بیاموز، بساز، سازندگی کن و برای خودت ارزش قائل باش

مشارکت همسفران لژیون سردار در مورد دستور جلسه‌ «وادی سوم و تأثیر آن روی من»

همسفر مطهره

وادی سوم: هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. اگر ما ۱۴ وادی را درست کار کنیم تمام تفکر و اندیشه‌ ما تغییر می‌کند. شنیدی که می‌گویند پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک، سه تا پله هست. اول پندار یعنی تفکر، گفتار یعنی صحبت و بعد کردار یعنی عمل، همه چیز دست خود ماست، دست کسی دیگر نیست.

ما با شروع زندگی در این وادی آغاز تازه‌ای داریم که ما را به سلامتی، صلح، ‍آرامش و آسایش برساند. ما باید با الگو برداری از طبیعت، کلید اصلی راه خودمان را پیدا کنیم. تمام مسائل از طبیعت الگوبرداری می‌شود؛ مثل هواپیما که از روی پرندگان الگوبرداری شده است یا شنا کردن از روی حرکت ماهی‌ها است.

ما می‌دانیم انسان اگر خود جستجو نکند، اگر با کاوشگران ماهر هم همنشین باشد به موضوع واقعی نمی‌رسد، به این نتیجه می‌رسیم که بالاترین نقش بر عهده خودمان می‌باشد و هیچ‌کس مسئولیت مشکلات ما را بر عهده ندارد؛ زیرا ما به این حیات آمده‌ایم تا حل مشکلات را بیاموزیم. مشکلاتی که در زندگی ما رخ می‌دهند، بذرهایی هستند که در گذشته کاشته‌ایم و آبیاری کرده‌ایم؛ حالا علف‌های هرز هستند که ما با آن‌ها مواجه هستیم که فقط خودمان می‌توانیم مشکلات را حل کنیم؛ چون هیچ‌کس، اندازه خودمان، خودمان را نمی‌شناسد و تقصیر را نباید گردن دیگران بیندازیم و از کسی توقع همکاری داشته باشیم.

باید بدانیم و آگاه باشیم که جز قوانین زندگی است که هیچ موجودی، به اندازه خود انسان به خودش فکر نمی‌کند و با تفکر، صبر و استقامت اقدام به حل مشکلات خود به صورت تدریجی و پله پله بنماییم و نباید امیدمان را از دست بدهیم و نیروهای منفی و شیطان را از خودمان دور کنیم و الهامات و القائات منفی را گوش ندهیم؛ چون آن‌ها از ما می‌خواهند همه چیز را رها کنیم.

ما باید فکر و اندیشه کنیم تا بتوانیم پایه‌های مالی را مستحکم کنیم؛ ولی نکته مهم اینجاست که ما اسیر آن‌ها نشویم در زندگی به گونه‌ای رفتار کنیم که، مادیات در خدمت ما باشند نه ما در خدمت مادیات و از هیچ‌کس انتظاری نداشته باشیم و با امیدواری و سربلندی تمام به زندگی نگاه کنیم؛ ما باید هم به معنویات بپردازیم و هم به مادیات و موانع را از جلوی خود برداریم.

ناامیدی، غم و اندوه مانند موریانه‌ای است که ما را خواهد خورد و چیزی دیگر برای ما به ارمغان نخواهد آورد. برای برداشتن موانع عقل سلیم حکم می‌کند که، به آرامی و بدون تشنج عمل کنیم و نردبانی که ما پله پله بالا رفتیم به آرامی پایین بیاییم و با تفکر مشکلات را حل نماییم.

همسفر جمیله

باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان برای خویشتن خویش فکر نمی‌کند. این وادی با کلمه‌ی «باید» شروع می‌شود که ما را به حرکت مجاب می‌کند. این تأکید، نشان‌دهنده‌ قانونی محکم است که در رأس آن قدرت مطلق و نیروهای مثبت قرار دارند و در اعماق آن، نیروهای منفی جای گرفته‌اند.

وادی سوم خیال من را راحت می‌کند که هیچ‌کس به اندازه‌ خودِ تو، دلسوز تو نیست. خودت باید فکر کنی، تصمیم بگیری، حرکت کنی و به مقصد برسی.

