تجلی نور خدا در انسان

وادی چهارم به ما می‌گوید: در مسائل حیاتی مسئولیت دادن به خداوند یعنی سلب مسئولیت از خویشتن. یعنی یکی از سرنوشت ساز‌ترین قانون خلقت، تفکر و عملکرد انسان است. وادی‌ها قوانینی هستند که در جهان حکم فرما است و راه درست زندگی کردن را به ما می‌آموزد؛ ما باید از قوانین پیروی کنیم تا بتوانیم در مسیر زندگی درست قدم برداریم؛ باید برای رهایی از هر مشکلی به خودمان متکی باشیم چون خداوند درون انسان قدرت و توانایی بسیار زیادی قرار داده است و به ما اختیار تام داده تا از قدرت بزرگی که در درون ما خفته است استفاده کنیم. نیروهای خفته به آرامی بیدار می‌شوند و به ما کمک می‌کنند، این نیروها باعث می‌شود دوباره انسان متولد بشود.

ما باید این نیرو را مهار کنیم تا در موقع لازم از آن استفاده کنیم و از انرژی ذخیره شده در درون خودمان به خوبی استفاده کنیم. باید با شهامت مسئولیت کارهای خود را بپذیریم و به گردن هیچکس نیندازیم و منتظر هیچ معجزه‌ای از دیگران نباشیم چون معجزه اصلی درون خود انسان است. تا خودمان تلاش نکنیم هیچکس نمی‌تواند به ما کمک کند. معجزه وقتی اتفاق می‌افتد که ما بخواهیم و خواسته داشته باشیم که این مشکل را حل کنیم و بعد با تمام وجود تلاش و کوشش کنیم و دنبال راهی باشیم؛ وقتی تلاش کردیم و در راه صراط مستقیم قدم برداشتیم آن موقع مسیر درست پیدا می‌شود.

در مرحله اول با تلاش خودمان و بعد هم با کمک نیروهای مافوق یا دستان پرتوان قدرت مطلق می‌توانیم مشکلات را به نحو احسن حل کنیم. جالب این‌جا است وقتی انسان خودش تلاش می‌کند و به نتیجه می‌رسد، نتیجه خیلی دلچسب و شیرین می‌شود و تازه می‌فهمیم چه توانایی‌هایی داشته‌ایم. کسانی که اقدام به حل مشکلاتشان می‌کنند مورد لطف باری‌تعالی قرار می‌گیرند. ما هرچه بیشتر خودمان را بشناسیم بیشتر به توانایی خود پی می‌بریم و بیشتر به خدا ایمان می‌آوریم چون ایمان تجلی نور خدا در انسان است.

وقتی من در راه حل مشکلات قدم برمیدارم چه برای خودم چه برای کمک به دیگران تلاش کنم مورد حمايت خداوند قرار می‌گیرم و در هیچ مرحله‌ای من را تنها نمی‌گذارد. اگر دقت کنیم هرکسی که به مقامی رسیده یا به موفقیتی دست پیدا کرده با تلاش و پشتکار خودش بوده و هرکس تنبلی کند و کار خودش را به عهده خداوند یا دیگران بی‌اندازد هیچ وقت به خواسته‌هایش نمی‌رسد. خداوند انسان‌های پرتلاش را دوست دارد؛ وقتی یکی از بندگانش تلاش می‌کند و به مقامی می‌رسد به خودش افتخار می‌کند و خودش را تحسین می‌کند که چنین موجودی را خلق کرده است و می‌گوید: وتّبارک اِِلله و احسن الخالقین

نویسنده: همسفر طیبه رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون یکم)
ویرایش و ارسال: همسفر مرضیه رهجوی راهنما همسفر بهاره (لژیون دوازدهم)
همسفران نمایندگی ایمان