تا از خود نگذری به خود نمی رسی.

همسفر اعظم :
بدن انسان مانند یک خانواده بزرگ است که شامل خردسالان، جوانان و کهنسالان می‌شود. همه این اعضا باید به گونه‌ای عمل کنند که با هم هماهنگ شوند و برای حرکت نیاز به سمفونی خاصی دارند. انسان برای خروج از تخریب‌ها، مانند اعتیاد یا لاغری باید آهسته و پیوسته گام بردارد. به عبارتی، برای رهایی از تاریکی‌ها باید ذره ذره و به همان میزان که در عمق فرو رفته است، بالا بیاید. برای باز کردن بندهایی که خود به دست و پایش بسته است باید با دریافت علم، معرفت و دانش عمل کند. تاریکی هر انسانی به میزان جهل اوست و این جهل می‌تواند به عنوان مانعی در مسیر رشد و پیشرفت او عمل کند. انسان برای رسیدن به آرامش باید از برخی مسائل بگذرد و با پذیرش چالش‌ها، به خودشناسی و رشد فردی دست یابد. علم زندگی مانند شنا کردن است؛ باید فن آن را یاد بگیریم تا در دریای بیکران هستی غرق نشویم و راه خود را بیابیم. اگر می‌خواهید پولدار شوید، به انسان‌ها کمک معنوی کنید؛ یعنی خدمت و عشق بلاعوض. هر چه در احساسات خالصانه‌ تر باشیم، به حس‌ های بیرونی خود کمک می‌کنیم و این احساسات می‌توانند به ما در ایجاد ارتباطات عمیق‌تر و معنادار تر یاری رسانند. برای بالارفتن باید نردبانی زیر پایمان بگذاریم و پله‌پله پیش برویم، زیرا هر گام کوچک می‌تواند ما را به قله‌های بزرگ‌تری برساند. در این مسیر، صبر و استقامت کلید موفقیت است و با هر قدمی که برمی‌داریم، به خود و دیگران نزدیک‌تر می‌شویم.
همسفر معصومه :
سی دی نردبان مربوط به صحبت های استاد و شاگرد در اسفندماه ۱۳۷۴ است در اینجا نردبان  نماد رشد و پیشرفت تدریجی انسان است و این که در تمام مسائل و مراحل زندگی بایستی پله به پله قدم برداشت و جلو رفت و همیشه بر این باور باشیم که ره صد ساله را نمی‌توان یک شبه طی نمود .تمام مشکلات و مسائلی که ما در زندگی داریم همه ضد ارزش هایی که من همسفر در خود دارم ،کینه، منیت ،انتقام ،دروغ ،غیبت ،و یا مسافری که مصرف مواد او را به عمق تاریکی ها می برد را  استاد  اشاره به این می کند  که به یک باره نمی شود از تاریکی خارج شد و خروج از تاریکی به این بستگی دارد که من چه قدر در این تاریکی فرو رفته ام؟پس همان طورکه از پله های نردبان به آرامی و پله به پله بالامی رویم تا مبادا سقوط کنیم ،چه در مسیر درمان و چه در حل هر مشکلی و عبور از هر مرحله باید آرام ،با ایمان و بدون غرور ذره ذره بالا بروم و هر پله باید تجربه ای به من اضافه کند .در مسیر بالا بردن ظرفیت ،پذیرش مسئولیت و تمرکز بر روی خودم بدون قیاس باعث یادگیری و رشد تدریجی من می شود بالا رفتن از هر نردبان ،عشق ،آرامش ،ایمان و آموزش می خواهد.
این نردبان در کنگره ۶۰ بسیار محسوس است ، سفر اول ،سفر دوم و هر پله نردبان نمایان‌گر یک جایگاه ، مسئولیت و یا یک تجربه است .البته اگر حرکت  با صبر و تلاش و ایمان باشد و این‌که همه این‌ها با توجه به این است که خودمان باید برای خودمان تلاش کنیم و هرکسی باید در هر مسئله و هر کاری خودش تصمیم بگیرد .تمام نیروها منتظر هستند  تا من تصمیم بگیرم و مسیرم را انتخاب کنم تا تصمیم خود نباشد هیچ مسئله ای درست نمی شود مثل مصرف کننده ای که همسفرش می خواهد  درمان شود نه خود مسافر ، و این یعنی به زور درمان کردن که نتیجه عکس دارد .و هر فردی باید خودش قاضی خودش باشد.اگر من در کنگره جایگاهی دارم بدانم که که کنگره و آموزش ها و فرصت بودن را اگر قدر ندانم و دچار کبر،غرور شوم باز هم موفق نمی شوم استاد در اینجا می گویند: انشاالله که خود را یافته اید .قبول مسئولیت ،ادامه تلاش ،فکر معقول .موجودیت ما هیچ وقت ازبین نمی رود و همیشه شخصیت ما محفوظ است ،اما باید دراهی قدم برداریم که کاملا پخته شویم .انسان نا آگاه مانند گل خام است و باید تبدیل به گل پخته یا انسان آگاه شود و هر چه حرارت بیشتر باشد این پختگی بیشتر است ،هرچه در سختی باشد  و عبور کند کارنامه بهتری خواهد داشت و بهشت خود را می نمایاند .
هر چند وقتی در مشکلی غرق شویم به کندی می گذرد اما وقتی تمام شود می بینیم که چه قدر سریع گذشته و توانسته ایم مسیر را به خوبی باز کنیم .و مطلب زیبایی  که آقای مهندس بیان کردند  ،انسان باید از خود بگذرد ،و با اشاره به شعر مولانا ،سرت نردبان است ،سرت را بگذار زیر پایت ،تا از خودت نگذری به  خود نمی رسی .از خود بگذر کار معنوی انجام بده و به خدا اعتماد کن ،وعده خدا دروغ نیست .بر آسمان و بر هوا ،صد ره پدید آید تورا.

منبع :سی دی نردبان
نویسنده :همسفر معصومه و همسفر اعظم رهجوی راهنما همسفر ساناز (لژیون یکم  )
ویراستاری و ارسال همسفر بهاره نگهبان سایت رهجوی راهنما همسفر ساناز (لژیون یکم )
همسفران نمایندگی کیش