اصولاً سرما چیزی مانند ناآگاهی و نادانی است. زمانی‌که آگاهی نباشد، ناآگاهی شکل می‌گیرد. نور نباشد تاریکی به‌وجود می‌آید و گرما نباشد سرما شکل می‌گیرد. در مسئله اعتیاد، سرما به اعتیاد تشبیه شده‌است. این امر بدین معنی است که در فرد مصرف‌کننده محبت و گرمای انسانی کمرنگ یا از بین رفته و همین امر سبب میشود که به مواد مخدر پناه ببرد. فرد مصرف‌کننده گرفتار سرما میشود؛ مانند غول یخی هیچ احساسی ندارد و هنگام مصرف مواد تنها به‌فکر مصرف آن است و نمی‌تواند خوب فکر کند. این امر باعث میشود انسانیت و محبت در او فروکش کرده و از بین برود.
فرد برای رهایی از این وضعیت، باید از منطقه ۶۰درجه عبور کند؛ زمانی‌که در فرد محبت وجود دارد، در منطقه ۶۰درجه است؛ اما زمانی محبت از بین می‌رود، پایین‌تر از ۲۷۰ درجه است. برای ارائه مفهوم این امر از تمثیل استفاده میشود؛ مصرف مواد در ابتدا برای فرد جذاب و خوشایند است؛ اما در ادامه این مصرف تنها برای رفع نیاز بدن ادامه دارد و از آن‌ها دیگر لذتی نمی‌برد. این حالت را می‌توان با سرما مقایسه کرد.
فرد مصرف‌کننده مانند غول یخی میشود که احساسات انسانی در او فروکش کرده و مواد نمی‌گذارد خوب فکر کند؛ بنابراین برای رهایی از این وضعیت باید از این جاده ۶۰درجه زیر صفر بگذرد. این راه در ابتدا سخت است؛ اما با پیشرفت و پیشروی به مرور آسان‌تر میشود. در بالای این جاده توده‌های یخ بسیار وجود دارد که گذر از آن‌ها مشکل و خطرناک است، با این حال فرد با صبر و پیشرفت آهسته از آن‌ها عبور می‌کند.
مهندس حسین دژاکام در جریان این سفر، گزارشات لحظه‌به‌لحظه خود را ثبت کرده و آن‌ها را در قالب کتاب عبور از منطقه ۶۰ درجه زیر صفر منتشر کرده است. هنگامی که فرد مصرف‌کننده تصمیم به درمان می‌گیرد، حدود۹۰ درصد راه را پیموده است. در مقوله اعتیاد، تصمیم‌گیری مهمترین گام محسوب میشود. درمان اعتیاد باید ریشه‌ای و از بنیاد سلولی صورت گیرد و ابتدا لازم است راه درمان را بشناسیم تا سلول‌های مغز قادر باشند فرماندهی را از نو در دست بگیرند.
کار این سلول‌ها در گرو الکترون‌ها است؛ زمانی الکترون‌ها در حالت رکود باشند، سلول‌ها هم به خواب فرو می‌روند. بیداری این سلول‌ها نشانه شجاعت فرد مصرف‌کننده است که با درمان آن‌ها از این حالت خارج میشود. قدرت مطلق همه‌چیز را به سمت کمال پیش می‌برد. زمانی انسان در صراط مستقیم حرکت کند، خداوند هم به او کمک می‌کند. این راه، راهی هموار و بدون دردسر نیست؛ بلکه از کج‌راهه‌ها و موانع زیادی می‌گذرد. با این حال، در پایان این راه فرد به بهشت و رستگاری می‌رسد.
وعده خدای متعال دروغ نیست و هر شخص انفاق کند، خداوند هم به او انفاق می‌کند. انسانی که از این راه منحرف میشود و راه کج را انتخاب می‌کند، از این وعده محروم میشود. انسانی که کار معنوی انجام می‌دهد، بار مادی هم برای خود دارد. زمانی‌که انسان در راه صحیح گام بر‌دارد و به دانایی، روشنایی فکر و اندیشه برسد گویی به دریا و اقیانوس رسیده و در این حالت احیاء میشود. انسانی که از ضدارزش‌ها دوری کند و افکار خود را پاک و زلال سازد، به انوار الهی نزدیکتر میشود، از زندگی خود راضی و خشنود خواهد بود و از آن لذت خواهد برد.
تایپ: همسفر رباب رهجوی راهنما همسفر کبری (لژیون دوم)
ویراستار و رابط خبری: همسفر شیوا رهجوی راهنما همسفر کبری (لژیون دوم)
ارسال: همسفر زهرا نگهبان سایت
همسفران نمایندگی چرمهین
- تعداد بازدید از این مطلب :
50