انسان باید مسولیت پذیر باشد

جلسه اول از دوره سیزدهم سری کارگاه های آموزشی عمومی کنگره ۶۰درنمایندگی شهباز به استادی مسافر جواد و نگهبانی مسافر احمد و دبیری مسافر رسول با دستور جلسه(وادی چهارم و تاثیر آن روی من) روز پنجشنبه ۱۴۰۴/۰۴/۰۵ ساعت ۱۷ اغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد
سلام دوستان جواد هستم یک مسافر.
خدا را شکر می‌کنم که امروز هم خداوند فرصت داد تا در خدمت شما عزیزان باشم و از مشارکت شما آموزش بگیرم. از ایجنت محترم، آقا رضا، راهنمای لژیون دوم، تشکر می‌کنم که فرصت را در اختیار من گذاشتند تا خدمت کنم. همچنین از احمد عزیز، نگهبان جلسه، سپاسگزارم و به دبیرشان خدا قوت می‌گویم که اجازه دادند در جایگاه خدمت کنم.

از استاد عزیزم، آقا مسعود، که هر چه دارم از آموزش‌های ناب ایشان است تشکر می‌کنم.رهایی مجید را تبریک می‌گویم  از نمایندگی پرستار خدا را شکر می‌کنم که امروز هم در جلسه هستیم. مجید جان، به خودت و خانواده‌ات و راهنمای عزیزت، محمد، تبریک می‌گویم.

در مورد دستور جلسه، وادی چهارم در مسائل حیاتی به خداوند مسولیت سپردن، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن. ما در وادی‌های اول تا سوم یاد گرفتیم که باید تفکر کنیم. هیچ‌کس به میزان خود انسان برای خودش فکر نمی‌کند. این وادی به ما یاد می‌دهد که اگر بخواهیم مسئولیت‌مان را به گردن خداوند بیندازیم، در واقع سلب مسئولیت از خویشتن است.

ما سال‌ها چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه در کنگره باشیم و چه نباشیم، این وادی‌ها جزو تجارب زندگی‌مان هستند. کسی که کنگره نمی‌آید، حتماً باید این وادی‌ها را تجربه کند. وادی چهارم یعنی وادی خودشناسی. آقای مهندس در کتاب چهار وادی عشق راجع به مراحل نفس صحبت می‌کند که انسان در چه مراحلی از نفس قرار دارد: نفس اماره، نفس لوامه و نفس مطمئنه. نفس چیزی است که تعیین موجودیت می‌کند، چه در ظاهر و چه در باطن.

کسانی که مسئولیت‌شان را به گردن خداوند می‌اندازند، معمولاً در نفس اماره هستند. این افراد ممکن است مال مردم‌خوری کنند و عذاب وجدانی نداشته باشند. آن‌ها همیشه در یک جهنم و برزخ هستند، شاید به ظاهر خوب به نظر برسند، اما از درون پوک هستند.

کسی که کودک‌کشی می‌کند، مانند ملعونی که اکنون در دنیا وجود دارد، همگی در نفس اماره هستند. در مقابل، کسی که در نفس مطمئنه است، دوست دارد هر چه خداوند به او می‌دهد، به دیگران نیز بدهد. این افراد آرامش درونی دارند و می‌خواهند این آرامش را به دیگران منتقل کنند.

بعضی‌ها می‌گویند که باید از خانه بیرون بیایند و به خدا توکل کنند. اما خداوند در قرآن می‌فرماید: «لِیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى»؛ یعنی انسان چیزی نیست مگر سعی و تلاش خود.

بعضی‌ها از ائمه اطهار سو استفاده می‌کنند و می‌گویند که باید به امام رضا بروند تا شفا بگیرند. اما باید بدانیم که بیماری اعتیاد را خودمان به وجود آورده‌ایم و تنها با آموزش‌های کنگره می‌توانیم خود را رها کنیم.

بعضی‌ها می‌گویند که باید غیرت داشته باشند، اما اعتیاد غیرت نمی‌برد. کسی که اعتیاد دارد، بیمار است و نیاز به درمان دارد.

خداوند به ما عقل و تفکر داده است و ما باید در مسیر مستقیم حرکت کنیم. اگر در مسیر ارزش‌ها باشیم، خداوند ما را یاری می‌کند.

اگر در صراط مستقیم قرار بگیریم، تمام کائنات به ما کمک می‌کنند. آقای معصوم می‌فرماید که وقتی در صراط مستقیم هستیم، حتی چراغ قرمز خیابان هم با ما همکاری می‌کند.

خدا را شکر که این فرصت را داریم تا از آموزش‌های ناب کنگره استفاده کنیم و مسئولیت زندگی‌مان را خودمان بپذیریم. زمانی یک مصرف‌کننده به درمان می‌رسد که مسئولیت اعتیادش را بپذیرد و به جای اینکه بگوید «پسرخاله‌ام» یا «داییم»، بگوید «من معتاد شدم».

از اینکه به صحبت‌های من گوش کردید، تشکر می‌کنم. خواهش می‌کنم خودتان را تشویق کنید.
تایپ: لژیون دوم
تهیه و تنظیم:کاربر سایت مسافر محسن