انسان چیزی نیست جز سعی و تلاش خودش

هیچ کس به اندازه خود انسان دلش برای انسان نمی‌سوزد، هیچ کس به اندازه خود انسان به انسان فکر نمی‌کند و در واقع هیچ انسانی نمی‌تواند به انسان کمک کند و از زمین بلندش کند به جز خود انسان. گاهی انسان به خود و زندگی‌اش که فکر می‌کند در می‌یابد که مشکلات، ناکامی و درد و رنج سراسر زندگی‌اش را فرا گرفته است؛ ممکن است این به ذهنش برسد که آری دلیلش خانواده  من هستند، آن‌ها محیط خوبی برای رشد من فراهم نکردند و یا اعتیاد پدرم یا همسرم و یا وضعیت مالی پدرم باعث شده است من در نعمت و فراوانی نباشم یا به سمت بد کشیده شوم. درواقع مقصر ناکامی‌ها، نرسیدن‌ها و تمام عیب و نقص‌هایش همه هستند به جز خودش و یا ممکن است بگوید من شانس ندارم و انسان‌های خوشبخت انسان‌هایی هستند که در زندگیشان شانس داشته‌اند و یا بگوید خداوند مرا بدبخت آفریده است که همیشه در زندگی‌ام سختی بکشم و هیچ وقت نتوانم به چیزی که می‌خواهم برسم.

انسان در این مواقع خودش را بی تقصیری جلوه می‌دهد که در حقش ظلم کرده‌اند و می‌گوید هیچ چیز دست من نیست، من می‌خواهم تغییر کنم اما نمی‌توانم می‌خواهم دزدی نکنم، غیبت نکنم، حق دیگران را نخورم، دروغ نگویم اما نمی‌توانم؛ چون دست من نیست. بعضی انسان‌ها منتظرند دیگران برایشان کاری انجام دهند و همیشه از دیگران طلبکارند و توقع دارند؛ این انسان‌ها هیچ وقت به نتیجه نمی‌رسند. در‌واقع انسان با توقع داشتن از دیگران مسئولیت را از خودش سلب می‌کند و می‌گوید عالم و آدم مسئول زندگی و مشکلات من هستند به جز خودم یا ممکن است انسان وقتی متوجه  مشکلات خود می‌شود بگوید خب! شده است دیگر، من چه کنم؟ اتفاقی است که افتاده است، خودم کردم، دیگر راهی هم ندارم یا بگوید دیگر کار از کار گذشته است؛ اما نه، باید بگوید من از هرجایی که متوجه  اشتباهم شدم با تفکر و تدبیر باید برگردم.

آدمی به این زندگی قدم نهاده است که راه و روش حل کردن مشکلات خودش را خودش یاد بگیرد و به آرامی برای حل آن قدم بردارد. انسان باید به خود و توانایی‌هایش تکیه کند؛ باید دست بر روی زانوی خودش گذاشته و بلند شود و اقدامی کند؛ اقدامی که سراسر امید باشد؛ اقدامی که خودش و زندگی‌اش را نجات دهد؛ باید با خود بگوید تا کی بنشینم و دیگران را مقصر بدانم؟ تا کی منتظر معجزه باشم تا از آسمان کمک برسد؟ باید یک جایی به انسان بر بخورد؛ باید بداند با ناسزا گفتن به زمین و آسمان، با سوختن و ساختن و هیچ کاری انجام ندادن به جایی نمی‌رسد و از مشکلات رهایی نمی‌یابد. انسان باید برای حل مشکل خود ابتدا تفکر کند و با خودش بگوید؛ آری کسی که می‌تواند من را از این گرفتاری نجات دهد خود من هستم؛ مقصر را کنار بگذارد و به‌دنبال راه حل منطقی باشد، با صبور بودن به تلاش خود ادامه دهد و در این راه عجله و شتاب نداشته باشد.

همانطور که بدون عجله طی سال‌ها اقداماتی انجام داده است و اکنون دچار مشکل شده است حال ذره‌ذره اقدام کند و باز از آن مسیر برگردد تا اِن‌شاءالله به چیزی که می‌خواهد برسد. انسان چیزی نیست جز سعی و تلاش خودش؛ در این راه باید استمرار داشته باشد و ناامید نشود. ناامیدی باعث غم و اندوه می‌شود. امید است که انگیزه  انسان را دوچندان می‌کند. آدمی باید نیروهای بازدارنده و منفی که همیشه سعی در فریب انسان دارند را تشخیص دهد و بشناسد، از آن‌ها دور شود، اجازه ندهد که فریبش دهند و از راه و هدف اصلی دورش کنند. این نیروها به گونه‌ای افکار و القائات منفی را به انسان منتقل می‌کنند که انسان آن‌ها را به زیباترین شکل ممکن و در قالب یک دوست دلسوز می‌‌بیند که قصد کمک کردن دارد؛ درحالی‌که این چنین نیست و نباید دل به زیبایی ظاهری آنان خوش کند و باید بداند که اگر درست حرکت کند از غیب هم کمک و یاری به او می‌رسد.

بنابراین فردی که در کنگره به‌دنبال درمان اعتیاد خودش است نباید کسی را مقصر جلوه دهد، بلکه باید به خودش و کاری که می‌خواهد انجام دهد اعتماد کند، تلاش کند و گوش به فرمان انسان‌های اندیشمند و فرهیخته‌ای همچون راهنمایانش باشد و بداند که چون در راه درستی قدم گذاشته است قدرت مطلق و نیروهای مافوق او را یاری می کنند. بنابراین امروزه در کنگره هیچ کس به‌اندازه خود کنگره به‌ فکر کنگره نیست و برای همین هم هیچ وقت کنگره مشکل مالی ندارد و روی پای خودش ایستاده است؛ پس انسان باید در زندگی روی پای خودش ایستاده و با تفکر و تلاش خود پله‌پله از مشکلات رهایی یابد، در این راه ناامید نشود و بداند که بدون دیگران هم می‌شود انجام عمل نمود؛ البته اگر بخواهد می‌تواند از انسان‌های صالح مشورت بگیرد، اما تصمیم‌گیرنده نهایی خود انسان است.

منابع :کتاب عشق؛ ۱۴ وادی برای رسیدن به خود، کتاب عبور از منطقه ۶۰ درجه زیر صفر، سی‌دی وادی سوم، صحبت‌های آقای مهندس در روز چهارشنبه به تاریخ ۱۴۰۴/۰۲/۳۱

نویسنده: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر حمیده رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
عکاس: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ارگ کرمان