برداشت من از سی‌دی بلد که در تاریخ ۱۴۰۳/۰۴/۱۱ در اپلیکیشن دژاکام منتشر شد، این است که انسان در رنج آفریده شده و جسم برای تکامل او در خدمتش قرار گرفته است. جسم؛ فقط یک ابزار است نه هدف. هدف اصلی، رشد و تکامل انسان است تا برای بُعد بعدی آماده شود. در این سی‌دی تأکید شده که همه‌چیز در گذر است و هیچ‌چیز پایدار نیست؛ اما با این حال، ما نباید در مسیرمان ناامید شویم یا دست از تلاش بکشیم؛ چون گلایه و شکایت نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند؛ بلکه ما را از یادگیری بازمی‌دارد. سختی‌ها و مشکلاتی که در زندگی با آن‌ها مواجه می‌شویم یا نتیجه عملکرد و اعمال گذشتهٔ خود ما هستند و در واقع تقاصی است که داریم پس می‌دهیم و یا به صورت کلی برای آموزش ما در نظر گرفته شده‌اند.
در هر حالت این اتفاقات می‌توانند برای ما درس و یادگیری به همراه داشته باشند. ما از پشت پرده‌ها بی‌خبریم و از آثار غیبی که در حال وقوع هستند آگاه نیستیم. چه بسا اتفاقی که امروز سخت و دردناک است در آینده زمینه‌ساز رشد بزرگ ما باشد. وقتی چیزی را می‌خواهیم مثل کعبه‌ای که آرزوی رسیدن به آن را داریم؛ باید بدانیم که در مسیر رسیدن به آن با سختی‌هایی روبه‌رو خواهیم شد. ممکن است آن کعبه عشق، کار، تحصیلات یا هر آرزوی دیگری باشد؛ اما نباید با اولین مانع دست از راه بکشیم؛ باید تلاش‌مان را بیشتر کنیم و با صبر، تفکر و استقامت مسیرمان را ادامه بدهیم.
اگر مشکلی برایمان پیش آمد؛ نباید آن را بزرگ کنیم یا از آن بترسیم؛ باید فکر کنیم که ممکن بود وضعیت از این هم بدتر باشد؛ باید از خود بپرسیم که این مشکل چه درسی برای من دارد؟ چگونه می‌توانم با تفکر، دانایی، مشورت و صبر آن را حل کنم؟ انسانی که همیشه از خطر فرار می‌کند، هیچ‌وقت یاد نمی‌گیرد که چگونه با مسئولیت‌ها و مسائل زندگی روبه‌رو شود. این افراد همیشه در ترس زندگی می‌کنند و رشد نمی‌کنند. نیز آقای مهندس مثالی از روزه‌گرفتن می‌زنند. ما وقتی روزه می‌گیریم گرسنگی و تشنگی را تحمل می‌کنیم؛ اما بعد از آن احساس سبکی و قدرت می‌کنیم. زندگی هم همین‌طور است. سختی‌ها و محرومیت‌ها اگر با نیت درست و در مسیر رشد متحمل شوند، نتیجهٔ خوبی به‌همراه دارند؛ باید به سختی‌های زندگی ارزش بدهیم؛ حتی تنهایی‌ها و در غربت بودن‌ها نیز بخشی از مبارزهٔ ما در این مسیر هستند.
در بخش دیگری از صحبت‌ها، آقای مهندس به حلقه‌های زندگی اشاره می‌کنند، از کودکی، جوانی، تا میانسالی. در حلقهٔ میانسالی؛ باید برای بُعد بعدی آموزش ببینیم و آماده شویم. متأسفانه بعضی‌ها به‌جای آموزش و رشد به دنبال مال‌اندوزی و ظواهر زندگی می‌روند و به همین دلیل کنار گذاشته می‌شوند؛ چون از مسیر اصلی منحرف می‌گردند. در پایان، اشاره می‌شود که بعضی بزرگان بلد را به‌عنوان کعبه تعبیر کرده‌اند؛ اما می‌توان آن را به شکل شهر وجودی انسان هم دید.
ما انسان‌ها در این جسم و در این زمین قرار گرفته‌ایم تا رشد کنیم، آموزش ببینیم، قوی‌تر و آگاه‌تر شویم و برای زندگی بعدی آماده گردیم. برای همین؛ باید در مسیر درست حرکت کنیم، دیدمان را عوض کنیم و همیشه از خود بپرسیم: از کجا آمده‌ایم؟ برای چه آمده‌ایم؟ و به کجا قرار است برویم؟ با این دیدگاه، مسائل و مشکلات را بهتر درک می‌کنیم و می‌توانیم با صبر و تلاش آن‌ها را حل کنیم و روز به روز بزرگ‌تر و کامل‌تر شویم.
نویسنده: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون ششم)
رابط خبری: همسفر هاجر رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون ششم)
ویرایش و ارسال: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون یازدهم) دبیر سایت
همسفران شعبه شمس
- تعداد بازدید از این مطلب :
88