جهانبینی ابزاری است که به انسان کمک میکند، اشکالات خودش را در زندگی پیدا و برطرف کند تا به خواستههای متنوع خود برسد.
در زندگی دو دیدگاه متفاوت وجود دارد: یکی انسان فکر میکند باید خودش برای همهٔ کارها برنامهریزی کند، گویا هیچکس در هستی وجود ندارد. دیگری اینکه فکر میکند یک سیستمی یا یک نیروی مافوقی، یا قدرت مطلقی وجود دارد که خیلی نیرومند و عظیم است.
انسانی که فکر میکند فقط خودش هست، هنوز به درجهٔ ایمان نرسیده و همیشه در حال تلاش و جنگ و مبارزه است. همیشه ترس دارد.
توکل زمانی معنی پیدا میکند که قدرت مافوق یا نیروی خیلی بزرگتر و نیرومندتری وجود دارد که انسان به آن فکر میکند؛ ولی اگر این شناخت نباشد، ترسها عمیق میشود. دلتنگی عمیق و تشدید میشود؛ مثل انسانی که در سختی باشد، تحمل درد برایش چندبرابر سختتر است.
کسانی میتوانند ایمان و توکل را پیدا کنند که نوع نگاهشان از خودشان بیرون میآید و کسی که از این دیدگاه بیرون میآید، کمکم بقیهٔ اجزای هستی برایش مهم میشود، انسانهای دیگر برایش مهم میشود؛ یک احساس دیگر برایش به وجود میآید و اینها همه از تجربه به دست میآید.
اگر القائات آسمانی نباشند، انسان خودش را نابود میکند. اگر ما قدرت مطلق را باور کنیم، کیفیت زندگی بهتر میشود و هر کاری را با تلاش و حس خوب انجام دهیم، قطعاً نتیجهٔ خوب خواهد داشت.
انسان، باید در همه حال شکرگزار و قدردان و بندهٔ خوبی باشد. نشانهٔ انسان قدردان این است که همهٔ نعمتهای زندگی و چیزهای کوچک را میبیند و خوشحال میشود و حس و حال خوب دارد.
نگارش و تایپ: همسفر پروانه رهجوی راهنما همسفر مهری (لژیون دهم)
ویرایش: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر رویا (لژیون هشتم) دبیر دوم سایت
تنظیم و ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی زنجان
- تعداد بازدید از این مطلب :
1453