مواد دخانی نیز یک بند است

دوازدهمین جلسه از دور سی ونهم کارگاه ‌های آموزشی ویژه مسافران کنگره 60 ، نمایندگی ایمان با استادی راهنما مسافر مهدی، نگهبانی مسافر علیرضا و دبیری مسافرمحمد با دستور جلسه  "دخانیات (سیگار، قلیان، ناس، پیپ، ویپ ) "  در روز شنبه 10  خرداد ماه 1404 ساعت 17 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
خدا را شاکرم که لایق این جایگاه بودم و این توفیق را یافتم که در جمع شما عزیزان حضور داشته باشم و از مشارکت‌های شما آموزش بگیرم.
دستور جلسه امروز در رابطه با دخانیات است؛ از جمله سیگار، قلیان، ویپ، ناس و سایر مواد دخانی. زمانی بود که این دستور جلسه تنها درباره "سیگار" بود، اما امروز به علت رشد و تنوع مصرف مواد دخانی، موضوع گسترده‌تری را شامل می‌شود. این مسئله بیانگر آن است که اعتیاد هر روز در حال گسترش است. زمانی فقط سیگار رایج بود، اما اکنون انواع و اقسام مواد دخانی – چه مخدر و چه غیرمخدر – با شکل‌ها، رنگ‌ها و طعم‌های گوناگون وارد بازار می‌شوند و هر کدام مخاطب خاص خود را دارند.
این تنوع، نشانه‌ای از قدرت و جاذبه بالای نیروهای منفی و تخریبی است که هر روز با ظاهری جدیدتر و جذاب‌تر وارد عمل می‌شوند.
سیگار خود حاوی سه تا چهار هزار نوع سم است و قطران موجود در آن نیز ماده‌ای چسبنده است که موجب زرد شدن فیلتر سیگار و دندان‌ها می‌شود. بسیاری تصور می‌کنند که چون سیگار حالت خماری مانند مواد مخدر ندارد، تخریبی در پی ندارد؛ اما این آغاز همان تخریبی است که شاید برای ما قابل مشاهده نباشد.  فرقی نمی‌کند که فرد در ماه یا هفته تنها یک نخ سیگار مصرف کند یا روزی ۲۰ نخ؛ در هر صورت فرد «مصرف‌کننده» محسوب می‌شود و اثرات مخرب آن بر جسم وارد می‌گردد.
در گذشته در کنگره ۶۰ حتی آقای مهندس و راهنماها نیز در لژیون سیگار می‌کشیدند و محلی به نام اتاق سیگار وجود داشت. از سال ۱۳۹۱، لژیون‌های درمان سیگار به‌صورت اختیاری شکل گرفت و به ‌تدریج روند درمان سیگار آغاز شد. ابتدا مقرر شده بود که شش ماه پس از سفر اول، فرد می‌تواند برای درمان سیگار اقدام کند. این زمان به چهار ماه، و اکنون به دو ماه کاهش یافته است تا دارو بتواند سازگاری لازم را با بدن ایجاد کند.
در آینده، در فرم‌های درمان، سیگار هم در کنار مواد مخدر در دسته آنتی‌ایکس‌ها قرار می‌گیرد و باید هم‌زمان با درمان مواد، درمان شود. چرا که کسی که قصد دارد به‌صورت واقعی اعتیاد را کنار بگذارد، باید سیگار را نیز درمان کند. فردی که سیگار می‌کشد، حتی اگر دو ماه از شروع سفرش گذشته باشد، هنوز مصرف‌کننده محسوب می‌شود و درمان او تکمیل نشده است.
از نظر جسمی نیز این موضوع اهمیت فراوان دارد؛ زیرا داروی درمان اگر قرار باشد روی بدن اثر بگذارد، مصرف سیگار مانع آن می‌شود و تأثیر دارو را تا حدود 50 S%کاهش می‌دهد. بسیاری از افراد حتی پس از پایان سفر اول و دریافت رهایی، حال خوبی ندارند؛ چرا که همچنان سیستم‌های بدنی آن‌ها تحت تخریب سیگار، ویپ یا سایر دخانیات قرار دارد. ویپ، که متأسفانه اخیراً بسیار رایج شده، تخریبش حتی از سیگار بیشتر است.
در کنگره ۶۰، هر فردی که بخواهد به خدمت و جایگاه خدمتی برسد، باید درمان سیگار را نیز انجام دهد. چه از نظر جسمی، چه از نظر روانی، و چه از نظر جهان‌بینی، تا زمانی که سیگار درمان نشده باشد، آن تعادل واقعی حاصل نمی‌شود.

همان‌طور که اعتیاد یک بند بود و ما آن را گشودیم، سیگار هم یک بند است؛ بندی که ارزش انسان را پایین می‌آورد و در زمره ضدارزش‌ها قرار می‌گیرد. کشیدن سیگار و مصرف مواد، نوعی «برچسب» است که حتی در جامعه نیز با دید منفی به آن نگاه می‌شود. تا زمانی که این برچسب را از خود پاک نکرده‌ایم، در مسیر رهایی واقعی قدم برنداشته‌ایم.
خوشبختانه در کنگره امروز به جایی رسیده‌ایم که درمان سیگار در لژیون‌ها به راحتی انجام می‌شود و این امکان فراهم است تا افراد با اراده و آموزش صحیح، از این بند نیز رها شوند.

تایپ : مسافر حسن

تنظیم و ارسال  : مسافر ابولفضل