کاشت بذر مناسب در زمان و مکان درست

سلام دوستان میلاد هستم مسافر سیگار
متد دی اس دی باید دقیق و به موقع باشد. مثل این که در ماه مبارک رمضان چند دقیقه زودتر افطار کنیم این کار باعث می‌شود در صور پنهان حال ما بد شود . من در کنگره این را فهمیدم که تمام کسانی که پنهان کاری می‌کنند مسیر خودشان را سخت‌تر می‌کنند. خوش به حال کسانی که سفرشان را خراب می‌کنند و می‌آیند به راهنمایشان می‌گویند و دوباره به مسیر درست درمان ادامه می‌دهند. ما باید اتفاقات یا ترس‌هایی که داریم را در سفر خود حل کنیم و نباید فرار کنیم چون در جای دیگر به شکل دیگری دوباره سر راهمان قرار می‌گیرد تا حل شود. هر چقدر درون و بیرون ما به همدیگر نزدیک باشد مسیرمان درست‌تر خواهد بود
پنهان کردن یک موضوع انرژی را از انسان می‌گیرد چون همه انرژی‌ را باید صرف پنهان کردن آن موضوع بکند. انسان اگر با تمام کاوشگران همنشین شود اگر خود جستجو نکند به نتیجه نمی‌رسد. برای باورها هیچ ارزشی نیست باید عمل کنیم و هستی ما را با عملکردمان می‌سنجد.

سلام دوستان، حسین هستم، مسافر سیگار 
امروز می‌خواهم درباره چند نکته مهم در مسیر درمان و بهبودی با شما صحبت کنم:
۱.  اهمیت حضور در لژیون ویلیام: ممکن است فردی بگوید: «من به لژیون مواد می‌روم، پس نیازی به لژیون ویلیام (ترک سیگار) ندارم.» اما باید بدانیم هر لژیون مبحث خاص خود را دارد و تمرکز لژیون ویلیام روی مسئله سیگار است. برای رشد کامل، باید در لژیون‌های مرتبط با نیازمان شرکت کنیم. 
۲.  حرکت و پویایی در مسیر بهبودی: ثابت بودن جایز نیست! ما باید همیشه در حال پیشرفت باشیم. در کنگره یاد گرفته‌ایم که حرکت در مسیر ارزش‌ها و آموزش‌های درست، کلید رسیدن به آرامش است.
۳.  کاشت بذر مناسب در زمان و مکان درست: باید زمینه رشد را فراهم کنیم و بذر آگاهی را در جای مناسب بکاریم. اگر این کار را نکنیم، از مسیر منحرف می‌شویم. نیروی منفی همیشه قوی است و تنها با آموزش، تزکیه و پالایش می‌توانیم نفس خود را تربیت کنیم، نه با زور و محدودیت.
۴.  بازتاب اعمال ما: از زمانی که وارد کنگره شده‌ام، فهمیده‌ام که «از هر دست بدهی، از همان دست دریافت میکنی». نمی‌توان کار نادرست انجام داد و انتظار حس خوب داشت. هرکس در کنگره حال خوبی دارد، برای آن تلاش کرده است. من هم باید بر اساس اصول و با آگاهی سفر کنم تا به این آرامش برسم.
۵.  مسئولیت‌پذیری و ظرفیت‌سازی: سال‌ها با اعتیاد، به خود و خانواده آسیب زده‌ام. حالا که به درمان رسیده‌ام، نباید خودم را گم کنم. نباید توقعات بی‌جا داشته باشم، بلکه باید ظرفیت خود را افزایش دهم. همچنین، باید به مسیری که در آن قدم می‌گذارم اعتقاد کامل داشته باشم تا در زندگی به آرامش واقعی برسم.
سخن پایانی: به یاد داشته باشیم که بهبودی، یک سفر همیشگی است. هر روز فرصتی است برای کاشت بذرهای خوب و حرکت در مسیر درست.

تایپ و ویراستاری: واحد مرزبان خبری