اگر امروز دچار مشکلات هستیم، این دردها و رنج‌ها، دلیل بازپرداخت بدهی ما است و بایستی با شهامت، مشکلات را تحمل کنیم و با تکامل و نگرشی کامل، به نقطه‌ تعادل جسمی و روانی برسیم.

حال برای این‌که در این بازی به‌سوی پیروزی حرکت کنیم؛ بایستی نیروهای خود را بشناسیم و نیروهای تخریبی را کاملاً شناسایی نماییم. در این‌جا باید بدانیم شیطان به زیباترین شکل وارد افکار و اندیشه‌ انسان می‌شود و در شکار گوهر جان انسان، این عمل را به روش‌های مختلف، توسط نیروهای منفی انجام می‌دهد.

باید بدانیم که بزرگ‌ترین نیروی منفی یا شیطان، در ماده نهفته است و بایستی در طول حیات خود به‌گونه‌ای عمل نماییم که ماده، اسیر ما باشد و ما اسیر ماده نشویم.

همسفر فاطمه.ح

در وادی سوم می‌گوید: باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. جمله با باید شروع می‌شود؛ یعنی باید و بایستی این را بدانیم؛ نمی‌گوید شاید و یا ممکن است بلکه می‌گوید؛ باید دانست؛ یعنی این یک قانون است که قطعاً باید آن را بدانیم که هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.

وادی سوم خیال مصرف کننده مواد مخدر را راحت می‌کند که هیچ‌کس به اندازه خود تو، به فکر تو نیست؛ هیچ‌کس به اندازه خود تو دلسوز تو نیست، آن‌کس که باید به تو کمک کند، خود تو هستی نه دیگران، از هیچ‌کس توقع کمک نداشته باش، هیچ‌کس بار اعتیاد تو را نمی‌تواند حمل کند؛ حتی نزدیک‌ترین افراد مثل پدر، مادر، خواهر، برادر،‌ همسر، فرزندان و همین‌طور صمیمی‌ترین دوستان.

از مطالب فوق چنین نتیجه‌گیری می‌شود که در حل مشکلات خودمان بالاترین نقش بر عهده خودمان است و اگر تصور کنیم که بایستی دیگران بیایند و مشکل ما را حل کنند بسیار سخت در اشتباه هستیم؛ باید بدانیم بار مسئولیت بر دوش خودمان است و خودمان بایستی بیشترین تفکر و کوشش را برای حل آن مشکلات بنمائیم.

همسفر سعیده

وادی سوم می‌گوید: «باید دانست هیچ موجودی به میزان خودِ انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.» در وادی اول اگر تفکر کردن را یاد گرفتم، اینجا تفکر می‌کنم و با دیگران مشورت می‌کنم؛ ولی تصمیم آخر را خودم می‌گیرم.

وادی سوم این را به من می‌گوید: هر کاری که انجام داده‌ام، مسئولیت آن را بپذیرم. باید چه خوب و چه بد، مسئولیت کارهای خود را قبول کنیم. اینکه عملی ناشایست انجام بدهیم و نتیجه‌ آن را به گردن شخص دیگری بیندازیم، درست نیست. حل مسائل و مشکلاتمان بر دوش خود ما است. البته می‌توانیم از افراد شایسته مشورت بگیریم؛ ولی وظیفه‌ خودمان است که تصمیم نهایی را بگیریم.

آقای مهندس فرمودند: «اگر کسی خیلی هم شما را دوست داشته باشد، ممکن است یک جایی شما را تنها بگذارد؛ ولی خودت اگر خودت را دوست داشته باشی، هیچ‌وقت خودت را تنها نمی‌گذاری؛ این یعنی مسئولیت‌پذیری.»

هر انسانی در زندگی خود، مشکلات و گرفتاری‌هایی دارد که این مشکلات ما را از خودمان دور کرده‌اند و فقط داریم تلاش می‌کنیم که این مشکلات را از میان برداریم، در حالی‌که خویشتن خویش را فراموش کرده‌ایم؛ در صورتی که باید اول به خود فکر کنیم و بدانیم که در زندگی چه هدفی داریم.

در اثر آموزش‌های غلط، خیلی به خودمان اهمیت ندادیم. تا قبل از اینجا به ما یاد داده شده بود که «بنشینید، بسوزید و بسازید» در صورتیکه اینجا به ما آموزش داده شده: «بیاموز، بساز، سازندگی کن و برای خودت ارزش قائل باش.»

