وقتی برای اولینبار سیدی آداب معاشرت را گوش دادم، تصورم این بود که قرار است درباره رفتارهای ظاهری یا گفتن جملات مودبانه صحبت شود؛ اما چیزی که شنیدم، خیلی عمیقتر از این حرفها بود. احساس کردم دارم به یک درس مهم از زندگی گوش میدهم، درسی که اگر از کودکی یادمان میدادند و خیلی ازمشکلات بین ما و انسانها کمتر میشد. متوجه شدم که چقدر ما در ظاهر اجتماعی هستیم؛ اما در باطن ممکن است از اصول درست معاشرت فاصله داشته باشیم.
تا قبل از شنیدن این سیدی فکر میکردم معاشرت؛ یعنی خوشبرخورد بودن یا رعایت ادب در حرف زدن؛ اما این صحبتها نشان داد که معاشرت یعنی شناخت دقیق جایگاه خود و دیگران، رعایت حدود و مرزها، و مهمتر از همه نیت سالم در ارتباط با دیگران. نکته پررنگ موضوع، معاشرت سالم بود که باید همراه با احترام متقابل باشد و اگر کسی فقط بخواهد خودش را مطرح کند یا در زندگی دیگران دخالت بیمورد کند، نه تنها معاشرت نیست؛ بلکه نوعی تخریب است.
یاد گرفتم که هر کسی ظرفیت خاص خود را دارد و نباید با رفتار یا حرف ناآگاهانه باعث رنجش دیگران شویم. مهندس دژاکام در این سیدی خیلی روشن و صادقانه به ما یاد میدهد که معاشرت؛ یعنی چطور با دیگران رفتار کنیم، نه از روی اجبار؛ بلکه از روی درک، ادب و شناخت جایگاهها. مطلب تاثیر گذار دیگر برایم، این جمله بود که: هرانسانی جایگاهی دارد و اگر جایگاه خودت رانشناسی در معاشرتهایت یا باعث آزار دیگران میشوی یا خودت آسیب میبینی.
من خیلی وقتها فکر میکردم سکوت نشانه ضعف است؛ ولی از این سیدی یاد گرفتم که سکوت در جای خودش، نشانهی شعور و ادب است. یاد گرفتم که نباید در زندگی دیگران دخالت کنم؛ حتی اگر نیت خوبی داشته باشم. مرز بین کمک و فضولی کردن خیلی باریک است و این مرز را باید با شناخت، ادب و احترام حفظ کرد. یکی از چیزهایی که خیلی به دلم نشست، این بود که معاشرت فقط به حضور فیزیکی در جمع نیست؛ بلکه به نحوه حرف زدن، نگاه کردن و حتی نیت ما از رابطه برمیگردد. اگر نیت ما از معاشرت برتریجویی، خودنمایی یا تحقیر باشد آن رابطه هیچ خیری ندارد.
در بخشهایی از سیدی که درباره تواضع، سکوت بهموقع، و پرهیز از قضاوت صحبت میشد، بیشتر به رفتارهای خودم فکر کردم. خیلی وقتها نهتنها جایگاه دیگران را درست نشناختم؛ بلکه حتی بدون اینکه بخواهم وارد زندگی شخصیشان شدم یا نظر بیجا دادهام. برای من این سیدی فقط یک سخنرانی نبود؛ بلکه یک کلاس انسانشناسی بود. یاد گرفتم که اگر کسی واقعاً بخواهد در مسیر درمان یا رشد معنوی پیش برود؛ باید از معاشرت با خودش و دیگران شروع کند؛ چون تا زمانی که نتوانم با اطرافیانم درست برخورد کنم به آرامش واقعی هم نمیرسم. بهنظرم این سیدی برای هر کسی که میخواهد انسان بهتری شود، شنیدنش ضروری است؛ چه در کنگره باشد چه در زندگی روزمره.
نویسنده: همسفر مهین رهجوی راهنما همسفر منیر (لژیون پنجم)
رابط خبری: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر منیر (لژیون پنجم)
ویرایش و ارسال: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون یازدهم) دبیر سایت
همسفران شعبه شمس
- تعداد بازدید از این مطلب :
111