مشارکت مکتوب

                             
برداشت مسافر سعید از وادی سوم

سلام دوستان سعید هستم یک مسافر:
"باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند"
انسان در تمام مراحل زندگی باید متکی به خود باشد، هیچگاه نباید مشکلات را بدون تلاش و عمل به دست تقدیر و روزگار و خداوند بسپارد چون وقتی انسان در یک جا ساکن باشد مشکلاتش حل نمی‌شود بلکه بزرگتر هم خواهد شد وهرگاه ما  قدم برداریم یعنی در تلاش هستیم.
تنها کسی که می‌تواند دلسوز واقعی شما باشد، کاملا شما را درک و 100درصد به شما اهمیت دهد؛ از لحاظ درونی و ظاهری خود انسان هست، پس این مسائل باعث می‌شود که انسان با درک واقعی تنها کسی باشد که  به خودش کمک کند و مشکلات را پشت سر بگذارد.
خانواده، دوست و انسان‌های پیرامون مکمل و برطرف کننده مشکلات ما هستند منکر این قضیه نیستم، ولی در اول و آخر‌ حل‌کننده مشکلات انسان خودش است؛ نباید هیچ‌گاه منتظر امداد‌های غیبی باشد. از نظر من اول باید به خود متکی باشیم در مرحله بعد به خداوند، بعد اگر جایز بود درخواست کمک از انسان‌های اطراف داشته باشیم، آنگاه می‌توان مشکلات را حل یا برطرف کرد.
اگر به فکر خود نباشم مطمئن هستم کسی به فکر من نخواهد بود، حتی اگر خانواده هم دلسوز من باشند نتیجه آن می‌شود دوستی خاله خرسه وهیچگاه پایه‌های من مستحکم نخواهد شد. (مالی شخصیتی فکری ذهنی و...)
مثال: اگر من به خود متکی نباشم با کوچکترین ضربه زمین خواهم خورد اگر کسی اطراف من نباشد، هیچگاه نمی‌توانم بلند شوم و حتی خداوند هم نمی‌تواند من را بلند کند و همان جا از بین خواهم رفت.

نگارنده: مسافر سعید از لژیون یکم،راهنما مسافر ناصر
تهیه و ارسال گزارش: مسافر محمد لژیون هشتم
نمایندگی گرگان
4 خرداد 1404