مسئولیت پذیری و عدم توقع

جلسه هشتم از دوره پنجاه‌ و‌ نهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره‌۶۰، نمایندگی سمنان، با استادی راهنمای محترم مسافر امیر عباس، نگهبانی مسافر مهدی و دبیری مسافر محمد جعفر با دستورجلسه «وادی سوم و تاثیر آن روی من» در روز یکشنبه 4 خرداد ماه ۱۴۰۴ راس ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان امیرعباس هستم یک مسافر. از نگهبان و دبیر جلسه سپاسگزارم که فرصت خدمت در این جایگاه را در اختیار من قراردادند، از راهنمای عزیزم کمال تشکر را دارم و از تمامی خدمتگزارانی که در هر جایگاهی خدمت کردند تا من امروز در این جایگاه باشم و آموزش بگیرم متشکرم. در مورد دستور جلسه وادی سوم «باید دانست هیچ موجودی به‌اندازه خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند» در لایو روز چهارشنبه جناب مهندس در مورد کلمه «باید» صحبت کردند و گفتند که این کلمه، تأکیدی روی موضوع درمان اعتیاد در کنگره 60 است و تمام مسئولیت آن با خود شخص است، مانند حکمی که قاضی به‌صورت قطعی صادر کرده است.

بیشتر مفهوم وادی روی مسئله خودشناسی و توجه به مسئولیت‌پذیری است، من باید فقط روی خودم حساب کنم و از هیچ‌کس توقعی نداشته باشم و بدانم که در کل این مسیر هر اتفاقی هم که بیفتد، فقط با خودم است. حالا باید بدانیم که فلسفه نوشته شدن این وادی چیست؟ اصولاً افراد مصرف‌کننده وقتی در مسیر درمان قدم برمی‌دارند پس از گذشت مدتی نسبت به اطرافیان متوقع می‌شوند برای مثال: چرا همسرم درمان من را درک نمی‌کند؟ این قضیه در زندگی روزمره ما نیز جاری است، یعنی در قبال کاری که برای دیگران انجام می‌دهیم انتظار برگشت داریم. تفکر من قبل از کنگره شرطی شده بود، برای مثال هر رنجی که به من می‌رسید، انتظار پاداش آنی و بی‌وقفه داشتم، برای اینکه مسئله توقع داشتن و شرطی شدن رفع شود نیازمند پارامتر زمان و حرکت در مسیر کنگره یا همان صراط مستقیم است.

نکته دیگری که باید مدنظر قرار بگیرد این است که من برای تغییر جهان پیرامون، ابتدا بایستی تغییر را از خودم شروع کنم و عملکرد و درون خودم را ببینم و سعی نکنم دیگران را آن‌طور که می‌خواهم باشند، تغییر دهم. در وادی سوم به من گفته می‌شود که باید و نبایدها را درک کنم و در برابر اعمال و رفتارم پاسخگو باشم، انسان تنها موجودی است که باید با خودش مواجه شود مثلاً اگر کاری انجام داد از خودش بپرسد که دلیل انجام این کارم چه بود و اگر از انجام آن کار راضی نبود از خودش تنفر پیدا نکند چرا که بخشیدن خود، اولین قدم برای مسئولیت‌پذیری است.
اکثر افراد زمانی که روی کمک دیگران حساب می‌کنند دچار انفعال می‌شوند و از سوی دیگر شخص مقابل از عمق مشکلات من آگاه نیست و نمی‌تواند آن‌گونه که باید به من کمک کند، پس باید خودم این مرحله را پشت سر بگذارم و رشد کنم. باید بدانم که کمک دیگران مانند وجهی است که به‌صورت دستی می‌گیرم که گاهی هست و گاهی نیست، اما کمک خودم مانند درآمد ثابت همیشه یکسان و پایدار است. از اینکه به صحبت‌های من توجه نمودید از شما سپاسگزارم.

عکاس: مسافر میلاد لژیون چهارم
نگارش متن: مسافر علی اکبر لژیون هشتم
ارسال مطلب: مسافر میلاد لژیون چهارم

مرزبان خبری: مسافر رامین