وادی سوم وادی پذیرش است

قدرت و توانایی صرفاً در دانستن نیست؛ بلکه عمل است که می‌تواند دانسته‌ها را زیبا و مؤثر سازد، تا در دل کسانی که خواهان و نیازمند هستند جای گیرد. علم، تنها دانستن نیست؛ بلکه عمل کردن به علم، همان علم واقعی است.

وادی اول ما را به تفکر کردن واداشت. ما آموختیم که با تغییر در تفکر، می‌توانیم سبک زندگی خود را به سوی یک زندگی سالم و هدفمند سوق دهیم. برای خلق کردن، نیاز به تفکر صحیح و مثبت داریم. باید نقشه‌ای بکشیم که مسیر آن رو به جلو باشد، نه عقب، و با چنین نقشه‌ای به جنگ با اعتیاد برویم.

در وادی دوم، به جنگ نرم با خویشتن فراخوانده شدیم؛ تا از ناامیدی، و حصار امنی که پیرامون خود کشیده‌ایم، بیرون بیاییم. بیاموزیم که خود را بشناسیم و درک کنیم که خداوند هر موجودی را با هدف و رسالتی آفریده است. در گذر از این وادی، مصرف‌کننده مواد مخدر پس از رهایی نسبی از پوچی و ناامیدی، برای حرکت و تغییر آماده می‌شود.

در آغاز مسیر درمان اعتیاد و خروج از تاریکی، مصرف‌کننده توقع زیادی دارد که دیگران برای کمک به او اقدام کنند. این روحیه‌ی طلبکاری و انتظار داشتن از دیگران، در مصرف‌کنندگان بسیار رایج است. در کنگره، یکی از ارکان اساسی، همین وادی‌ها هستند که همچون زنجیره‌ای به یکدیگر متصل‌اند.

باید دانست هیچ موجودی به اندازه‌ی خود انسان، به خویشتن خویش نمی‌اندیشد.
در ابتدای این وادی از واژه‌ی «باید» استفاده شده است که نشان‌دهنده‌ی اهمیت فوق‌العاده‌ی این موضوع است. به جای عباراتی چون «خوب است»، «شایسته است» یا «بهتر است»، از واژه‌ی الزام‌آور «باید دانست...» استفاده شده؛ چرا که نقش تعیین‌کننده‌ای در مسیر زندگی دارد.

چه بخواهیم و چه نخواهیم، بایدها و نبایدها قوانینی هستند که در زندگی ما جاری‌اند. دانستن صرف، به معنای واقعی علم نیست؛ بلکه دانایی باید با عمل همراه باشد. عمل است که دانسته‌ها را زیبنده می‌کند و آن‌ها را در دل مشتاقان و نیازمندان می‌نشاند.

یکی از اصلی‌ترین و مخرب‌ترین پیامدهای اعتیاد، سلب توانایی‌های انسان است. اعتیاد اجازه نمی‌دهد انسان به خود بیندیشد. نیروهای درونی فرد را به حالت خمودگی می‌کشاند و او را به مرحله‌ای می‌رساند که محتاج دیگران می‌شود و منتظر می‌ماند تا دیگران برای مشکلات او چاره‌ای بیندیشند.

مهم‌ترین پیام واژه‌ی «باید»، این است که:
باید به خود بیندیشیم.
باید با قدرت تفکر، مسائل را حل کنیم؛ چرا که در غیر این‌ صورت، هیچ‌کس یارای کمک به ما را نخواهد داشت. خداوند نیز فرموده است: «روزی خواهد آمد که هیچ نفسی بار نفس دیگری را بر دوش نخواهد کشید.» پس بپذیریم که بیشترین مسئولیت بر دوش خود ماست؛ ۹۰ درصد زندگی به تصمیمات خود ما وابسته است.

در تیتر این وادی، تأکید بر آن است که هیچ موجودی همانند خود انسان، به خودش نمی‌اندیشد. یکی از اشتباهات ما این بوده که به خود نیندیشیده‌ایم. دلیل آن نیز تربیت‌ها و آموزش‌های نادرستی است که به ما داده شده است. پیش از ورود به کنگره، چنین گفته می‌شد: «بسوز و بساز!» اما در کنگره به ما آموخته‌اند: «بیاموز، بساز، و سازندگی کن. برای خودت ارزش قائل باش.»

اولین گام برای اندیشیدن به خود، تبدیل پرسش‌های «چرا» به پرسش‌های «چگونه» است.
چرا من باید مصرف‌کننده می‌شدم؟ چرا زندگی من این‌گونه است؟
هر روز استرس و نگرانی بیشتر می‌شد و دیگران را مقصر می‌دانستیم. اما از این پس، باید تصمیم بگیریم و بپذیریم که وادی‌ها آغاز حیات‌اند. باید تحت آموزش قرار بگیریم و پذیرش داشته باشیم. پذیرش، شاید سخت باشد، اما زمانی که از یک ضد ارزش عبور کردیم و برای خودمان ارزش قائل شدیم، بسیار لذت‌بخش خواهد بود.

