنظیم کند، نه با مقایسه با کسی که درآمد بیشتری دارد. قناعت یعنی بر اساس توان واقعی خود زندگی کردن.
4.رضایت: یعنی قدردان بودن نسبت به داشته‌ها. باید با آنچه داریم زندگی کنیم و از مقایسه‌های بیهوده بپرهیزیم.
5.صبر: صبر یعنی زمان دادن به هر چیز. همان‌گونه که یک کشاورز برای برداشت محصول به زمان نیاز دارد، در مسیر درمان اعتیاد نیز باید به بدن، ذهن و روان فرصت ترمیم و بازسازی داده شود.
6. تجسس نکردن: یعنی پرهیز از فضولی و دخالت در امور دیگران. زندگی شخصی افراد به ما مربوط نیست. اگر کسی ماشین یا خانه‌ای عوض کرد، نباید در موردش قضاوت یا گمان‌زنی کنیم.
7.پس‌انداز: پس‌انداز دو نوع است، مادی: پول، اموال، وسایل و معنوی: خدمات، وقت، انرژی و محبتی که بدون چشم‌داشت به دیگران می‌دهیم. بسیاری از خدمت‌گزاران کنگره بدون دریافت حتی یک ریال، با جان و دل در حال خدمت‌اند؛ راهنما، مرزبان، نگهبان نظم، دیده‌بان و سایر اعضا، همه از جان و دل کار می‌کنند تا دیگران به آرامش برسند.
در کنگره، فرهنگ «تشکر و قدردانی» جایگاه ویژه‌ای دارد. تشکر دلی زیباست، اما «پاکت» نیز نماد یادگیری ادب و قدردانی ماست. در هفته‌هایی مثل هفته‌ی راهنما، مرزبان، دیده‌بان و هم‌سفر، لازم است از آن‌ها قدردانی کنیم. این کار، نشان‌دهنده‌ی درک و بلوغ ما از سیستم آموزشی کنگره است.
تغییر، یک‌شبه اتفاق نمی‌افتد. همان‌گونه که اعتیاد با یک‌بار مصرف به اوج نرسید، درمان و رشد نیز با یک تصمیم ساده کامل نمی‌شود. باید ذره‌ذره و گام‌به‌گام پیش رفت. اگر می‌خواهی تفکراتت اصلاح شود، باید مسیر را با صبر، پایداری و آموزش طی کنی.
در نهایت، با ورود به کنگره و پیروی از آموزش‌های راهنما، تسلیم فرآیند آموزش می‌شویم. چرا که راهنما کسی است که این مسیر را طی کرده و می‌تواند ما را از تاریکی به سمت روشنایی هدایت کند.

سایت نمایندگی پردیس