وقتی در کنگره آموزش دیدم که، دوربین روی خودم باشد و در زندگی دیگران دخالت نکنم و برای درمان خودم بیایم نه برای مسافرم، همه‌چیز در جهت ارزشمندبودن من است. برای ارزشمند شدن؛ باید توانایی‌های خودم را بشناسم. توانایی؛ یعنی اینکه چگونه از کفر، قضاوت، غیبت، دروغ بیرون بیایم و به روشنایی برسم.

این وادی، وادی مسئولیت دادن به خود است. ما در کنگره ۶۰ چیزی یاد نمی‌گیریم که به درد ما نخورد. هر چیزی که یاد می‌گیریم؛ باید به درد ما بخورد؛ باید کلید مسیر اصلی راه خودمان را پیدا کنیم؛ یعنی با تفکر، راه خودمان را پیدا کنیم تا در مسیر ارزش‌ها و صراط مستقیم حرکت کنیم.
ما انسان‌ها باید با شرافت زندگی کنیم، سختی‌ها را تحمل کنیم تا ساخته شویم و به درد دنیای دیگر بخوریم. اگر امروزه دچار مشکلات جسمی، روحی، روانی، عاطفی، اقتصادی هستیم، یک مفهوم دارد: ممکن است که ما در گذشته درست عمل نکرده باشیم و دانسته یا ندانسته مرتکب اشتباه شده باشیم. این‌ها در اثر کاشت بذرهایی است که با دست خودمان آن‌ها را کاشته‌ایم و سال‌ها آبیاری کرده‌ایم.

حال بهتر است یک نفس عمیق بکشیم، خوب تفکر کنیم و از هیچ‌کس، هیچ انتظاری نداشته باشیم. سربلند بایستیم و بگوییم: «درختان ایستاده می‌میرند» و با امیدواری و سربلندی تمام به زندگی نگاه کنیم و به‌آرامی و دور از هرگونه شتاب‌زدگی عمل کنیم و نردبانی را که پله‌پله و به مرور زمان بالا رفته‌ایم، به‌آرامی و در طول زمان، پله‌پله پایین بیاییم.

همسفر سمانه

وادی سوم، وادی پذیرش از سوی انسان است. این ویژگی انسان‌ها است که اگر، نتیجه‌ کاری مثبت باشد، آن را به خود نسبت می‌دهند و اگر نتیجه‌ کاری منفی باشد، آن را به گردن دیگری می‌اندازند. این صرفاً به دلیل عدم آگاهی ما است.

از دو وادی تفکر و امید گذر کردیم؛ با نگاه و آگاهی از این دو راه، به مرحله‌ سوم رسیدیم؛ وادی سوم، راهی را به ما نشان می‌دهد که اهمیت آن بسیار زیاد است. وقتی کلمه‌ «باید» در اول جمله می‌آید، قطعی بودن موضوع را به ما گوشزد می‌کند و راه دَررویی نیست. حال می‌دانیم که اگر حال ما خوب یا بد است، خودمان مسئول این حال خوش یا حال بد هستیم. اکنون، اگر زندگی بی‌سروسامانی داریم، حال بدی داریم و منتظریم تا دیگران بیایند و کاری برای ما انجام دهند، کاملاً در اشتباه هستیم.

وادی سوم می‌گوید: «باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.» اکثر مشکلاتی که برای انسان به‌وجود می‌آید، خود او در آن مشارکت دارد؛ یعنی مشکلات را برای خود درست می‌کند و از دیگران یا خداوند انتظار حل کردن آن‌ها را دارد. اکنون که ما آموزش گرفته‌ایم، می‌دانیم که خودمان می‌توانیم با تفکر صحیح و کمک گرفتن از عقل سلیم، در مسیر درست دوباره و به‌آرامی حرکت کنیم و کلیدهای حل مسائل خود را پیدا کنیم.

پس باید با تدبیر، دانایی و با استفاده از آموزش‌های کنگره و تجربیات دیگران، به حل مشکلات خود بپردازیم و آن‌ها را از سر راه خود برداریم.

نویسنده: همسفران لژیون سردار
ویرایش: همسفر شایسته رابط خبری لژیون سردار
ارسال: همسفر فاطمه.ا دبیر سایت
همسفران نمایندگی یحیی زارع میبد