در تیتر وادی، «خویشتن خویش» یعنی جسم منِ انسان، همچون یک شهر است و تمام عناصر هستی در وجود من نیز وجود دارند. «صوت» یکی از سه پارامتر ارتباط ما با دنیای بیرون است. بنابراین درون ما نیز اصواتی وجود دارند؛ و اگر آن‌ها را درست انتخاب نکنیم، صدای خوشی از ما بیرون نخواهد آمد.

در این زمان، اولین چیزی که در ما ایجاد می‌شود، «توقع» است.
ما انسان‌ها باید بیاموزیم که نه از دیگران و نه حتی از خودمان، توقع نداشته باشیم. توقع داشتن از خود، موجب می‌شود که فرد با وجود انجام هر کاری، باز هم از خود انتظار بیشتری داشته باشد. زمانی که خود را بشناسیم و در مسیر ارزش‌ها گام برداریم، آنگاه می‌توانیم از خود توقع داشته باشیم.

اعتیاد درمانگر ندارد.
درمانگر واقعی اعتیاد، خودِ مصرف‌کننده است.
اعتیاد راهنما دارد، و راهنما تنها راهنمایی می‌کند. نه راهنما و نه هیچ کس دیگر نمی‌تواند بار مشکلات مصرف‌کننده را بر دوش گیرد. هیچ راهنمایی نمی‌تواند بار خماری را از دوش او بردارد؛ بلکه خودِ فرد باید این رنج را بپذیرد و آن را تحمل کند. این تاوانی است که باید پرداخته شود.

راهنما تنها راهنمایی می‌کند تا قفل‌های درونی خود را بیابیم. هنگامی که گفته می‌شود در سفر حس‌ها نیز گشوده می‌شود، منظور این است که احساس زیبایی از طبیعت و هستی دریافت خواهی کرد. اما اگر سفر خوبی نداشته باشیم، از این حس‌ها بهره‌ای نمی‌بریم. زیرا به راهنمایی‌های راهنما توجه نکرده‌ایم. اگر فردی پله‌هایش را مرتب طی کند، این موضوع در چهره‌اش نمایان می‌شود. راهنما متوجه می‌شود و البته عکس این قضیه نیز صادق است.

این وادی نیز می‌گوید: خودت باید جست‌وجو کنی منتظر این نباش که راهنما از تو سؤال کند یا گره‌های وجودی تو را باز نماید. زمانی که تو به راهنما بگویی که مشکلی داری، او کلیدی به تو می‌دهد و این تو هستی که با عملکرد خود، آن قفل‌ها را می‌گشایی. هنگامی که قفل‌های درونی گشوده شوند، احساس سبکی خواهی داشت.

در زندگی، باید قوانین را بدانیم. اگر می‌خواهیم از بازی زندگی لذت ببریم، باید با قواعد آن آشنا باشیم. باید بدانیم که نقش اول زندگی بر عهده‌ی خود ماست. همه‌چیز تقدیر و تصادف نیست. اگر تفکر و اندیشه درست داشته باشیم و مسئولیت‌ها را بپذیریم و از عهده‌ی آن‌ها به‌خوبی برآییم، به موفقیت خواهیم رسید.

هر انسانی باید از گذرگاه‌های سختی عبور کند تا به کمال برسد. سخت‌ترین این گذرگاه‌ها، گذرگاه نفس است. ما انسان‌هایی که در کنگره کنار هم هستیم، باید این گذرگاه‌ها را طی کنیم.

وادی سوم، وادی پذیرش است.
پذیرش از سوی انسان‌ها گاه دشوار است. ویژگی بسیاری از انسان‌ها آن است که اگر کار مثبتی انجام دهند، آن را به خود نسبت می‌دهند و اگر اشتباهی روی دهد، تقصیر را بر گردن دیگران می‌اندازند. این رفتار ناشی از ناآگاهی است. همه‌ی انسان‌ها دارای خواسته هستند، اما هنگامی که به آن نرسند، با خداوند به ستیز برمی‌خیزند. علت این ستیزه‌جویی، آن است که فراموش کرده‌اند خداوند به انسان، اختیار داده تا دو مسیر را برگزیند. من از اختیار خود غافل شدم و همین باعث ستیز با خدا شد.

حضرت علی (ع) می‌فرمایند:
«درد تو در درون توست و درمان آن نیز در درون توست، اما تو آن را نمی‌بینی.»
هر یک از ما باید به خودمان تکیه کنیم، نه به دیگران. تنها این‌گونه است که از ناامیدی، اندوه، و تاریکی رهایی می‌یابیم. از سیاه‌نگری، چیزی جز رنج حاصل نمی‌شود. بنابراین باید مثبت‌اندیش باشیم.

نتیجه‌ای که از وادی سوم می‌توان گرفت این است؛ تمام سختی‌ها را به عنوان بازپرداخت بدهی‌هایمان به اعتیاد بپذیریم، مسئولیت کامل زندگی خود را بر عهده بگیریم، مسائل زندگی را با تفکر، بررسی و حل کنیم.

نویسنده: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر اعظم(لژیون‌چهارم)
رابط خبری: راهنما همسفر اعظم
عکس: همسفر عاطفه رهجوی راهنما همسفر عطیه(لژیون‌‌اول)
ویرایش: همسفرالین رهجوی راهنما همسفر عطیه(لژیون‌‌اول)
ارسال: همسفر لیلا دبیر سایت
همسفران نمایندگی محمدی‌پور قم