بزرگ‌ترین کمک را خداوند به ما می‌کند که مسیر را به ما نشان می‌دهد.

دومین جلسه از چهل و یکمین دوره کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره 60 شعبه نیما یوشیج بهشهر به استادی مسافر مصطفی و نگهبانی مسافرسلیمان و دبیری مسافر محمد رضا با دستور جلسه:وادی چهارم و تاثیر آن روی من در روز سه‌شنبه مورخ 1404/04/03 رأس ساعت 17 آغاز به کارکرد.
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان مصطفی هستم یک مسافر. ابتدا خداوند را شکر می‌کنم که یک‌بار دیگر اجازه داد تا بتوانم در کنگره حاضر باشم و از آموزش‌های کنگره استفاده کنم. از خدمتگزاران شعبه و همه‌ی عزیزانی که برای دایر بودن شعبه زحمت می‌کشند تشکر می‌کنم. در رابطه با وادی چهارم، به من آموزش می‌دهد که در قبال مشکلات و مصائب زندگی هیچ‌کسی و هیچ فردی حتی قدرت مطلق مسئولیتی ندارد. تمام گرفتاری‌ها و ناخوشی و حتی مهم‌تر از آن خوشی‌هایی که در مسیر زندگی من قرار می‌گیرد مسئولیتش با خودم است. کارهایی که انجام. می‌دهم در درجه‌ی اول باید در موردش تفکر کنم تا در مواجهه با اتفاقی که بعدها برای من می‌افتد متناسب و بهتر عمل کنم. وقتی‌که اتفاقی افتاد نمی‌توانم بگویم باعث آن خداوند، اطرافیان و یا خانواده‌ام بودند. مسئله‌ای مثل اعتیاد اگر برای شخصی اتفاق می‌افتد کسی مسئولش نیست. مهندس می‌گوید اولین بار یکی به شما تعارف می‌کند دفعه دوم که اسلحه روی سرت نمی‌گذارد که مصرف کن. این‌طور می‌شود که ما درگیر عواقب انتخاب‌های خودمان می‌شویم. باید مراقب باشیم چه چیزی و چه مسیری را انتخاب می‌کنیم. من یک‌زمانی مسیر اشتباهی را انتخاب کردم، مسیر اعتیاد را انتخاب کردم و درون تاریکی‌ها غرق شدم. زمانی که مصرف‌کننده بودم یک انسان مصرف‌کننده طلبکار بی‌قیدوشرط بودم. به عبارتی از عالم و آدم انتظار واهی داشتم که چرا فلان کس به من کمک نمی‌کند چرا باوجود علم به مصرف‌کننده بودنم به من کمک نمی‌کند. زمانی که وارد کنگره شدم یک ماه سفر بودم که این دستور جلسه را تجربه کردم. مشارکت‌ها را که گوش می‌دادم متوجه شدم مثل من افراد زیادی هستند. و این را یاد گرفتم که مقصر تمام اتفاقات زندگی خودم هستم و کسی در قبال این مسائل مسئولیتی ندارد. و حل مشکلات با خودم است. زمانی که متوجه می‌شوم نیاز به تفکر و تلاش دارم. زمانی که بتوانم مسیرم را تغییر دهم و برسم به‌جایی که جبران خسارت کنم. یادم باشد که همیشه اول فکر کنم و بعد. درزمینهٔ ی آن تلاش کنم. با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی‌شود. خداوند البته در مسیر ما نقش دارد و اینطور نیست که ما را به حال خودمان رها کند. بدون شک خداوند به ما کمک می‌کند. راه را به ما نشان می‌دهد لیکن اختیار را به ما می‌سپارد و می‌گوید دوست داری برو نداری نرو. بزرگ‌ترین کمک را خداوند به من می‌کند که مسیر را به من نشان می‌دهد. پس نقش خداوند در زندگی نشان داد ن راه است. وقتی شما هر مسیری را انتخاب کنید چه صراط مستقیم باشد چه ضد ارزشی فرقی نمی‌کند. خداوند به کائنات دستور می‌دهد که تمام خواسته‌های این افراد باید اجرا شود. ما در زمان مصرف این موضوع را داشتیم. مواد می‌خواستم برایم فراهم می‌شد. مکان مصرف ‌و هر چیزی که می‌خواستم برایم فراهم می‌شد. صراط مستقیم اسمش صراط مستقیم است اما پیچ‌وخم زیاد دارد. کمی سخت‌تر است و موردی نیست که به‌راحتی به دست بیاید. و این باارزشش می‌کند. اینکه آسان به دست بیاید آسان از دست می‌رود وقتی من یک‌چیزی را به‌سختی به دست بیاورم به‌سادگی از دست نمی‌دهم. درمان اعتیاد. آبرو و چیزهایی که در کنگره به من داده شد به‌راحتی به دست نیاوردم. بنابراین برای من به‌مراتب ارزشمند است. و این در سایه کنگره و زحمات خدمتگزاران کنگره اتفاق می‌افتد. بنابراین هر آنچه را که بخواهم خداوند به من می‌دهد. یک‌وقت‌هایی البته زمانش نیست یا من در شرایطی نیستم که به من داده شود که این‌یک بحث دیگری دارد. خداوند را شکر می‌کنم از اینکه من را به‌نوعی دیگر دید و لطفی داشت که دلیل حضور من در کنگره شد. من همیشه می‌گویم خداوندا شکرت که به‌واسطه اعتیاد با کنگره آشنا شدم. هیچ‌وقت دعا نمی‌کنم که معتاد شدم و بلکه می‌گویم خدایا شکرت که به‌واسطه اعتیاد با کنگره آشنا شدم. بلاهایی که در زندگی‌ام ایجاد کردم جای شکرگزاری ندارد. آن چیزهایی که فکرش را نمی‌کردم. مسائلی که روزی برایم رؤیا بود در کنگره و بعد از رهایی به آن رسیدم. به‌سادگی به آن‌ها رسیدم و امیدوارم همه ما آن چیزهایی که به نفع ماست و درست است به آن برسیم. از اینکه به صحبت‌های من گوش کردید از همه شما سپاس‌گزارم

عکس: مسافر مجبد لژیون چهارم

تایپ: مسافر محمد جواد لژیون هشتم

بارگزاری: مسافر مقداد لژیون پانزدهم