وادی سوم آغازی تازه است

سیزدهمین جلسه از دوره نهم کارگاه‌های آموزشی کنگره 60 نمایندگی ایران با استادی همسفر زهرا، نگهبانی موقت همسفر لیلا و دبیری موقت همسفر فرزانه با دستور جلسه «وادی سوم (باید دانست هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خویشتن، خویش نمی‌اندیشد) و تأثیر آن روی من» روز دوشنبه 5 خردادماه 1404 ساعت 16:00 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

خدا را شاکر و سپاسگزارم که آقای مهندس با نورِ کنگره انسان‌ها را از تاریکی به بیرون می‌کشند و آن‌ها را بیدار می‌کند. بسیار خوشحال هستم از اینکه من هم به کنگره وصل شده‌ام تا آموزش‌های ارزشمند آقای مهندس را دریافت کنم. همان‌طور که خداوند مرا مورد رحمت و بخشش خود قرار داد و اذن ورود مرا صادر کرد، امیدوارم بتوانم در پایداری و ماندگاری این مکان مقدس قدمی بردارم.

دستور جلسه وادی سوم است باید دانست هیچ موجودی به میزان خودِ انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. شروع زندگی در این وادی برای همه ما یک آغازی تازه است. آغازی که همه را به سمت صلح، آرامش، آسایش و سلامتی می‌رساند. برای این‌که بتوانیم مشکلات زندگی خود را حل کنیم نیازمند یک کلید هستیم و آن کلید، تفکرِ خود ما است. با هر مسئله‌ای که روبرو می‌شویم؛ اگر کلید آن را بیابیم آن مسئله به راحتی حل می‌شود. به شرط این‌که خود ما جستجوگر آن باشیم؛ چون اگر ما با همه کاوشگرهای ماهر هم هم‌نشینی کنیم به موضوع واقعی نمی‌رسیم. به‌مانند مثالی که می‌گوید اگر با تمام شُعَرا هم‌نشینی کنید شاعر نمی‌شوید مگر اینکه خود شروع کنیم به شعر گفتن، منظور این مثال این است که با مشکلاتی که ما سر و کار داریم بزرگ‌ترین نقش برای حل آن‌ها بر عهده خود ما است. بنابراین باید بیشترین تفکر و تلاش را برای حل آن انجام دهیم و تا زمانی که این موضوع را متوجه نشویم در شکنجه و عذاب قرار داریم.

همان‌طور که می‌دانیم نمی‌شود منکر همدردی و کمک بعضی از انسان‌ها و یا اعضای خانواده باشیم؛ اما نقش اول را خود ما هستیم که بازی می‌کنیم. ما انسان‌ها به این حیات آمده‌ایم تا یاد بگیریم مشکلات خود را چگونه حل کنیم؛ اگر منِ همسفر اینجا هستم در وهله اول به خاطر خودم است نه مسافرم به این دلیل که تخریب من بیشتر از اوست. سخنی که می‌گوید مسافر در برابر همسفر شاه است صد درصد صادق است. اگر امروز من دچار مشکلات روحی، روانی، جسمی، اقتصادی، عاطفی و.... هستم، همه این دردها نشان دهنده یک مفهوم است و آن این است که من در گذشته درست عمل نکرده‌ام و دانسته یا ندانسته مرتکب اشتباهاتی شده‌ام.

حالِ امروز من حاصل بذرهایی است که در گذشته کاشته‌ام و سال‌ها با فکر و عملِ اشتباه آن‌ها را آبیاری کرده‌ام. من به خاطر منفی‌نگری و بدرفتاری با مسافرم یک عمر زندگی خودم و مسافرم را نابود کردم؛ چون بذری که من کاشته بودم حاصل آن بیشتر از این نمی‌شد، حال که به اشتباه خود پی برده‌ام نباید بنشینم و بگویم خودکرده را تدبیر نیست. این یک اشتباه محض است. تدبیر آن این است که هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خودش فکر نمی‌کند. خودِ انسان است که می‌تواند با تفکر و تدبیر آرام‌آرام قدم‌هایی برای حل مشکلات خود بردارد؛ چون در برابر مشکلات نمی‌شود دست روی دست بگذاریم و بگوییم که این تقدیر من است که شاید کسی پیدا شد و مشکل مرا حل کرد. زمانی که متوجه اشتباه خودمان شدیم می‌توانیم پله‌پله با صبر و تفکر برای حل آن‌ها قدم برداریم. به وضوح خواهیم دید که مشکلات یکی پس از دیگری از سر راه ما برداشته می‌شوند. هیچ وقت امید خود را از دست ندهیم؛ چون نیروهای بازدارنده و تخریبی را باید کاملاً بشناسیم و بدانیم که کار شیطان تخلیه انرژی ما است که به زیباترین شکل ممکن وارد افکار و اندیشه‌های ما می‌شود تا گوهر وجود ما را شکار کند و از آن یک ویرانه‌ای بسازد. شیطان با عناوین مختلف الهام و القای منفی انجام می‌دهد که این الهامات و القائات منفی خواستار این هستند که من همه چیز را رها کنم در یک گوشه‌ای با ذلت منتظر مرگ و ناامیدی خودم باشم که نتیجه این کار به خودکشی‌هایی ختم می‌شود که در جامعه می‌بینیم که خیلی رایج هستند. اگر من با این مسائل درست برخورد نکنم بیشتر در عمق ظلمت و باتلاق فرو می‌روم.

نکته مهم دیگر در این وادی استحکام پایه‌های مالی است، نه به این منظور که اسیر مادیات باشیم بلکه مادیات در خدمت ما باشند؛ چون زندگی فقط مادیات نیست به همین دلیل هیچ وقت نباید از کسی انتظاری داشته باشیم و سربلند بایستیم و بگوییم درختان ایستاده می‌میرند و تا لحظه مرگ دست از تلاش برنداریم. بدانیم که اگر کسی روی خود حساب باز می‌کند قطعاً به بهترین نتیجه‌ها هم می‌رسد. همیشه با سربلندی تمام به زندگی نگاه کنیم و شاکر خداوند باشیم.

عقل سلیم حکم می‌کند که به آرامی و دور از هرگونه تشنج و شتاب‌زدگی عمل کنیم و همان نردبانی را که پله‌پله بالا رفته‌ایم پله‌پله و در طول زمان پایین بیاییم. یعنی مشکلاتی که داریم و در طول سال‌ها به وجود آمده آند، یک شبه حل نمی‌شوند.

در پایان از استاد بزرگ کنگره ۶۰ تشکر می‌کنم امیدوارم که حال دلشان همیشه خوش و عمرشان طولانی باشد و کنگره در سراسر دنیا جهانی شود تا الهام‌بخش نسل‌های آینده در همه کشورها باشد.

عکاس: همسفر محدثه رهجوی همسفر پریسا (لژیون ششم)
تایپیست: همسفر مبینا رهجوی راهنما همسفر پریسا (لژیون ششم)
ویراستاری و ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر سهیلا (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ایران