English Version
This Site Is Available In English

درمانگر خود مصرف کننده یا رهجو است

درمانگر خود مصرف کننده یا رهجو است
مقاله:
 
وادی سوم: باید دانست؛ هیچ موجودی به میزان خود انسان، به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. 
 
باید دانست یعنی باید بفهمی، باید بدانی که این یک قانون است و مو لای درزش نمی‌رود. قانون یعنی اصول و قواعدی که برای بهتر زندگی کردن باید رعایت شوند. بایستی بدانیم که نقش اول مسئولیت‌ها و وظیفه‌ی حل مشکلات بر عهده‌ی خود ما می‌باشد؛ چون ما به این حیات آمده‌ایم تا روش حل مشکلات خود را با تفکر، سعی، تلاش و امیدواری بیاموزیم.
 
یک مسافر یا همسفر قبل از ورود به کنگره، خانواده، جامعه، ژن یا شانس را علت مشکلات خود می‌داند و فکر می‌کند در زندگی مورد ظلم واقع شده و حالا هم که به کنگره آمده توقع دارد راهنما مسئله‌ی اعتیاد یا مشکلات دیگر او را حل کند. همه می‌گویند: اعتیاد درمان ندارد و در کنگره هم می‌گویند اعتیاد درمان ندارد بلکه راه درمان دارد. راهنما راه را نشان می‌دهد و درمانگر نیست. درمانگر خود مصرف‌کننده یا رهجو است. آقای مهندس این راه را عبور کرد و سینه به سینه این راه را منتقل کرد و بسیاری از انسان‌ها از منجلاب اعتیاد و بیماری‌های دیگر نجات پیدا کردند. چاه باید از خودش آب داشته باشد؛ حال خوب از درون خود ماست.
 
سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد
گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگان لب دریا می‌کرد
 
ما با جهان‌بینی در کنگره آموزش می‌بینیم و خدمت کردن در جایگاه‌های مختلف، چالش‌هایی هستند که ما آموزش‌های خود را به صورت عملی به اجرا در می‌آوریم و این‌گونه جهان‌بینی در ما تثبیت می‌شود. افکار، اندیشه و دیدگاه‌های ما تغییر می‌کنند و سیستم ایکس درونی ما به تعادل می‌رسد، آن وقت می‌توانیم به صلح و آرامش درونی و بیرونی برسیم. راز و نیاز و دعای خالصانه باعث می‌شود خداوند راه را به ما نشان بدهد. اما حالا باید راه را خود به تنهایی برویم.
 
آقای مهندس فرمودند: نقطه‌ی استارت و شروع من در زندگی همین بود که این نقطه را فهمیدم که باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش نمی‌اندیشد.
 
خداوند راه و چاه را به ما نشان داده، آن وقت ما از دیگران توقع کمک داریم. ما باید تا می‌توانیم در حد متعادل به انسان‌ها کمک کنیم ولی از انسان‌ها هیچ توقعی نداشته باشیم. اگر کمکی کردیم انتظار کمک نداشته باشیم، آن وقت می‌توانیم به آرامش خوبی برسیم.
 
در کنگره ۶۰ از روی همین قانون بود که ما توانستیم روی پای خود بایستیم چون از هیچ‌کس توقع نداشتیم؛ از هیچ خیریه یا کشور خارجی یا از دولت توقع نداشتیم پول بدهد. سازمان‌های مردم‌نهاد آمده‌اند که کمک و دست توانایی برای دولت باشند نه نان‌خور و بار اضافه‌ای برای آن؛ چون اعضای کنگره این قانون را فهمیده‌اند که باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش نمی‌اندیشد و این قانون در تمام سطوح وجود دارد. در یک کشور هیچ‌کس به اندازه‌ی مردم آن کشور، در خانواده هیچ‌کس به اندازه‌ی اعضای آن خانواده و در انسان هیچ‌کس به اندازه‌ی خود انسان نمی‌تواند به او کمک کند و به فکر او باشد.
 
انسان باید افکارش را تغییر بدهد، خودش باید برنامه‌ریزی کند. بیرون خبری نیست، بیرون فقط راهنمایی می‌کنند. دید خود را عوض کنیم وگرنه صد بار از یک راه می‌رویم و باز پای ما در یک چاله می‌رود. اما با وجود اینکه نباید دیگر از آن راه برویم باز هم می‌رویم و باز هم به چاله می‌افتیم.
 
روزی که گفته می‌شود در آن روز هیچ نفسی نمی‌تواند بار نفس دیگری را به دوش بکشد روز قیامت هست اما امروز هم هست؛ چون تا زمانی که انسان هست مشکلات هم هست و تنها خود اوست که باید بار این مشکلات را به دوش بکشد.
 
کسی که افکار پریشان و یا افسردگی دارد اگر با قرص و دارو بخواهد خوب شود فقط آن مشکل و مریضی را پنهان می‌کند و به زیر می‌برد مثل هندوانه‌ای که با دست آن را فشار می‌دهی تا در زیر آب پنهانش کنی و خفه‌اش کنی.
 
در کنگره افراد جهان‌بینی را یاد می‌گیرند، جهان‌بینی یعنی روش درست زندگی کردن، حتی راه و روش درست غذا خوردن را هم در لژیون تغذیه سالم آموزش می‌بینند؛ چون اگر درست غذا خوردن را یاد بگیریم به سهولت وزن ما متعادل می‌شود و بسیار جالب است کسانی که می‌خواهند لاغر شوند و کسانی که می‌خواهند چاق شوند همه از یک روش تغذیه استفاده می‌کنند چون این روش، روشی بسیار اصولی می‌باشد.
 
نتیجه‌ای که از این وادی گرفته می‌شود این است که باید کلیه‌ی مسئولیت زندگی خود را بپذیریم و سختی‌های آن را که بهای اشتباهات ما می‌باشد با دل و جان بپذیریم و با تمام توان سعی کنیم با تفکر و تدبیر مشکلات را حل نماییم. جاهایی که نیاز است از نظر مشورتی انسان‌های صالح استفاده کنیم اما تصمیم نهایی را بایستی خودمان بگیریم تا اعتماد به نفس ما بالا برود.
 
از حرف تا عمل فرسنگ‌ها فاصله است. امیدوارم من بتوانم این آموزش‌های ناب را عملیاتی کنم.
 
به امید بیداری و رهایی
 
نویسنده : همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر ملیحه (لژیون جونز )
رابط خبری: راهنما همسفر ملیحه (لژیون جونز)
 ارسال: همسفر فهیمه رهجوی راهنما همسفر مهتاب (لژیون دوم)، نگهبان سایت
همسفران نمایندگی خمین

ویژه ها

دیدگاه شما





0 دیدگاه

تاکنون نظری برای این مطلب ارسال نشده است .