انسان اگر توکل نداشته باشد همواره می‌ترسد

 من همیشه در سکون بودم؛ اما زمانی‌که حرکت را تجربه کردم، مفهوم سکون را بیشتر درک کردم. بالا رفتن از پله‌ها برای من بسیار سخت بود، به همین دلیل سکون را انتخاب می‌کردم. انسان همواره گمان می‌کند باید برای همه چیز برنامه‌ریزی و سپس حرکت کند تا به خواسته‌هایش دست‌یابد. هدف من این بود که استاد دانشگاه شوم و پیش از ورود به دانشگاه، برای قبول شدن بسیار تلاش کردم، اما همه چیز برعکس اتفاق افتاد و در دانشگاه تا مرز اخراج شدن پیش رفتم تا اینکه جهان‌بینی در آنجا به من کمک کرد.

جهان‌بینی، ابزاری است که به من کمک می‌کند تا به خواسته‌هایم دست‌یابم. در گذشته تصور می‌کردم، تنها هستم و خداوند یا قدرت مافوق را نمی‌دیدم. اگر خداوند مرا آفریده است، بنابراین بر من بیشتر واقف است و برای من برنامه‌ریزی کرده است. توکل، زمانی معنا پیدا می‌کند که ما اعتقاد به وجود نیروی مافوق داشته باشیم. تنهایی، دلتنگی و رنج،  برای من بسیار دردناک بود، به سبب اینکه قدرت مطلق را نمی‌دیدم. شخصی که به توکل اعتقاد ندارد،  همیشه ترس با او همراه است، زیرا مدام با خود می‌گوید، شاید نرسم، نتوانم و جا‌ بمانم.

کسی که تفکرش مطلق هست، در خوشحالی و موفقیت، بی‌نهایت خوشحال و در رنج و غم، بی‌نهایت ناراحت می‌شود. در قرآن گفته شده است توکل کنید، در شادی‌ و موفقیت‌، بسیار خوشحال نشوید و در غم‌ و ناراحتی‌، بسیار غمگین نشوید. انسانی که به خدا توکل دارد، خود را بازیگری در یک گروه می‌داند و به این نتیجه می‌رسد که پیروزی او، در گرو پیروزی و موفقیت گروه است و اگر دوست او شکست بخورد، خودش نیز شکست خواهد خورد.

آقای مهندس حسین دژاکام می‌فرمایند، اگر القائات آسمانی از انسان‌ها گرفته شود، انسان در مدت کوتاهی نابود می‌شود. دانشمندان بسیاری در درمان اعتیاد کار کرده‌اند، اما به نتیجه نرسیده‌اند، زیرا القائات آسمانی و کمک‌های غیبی به آنها نبوده است. در هستی به جز ما، نیروهای دیگری هم وجود دارد. در قرآن اشاره شده است، ای انسان تلاش کن و نگران نتیجه نباش، اگر کوشش کنی، نتیجه مطلوب به سمت تو خواهد آمد. نیرو؛ یعنی احساس، حس و جا‌به‌جایی به معنای حرکت است.

استرس زمانی رخ می‌دهد که بیاندیشی تنها هستی؛ اما اینطور نیست، ما مالک چیزی نیستیم و خالق بزرگ جایگاه ما را مشخص می‌کند. اگر انسان خواست، تقدیر و فرمان را درک کند، استرس او بسیار کم خواهد شد. اگر باور کنیم که یک طرف ما هستیم و طرف دیگر قدرت مطلق، برای نرسیدن‌ها غمگین نمی‌شویم و به آرامش دست‌می‌یابیم، زیرا آگاهیم که ما تلاش خود را کرده‌ایم. گاهی چیزی را بسیار دوست داریم؛ اما در آن خیری برای ما نیست و باید این را قبول کنیم، در این صورت کیفیت زندگی ما تغییر می‌کند.

انسان باید در مسیر درست تلاش کند و اطمینان داشته باشد که خداوند نیز به او یاری می‌رساند. ایمان و باور به نیروهای مطلق؛ یعنی انسان تلاش کند و آگاه باشد که نیروهای مافوق نیز همراه او هستند و همه چیز دقیق و حساب شده است، بنابراین اگر تلاش کردم، اما به نتیجه نرسیدم، قطعا خیری در آن بوده است و این همان چیزی است که ما در جهان‌بینی آموخته‌ایم که کیفیت زندگی ما را افزایش می‌دهد.

تایپ: همسفر نوشین، راهنما همسفر فاطیما ( لژیون هشتم)
ویرایش: همسفر سمیرا، راهنما همسفر زهرا ( لژیون هفتم)
ارسال: همسفر فرشته، راهنما همسفر فاطیما (لژیون هشتم)
همسفران نمایندگی گیلان