قضاوتی که بر اساس گمان باشد، عادلانه نیست

سلام دوستان زهرا هستم همسفر
یکی از سر منشأهای کارهای ضدارزشی و ورود به تاریکی‌ها قضاوت کردن می‌باشد که از جهالت و نادانی افراد سرچشمه می‌گیرد. بیشتر اوقات قضاوت در دو نوع انجام می‌گیرد در ذهن و در حضور دیگران. قضاوت کردن در ذهن به معنای اظهار نظر در مورد دیگران بر اساس برداشت شخصی خودمان از رفتار و کردار آن‌هاست، بدون آن‌که اطلاعات دقیقی داشته باشیم. گاهی وقت‌ها هم بدون آن‌که حتی متوجه آن باشیم از لحظه‌ای که کسی را می‌بینیم او را قضاوت می‌کنیم، از نوع پوشش، لحن حرف زدن او و خیلی مسائل دیگر که این قضاوت‌ها ناشی از حسادت و عدم اعتماد به‌نفس می‌باشد.

برای اینکه نقص‌ها و کمبودهای خود را بپوشانیم و خود را برتر نشان دهیم، دیگران را قضاوت می‌کنیم. امام علی علیه السلام فرمودند: «قضاوتی که با تکیه بر ظن و گمان باشد، عادلانه نیست». حتی در قرآن کریم خداوند فرمود: «قضاوت درباره افراد و جایگاه آن‌ها نزد خداوند به عهده انسان نیست و تنها خداوند است که از باطن افراد آگاه است و به حق، قضاوت خواهد کرد». واقعیت این است که ما معمولاً فقط یک صفحه از کتاب زندگی دیگران را می‌خوانیم؛ اما درباره تمام فصل‌های زندگی آن‌ها نظر می‌دهیم. ما نمی‌دانیم آن‌ها چه زخم‌های خورده اند، چه شب‌هایی را گریه کرده، با چه دردهایی دست و پنجه نرم کرده اند، ما فقط همان لحظه حال را می‌بینیم و خیلی راحت در مورد آن‌ها قضاوت می‌کنیم.

به طور مثال در خیابان فردی را می‌بینیم که با صدای بلند با تلفن صحبت می‌کند و عصبی است در وهله اول شاید بگوییم: «چه آدم بی‌ادبی!» ولی اگر بدانیم که او ساعاتی پیش یکی از عزیزانش را از دست داده است، آن موقع نظرمان عوض نمی‌شود؟ این‌جاست که باید بگوییم، وقتی کسی را قضاوت می‌کنیم، چقدر از داستان زندگی او را واقعاً می‌دانیم؟ استاد امین در سی‌دی قضاوت می‌فرماید: «وقتی من شخصی را قضاوت می‌کنم؛ مثل این است که به سرزمین او موشک شلیک می‌کنم که باعث می‌شود، حالت بدی به او دست بدهد و آن شخص هم با من وارد جنگ شود و چقدر این جنگ یا همان صفات ضدارزشی انرژی و نیرو از انسان می‌گیرند».

من حتی اگر بخواهم، کسی را قضاوت کنم، باید بر اساس اطلاعات درست، دانایی و شناخت باشد، در غیر این صورت هر قضاوتی که بر اساس ناآگاهی باشد، عین جهالت و نادانی است، وقتی من کسی را نابه‌جا قضاوت کنم، اولین اثر مخرب را بر روی خود من می‌گذارد و کلی انرژی از دست می‌دهم. طبق صحبت استاد امین: «مشکل انسان در مسیر تزکیه و پالایش زدودن تاریکی نیست؛ بلکه ندیدن تاریکی است و چون انسان تاریکی و صفات ضدارزشی را در خودش نمی‌بیند، سعی در اصلاح آن‌ها و تزکیه و پالایش خود ندارد».

حال وقتی انسان به این مرحله از تاریکی رسید، باید چه کاری انجام دهد تا بتواند این صفات را از خود دور کند؟ تنها راه دوری کردن از قضاوت دیگران، آموزش گرفتن می‌باشد. باید دانایی و آگاهی خود را بالا ببریم، آموزش بگیریم تا بتوانیم، از قضاوت دیگران پرهیز کنیم و این را بدانیم تا زمانی که درگیر قضاوت دیگران هستیم و دوربین را روی دیگران گرفته‌ایم از اصلاح عیب و نقص‌های خود غافل می‌شویم.

نویسنده: راهنما همسفر زهرا
رابط خبری: همسفر فروزان رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون ششم)
عکاس: مرزبان خبری همسفر سمیه
ارسال: همسفر فاطمه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی گوجان